«Λυγίζουν» και τα παλικάρια...

Σε ένα μακροσκελές τουρνουά με καθημερινούς αγώνες που γίνονται μετά από κοπιαστικές σεζόν σε συλλογικό επίπεδο, είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο οι δυνάμεις να μην φτάσουν σε κάθε παιχνίδι. Ιδιαίτερα όταν ο αντίπαλος είναι σε εξαιρετική αγωνιστική και ψυχολογική κατάσταση και εσύ είσαι για δεύτερο σερί βράδυ χωρίς τον Σπανούλη, χάνεις στο κρίσιμο σημείο τον πολύτιμο, Περπέρογλου και ο Πρίντεζης «σφίγγει» τα δόντια παρά τις ενοχλήσεις που έχει. Όσο παλικάρι και αν είσαι, όσο και αν ο Ζήσης «βουλώνει» τα στόματα όσων τον χαρακτηρίζουν τόσα χρόνια απλά καλό παίκτη, τα… κουκιά δεν μπορεί να βγαίνουν πάντα. Άλλωστε παίζουν και οι άλλοι και μάλιστα αρκετά καλά.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Μοιραία, αφού βοήθησαν και τα αγωνιστικά λάθη που κάναμε, ήρθε η ήττα. Ένα αποτέλεσμα που δεν μας «σκοτώνει», αλλά μας δοκιμάζει. «Πρέπει να μείνουμε ενωμένοι» δήλωσε ο Αντρέα Τρινκιέρι, θαρρείς και έχει μάθει πρόωρα το ελληνικό κουσούρι της αποθέωσης στα καλά και της απαξίωσης στα άσχημα. Κόντρα στην Φινλανδία, έχουμε την ευκαιρία να πάμε με μία νίκη στη δεύτερη φάση και διορθώνοντας τις ανορθογραφίες, να δουν οι αντίπαλοι πόσα… απίδια παίρνει ο σάκος. Με την υποσημείωση, ότι τα δώδεκα παλικάρια που είναι στην Σλοβενία, θα είναι καλά στην υγεία τους. Διότι και τα παλικάρια «λυγίζουν».

Οι παίκτες του Πιανιτζιάνι έβγαλαν στον «αφρό» τα τρωτά μας σημεία, αρχικά με τον περιορισμό της «τροφοδοσίας» των ψηλών και την παθιασμένη άμυνά τους. Μας οδήγησαν σε 14 λάθη και ανέδειξαν το «γαλανόλευκο» πρόβλημα στην προσωπική άμυνα. Με πολλά -εύστοχα- σουτ στον αιφνιδιασμό, έπιασαν πολλές φορές ανοργάνωτη την ελληνική άμυνα, ενώ επέβαλαν πολύ γρήγορο ρυθμό που τους βόλευε. Η τετράδα Ντατόμε, Μπελινέλι, Τζεντίλε, Τσιτσιαρίνι βρέθηκε σε εκπληκτική μέρα, την ώρα που η Εθνική με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν μπορούσε να πάρει εύκολους πόντους από το transition.

Περπέρογλου, Πρίντεζης, Σλούκας και Παπανικολάου, βοήθησαν επιθετικά και διατηρούσαμε το προβάδισμα σε όλο το πρώτο ημίχρονο, αλλά ήταν φανερό πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Η εφαρμογή του πικ εν ρολ με τον Μπουρούση, που όσο ήταν στο παρκέ ήταν και πάλι εκπληκτικός, βοήθησε, αλλά όσο δεν βρίσκαμε λύσεις στα μαρκαρίσματα η πλάστιγγα έγερνε επικίνδυνα στη μεριά της Ιταλίας. Οι γείτονες, «διάβαζαν» τα μις ματς και με συνεχόμενα τρίποντα, δημιουργούσαν προβλήματα στο να διατηρήσουμε «καθαρό» το μυαλό μας στην επίθεση. Για του λόγου το αληθές, θυμηθείτε πόσες φορές κάναμε βιαστικές επιθέσεις με σουτ χωρίς δεύτερη πάσα και πόσους εύκολους πόντους δώσαμε με βολές, λόγω φάουλ στο τέλος των επιθέσεών.

Μετά τη καταστροφική τρίτη περίοδο και το -10, τα χαμηλά σχήματα χωρίς κλασικό σέντερ απέδωσαν καρπούς στην άμυνα, αλλά ήταν εμφανές ότι ρισκάραμε χωρίς τον Μπουρούση στην επίθεση. Αυτό που σίγουρα δεν ήθελε να «θυσιάσει» ο Τρινκιέρι, ήταν ο Περπέρογλου, που τέθηκε νοκ άουτ με μία αγκωνιά στα πλευρά, την ώρα που μαζί με τον Ζήση κράταγε «όρθια» στην επίθεση την Εθνική. Ήταν φανερό πως στο τελευταίο κρίσιμο τρίλεπτο, το… ρεζερβουάρ λογικά άδειασε από καύσιμα, ενώ εκτός από τον σεληνιασμένο Μπελινέλι, δεν μας ήθελαν σε κάποιες περιπτώσεις η τύχη και τα σφυρίγματα. Ας είναι. Δεν είναι ώρα για σκυμμένα κεφάλια και μεμψιμοιρίες. Άλλωστε όπως έγραψε στο twitter o Ζήσης, «οι πραγματικές ομάδες, φαίνονται στις ήττες»…

Υ.Γ. Τα όσα γράφτηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περί… χάρης του Τρινκιέρι στους συμπατριώτες του, μόνο… εμετό προκαλούν. Αθάνατοι ελληνάρες…