Λόγια σταράτα, vol. IX: Φράου Λίτσα

Αυτή την εβδομάδα, η καθιερωμένη μας συνέντευξη δεν θα έχει το γνωστό χαρακτήρα ερωταπαντήσεων. Ο λόγος είναι ότι η συνεντευξιαζόμενη προτίμησε να μας τα πει με δικά της λόγια κι έτσι έστειλε μια επιστολή, την οποία και παραθέτουμε αυτούσια.

Με λένε Φράου Λίτσα,

Δεν είναι το κανονικό μου όνομα αυτό, υποκοριστικό είναι. Στην Ελλάδα καλλιεργούμαι σχεδόν αποκλειστικά στην Ηλεία και την Αχαϊα. Πολλοί χαϊδευτικά με αποκαλούν και «κόκκινο χρυσό» διότι αποφέρω πολλά χρήματα στους διακινητές μου, σχεδόν 100εκ. ευρώ το χρόνο.

Στα θερμοκήπια που με φροντίζουν, εργάζονται 5-6 μήνες το χρόνο πολλοί εργάτες, κυρίως Μπανγκλαντεσιανοί και Αιγύπτιοι. Αυτοί μένουν στη Βουπρασία, σε κάτι παραπήγματα με υποτυπώδη υγιεινή και ασφάλεια. Βολεύει αυτό γιατί είναι δίπλα στις καλλιέργειες και ανά πάσα στιγμή διαθέσιμοι, μια και η δουλειά ξεκινάει απαρέγκλιτα 7 το πρωί και τελειώνει γύρω στη μία το μεσημέρι, λόγω της ευπάθειας του προϊοντος.

Παλιότερα δεν ήταν και πολύ καλύτερα αλλά επειδή έπεφτε πολύ «μπαγιόκο» από διάφορες πλευρές, σχεδόν όλοι ήταν πληρωμένοι στην ώρα τους και δεν είχαμε θέματα. Βέβαια, παρά τα καλά μεροκάματα Έλληνες δεν έρχονταν να δουλέψουν, μάλλον γιατί ήταν δουλειά πολύ «μπας-κλας» για τα γούστα τους. Τι τα θες... μ’ έναν Αλβανό στο χωράφι και μια Βουλγάρα στο κρεβάτι μια χαρά γινόταν η δουλειά.

Τον Μάρτιο του 2008 το περιοδικό «Έψιλον» έκανε το πρώτο μεγάλο ρεπορτάζ για τις συνθήκες στις καλλιέργειες και αρκετοί σοκαρίστηκαν. Μέχρι εκεί βέβαια, όχι ότι έγινε τίποτα. 2008 λέμε. Μέχρι και τις φράουλες με λουκάνικα τις έδεναν τότε. Τον επόμενο μήνα, 1500 απ’ αυτούς που με φροντίζουν έκαναν απεργία γιατί τους χρωστούσαν δεδουλευμένα επτά μηνών, την οποία ακολούθησαν πογκρόμ και λιντσαρίσματα σε βάρος τους από την πλευρά των δουλοκτητών και των τραμπούκων τους. Περίπου 60-70 άτομα συμμετείχαν, είχαμε ανθρωποκυνηγητό και πολύ ξύλο. Ούτε να τα θυμάμαι δε θέλω...

Τον Ιούνιο του 2009 το θέμα ξαναήρθε στο φως με δημοσιεύματα στον Τύπο, επειδή δύο ντόπιοι χτύπησαν, έδεσαν και έσυραν με τα μηχανάκια τους εργάτες φράουλας, ισχυριζόμενοι ότι τους είχαν κλέψει τρία αρνιά από τη στάνη τους, κλοπή η οποία ουδέποτε είχε καταγγελθεί και ουδέποτε αποδείχθηκε. Τον Απρίλιο του 2011 τα ίδια. Τσίμπησαν κάτι τύπους που είχαν στη δούλεψή τους Ρουμάνους οι οποίοι ζούσαν σε κάτι που έμοιαζε με σπίτι, φτιαγμένο από χαρτόνι και πλαστικό. Πάει κι αυτό, πέρασε. Και η φάμπρικα συνέχισε να δουλεύει όπως πάντα.

Χθες λοιπόν 200 εργάτες διαμαρτυρήθηκαν στα αφεντικά, γιατί είχαν έξι μήνες να τους πληρώσουν κι όλο τους πήγαιναν από Δευτέρα σε Δευτέρα. Ε, ο τσιφλικάς αποφάσισε ότι όσο και να χτυπιούνται λεφτά δεν πρόκειται να δουν, δύο από τους τρεις επιστάτες-μπράβους του αποφάσισαν ότι «σαν πολλά μας τα ‘παν τα σκλαβάκια μας» και έγινε το κακό. Τα όπλα υψώθηκαν, ξέρασαν σκάγια και 30 άνθρωποι σωριάστηκαν. Κάποιοι ίσως να μην τα καταφέρουν. Ναι μάνα μου, σου λέω, εν ψυχρώ τους έριξαν.

Πες με «μετά Χριστόν προφήτη» κι ό,τι άλλο θες. Μιλάω μετά το κακό, το ξέρω. Ξέρω ότι με ευχολόγια δεν αντιμετωπίζεται ούτε η εν Ελλάδι μαφία, ούτε η δουλεμπορία, ούτε -κυρίως- η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κάτι πρέπει να κάνω όμως. Απέναντι στο άγριο, λυσσασμένο ζώο, οφείλω να αντιπαρατάξω έναν βρυχηθμό. Για να ξέρει ότι δεν αλωνίζει μόνο του και ότι η βαρβαρότητα δεν μολύνει όσους έχουν ισχυρά αντισώματα. Γιατί αυτοί ξέρουν ότι το «κόκκινο» του «χρυσού» δεν αναφέρεται στο χρώμα των χυμών μου, αλλά στο αίμα των χτυπημένων εργατών. Αίμα-ποτάμι, που κυλάει να ενωθεί με τη θάλασσα της δικαιοσύνης.

Γιάννης Τσαούσης

www.fightclub.gr

Κοπιάστε στο... fightclub@sday.gr