Λίγο «άρπα κόλλα» αποφάσεις στον ΠΑΟΚ

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ανεξάρτητα με το πώς το έχει ο καθένας στο μυαλό του, θα πρέπει όλοι λίγο πολύ να συμφωνήσουμε ότι η συνεργασία του ΠΑΟΚ με τον Βλάνταν Ιβιτς ήταν πάντα ανατρεπτική. Εκεί που περίμενες το ένα, γινόταν το άλλο. Κι εκεί που ήσουν σίγουρος για το άλλο, τελικά γινόταν το ένα. Για καλό; Για κακό; Θα φανεί η συνέχεια που θα έχει ο σύλλογος χωρίς εκείνον στον πάγκο του. Αλλά πάντως, ήταν ανατρεπτική...

Ξεκίνησε ως λύση ανάγκης των περσινών πλέι οφ και έγινε μόνιμη χωρίς κανείς να το περιμένει. Οχι γιατί δεν πιστεύαμε τον Ιβιτς, αλλά γιατί κανείς δεν πίστευε τότε τον ΠΑΟΚ. Ωστόσο, η διαχείριση του τεχνικού έφερε τη σωστή ποδοσφαιρική προσέγγιση των αγώνων, την πρωτιά και τελικά την παραμονή.

Η ιστορία με τον Τζαβέλλα έφερε επίσης τότε μια ανατρεπτική παραμονή. Καθένας μπορεί να έχει την άποψή του, οι άνθρωποι της ομάδας έχουν την αλήθεια και αυτό έχει σημασία, αλλά σε κάθε περίπτωση η συμπεριφορά τότε του προπονητή του ΠΑΟΚ ξένισε. Ακόμη και τώρα δεν φαίνεται και πολύ σωστή ή ακόμη και ηθική. Κανείς θα πίστευε ότι δεν θα μπορούσε να πάει και πολύ μακριά, όταν εξέφρασε τέτοιο δημόσιο λόγο για ποδοσφαιριστή του.

Τελικά, πήγε μέχρι την κατάκτηση του Κυπέλλου. "Πήγε" μέχρι τη νίκη στην έδρα της Φιορεντίνα και την πρόκριση στους "32" του Europa League. Πήγε και σε έναν ΠΑΟΚ που για 2-3 μήνες έπαιξε εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Αλλά και αυτό το ανατρεπτικό, όταν πια έφτιαξε, ανατράπηκε. Θα ήταν πιο λογικό ο Ιβιτς να ξεκινήσει την επόμενη χρονιά, από το να έχει ξεκινήσει τη φετινή. Ειδικά αν τα πάντα κρίθηκαν στο τελευταίο 15λεπτο των φετινών πλέι οφ. Αλλά δεν θα συμβεί...

Ασφαλώς για τον ΠΑΟΚ και τον κάθε ΠΑΟΚ το ζήτημα δεν είναι ο Ιβιτς και ο κάθε Ιβιτς. Για μια ομάδα, δηλαδή, σημασία δεν έχουν τα πρόσωπα. Αλλωστε, ούτε (πλέον) για τα πρόσωπα σημασία έχουν οι ομάδες. Αυτό κανονικά - θα πρέπει να - είναι ξεκάθαρο από την αρχή, σαν ένα σιωπηλό συμβόλαιο τιμής. Οπως για τον προπονητή, λοιπόν, σημασία πλέον έχουν άλλοι όροι στη συνεργασία του με ένα κλαμπ, έτσι πρέπει να συμβαίνει και για τον σύλλογο.

Το πλάνο. Το πώς αυτό
το διαχειρίζεται. Και τελικά το πώς το εφαρμόζει. Με ανατρεπτικές αποφάσεις και τελικά με μια διαδρομή που δεν έχει χαραχθεί ξεκάθαρα παρά μόνο ο τελικός προορισμός είναι ο στόχος, δεν μπορείς να κάνεις προκοπή. Είναι σαν να πορεύεσαι με το GPS, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει που και που να στρίβεις και το τιμόνι. Το "μηχάνημα" δεν θα το κάνει για εσένα...

Καλό είναι στο σχεδιασμό της ομάδας σου, συνολικά και όχι μόνο στο θέμα προπονητή, να κάνεις και πράγματα κόντρα στις προβλέψεις και στα σημεία των καιρών. Να ανατρέπεις τα δεδομένα. Αλλά το ποδόσφαιρο δεν είναι διαγωνισμός φαντασίας για να κάνεις μόνο αυτό. Να ακυρώνεις συνεχώς αυτό που δημιουργείς. Αν πορεύεσαι μόνο έτσι, θα έχεις θέμα. Διότι μπορεί μια ανατρεπτική απόφαση, να σου δίνει ένα τρίμηνο όπως αυτό που ακολούθησε στον ΠΑΟΚ από το θέμα Τζαβέλλα και μετά, αλλά στο τέλος θα έχεις χάσει και πάλι το δρόμο για τον προορισμό σου. Και θα πρέπει να γυρίσεις πίσω. Ισως και να ρωτήσεις κάποιον...

Ο ΠΑΟΚ του Ιβάν Σαββίδη είναι ακριβώς ο Ιβάν Σαββίδης. Οποτε, δηλαδή, βγαίνει να μιλήσει δημόσια. Είναι λίγο... άρπα κόλλα. Σαν να μην πολυσκέφτεται τι θα πει. Ετσι και ο σύλλογος δεν φαίνεται να πολυσκέφτεται αυτό που τελικά θα κάνει. Δεν έχει να κάνει με τη συχνότητα αλλαγής προπονητών ή ποδοσφαιριστών. Λίγο πολύ συμβαίνει σε όλες τις ομάδες της εποχής μας. Εχει να κάνει με τον τρόπο και τους λόγους που συμβαίνουν οι αλλαγές.

Ολο αυτό, όμως, δεν δίνει προοπτική. Ή τουλάχιστον την προοπτική για την οποία θέλει να είναι καμωμένος ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη. Που θέλει τίτλους, κορυφές και ευρωπαϊκές πορείες. Σκόρπιες επιτυχίες, με τέτοιες νοοτροπίες, μπορούν να έρθουν. Πορεία κυριαρχίας και διάρκειας, όχι. Γιατί ο ΠΑΟΚ για το δεύτερο έχει δεσμευτεί στον κόσμο του. Οχι για το πρώτο.