Λεονίντας Ντα Σίλβα: Το «Μαύρο Διαμάντι»

Γεννιέται στο Ρίο Ντε Τζανέιρο στις 6 Σεπτεμβρίου του 1913. Τα πρώτα χρόνια παίζει ξέφρενα στις φτωχογειτονιές, ξυπόλητος, με μια μπάλα από κάλτσες. Έχει για συμπαίκτη τους τοίχους των εργοστασίων, σκαρώνοντας συνδυασμούς μαζί τους.

Το όνομά του Λεονίντας Ντα Σίλβα ή απλώς Λεονίντας.

Η οικογένειά του ονειρεύεται μια μέρα να τον καμαρώσει δικηγόρο ή γιατρό, όμως ευσεβής πόθος εκείνου είναι να γίνει ποδοσφαιριστής.

Βαθμιαία η φλόγα που σιγόκαιγε στα σωθικά του θέριευε και τον οδήγησε να εγκαταλείψει το σχολείο στα δεκατέσσερά του. Τότε, μια εταιρεία στην περιοχή τού προσέφερε δουλειά.

Ο δρόμος προς το όνειρο
Σε εκείνη την ηλικία συνέχισε να παίζει στις γειτονιές και σύντομα ξεχώρισε. Η πρώτη που του έδωσε μια ευκαιρία ήταν η τοπική ομάδα Σάο Κριστοβάο στην οποία υπέγραψε συμβόλαιο. Οι εξαιρετικές του επιδόσεις (31 γκολ σε 21 παρουσίες) κλέβουν τις εντυπώσεις και δύο χρόνια αργότερα θα μεταπηδήσει στην Σίριο Λιβανές… ματώνοντας τα αντίπαλα δίχτυα (50 γκολ σε 47 συμμετοχές).

Η Μπονσουκέσο θα σπεύσει να τον εντάξει στο δυναμικό της στην ηλικία των 18 ετών. Το όνομά του φιγουράρει ήδη στους τίτλους των αθλητικών εφημερίδων.

O εφευρέτης του ανάποδου ψαλιδιού
Το ημερολόγιο έδειχνε 24 Απριλίου 1932, όταν φορώντας τη φανέλα της Μπονσουκέσο, στην αναμέτρηση κόντρα στην Καριόκα, επιχείρησε να κάνει για πρώτη φορά ανάποδο ψαλίδι.

Το όνομα Λεονίντας είχε αρχίσει να γίνεται συνώνυμο του εθνικού σταρ. Κυκλοφόρησε μια σοκολάτα, η «Diamante Negro», προς τιμήν του. Μάλιστα, ακόμη και σήμερα είναι από τις δημοφιλέστερες της χώρας. Επιπλέον, το όνομά του έγινε μάρκα τσιγάρων.

Η εκτελεστική του δεινότητα αποτέλεσε το διαβατήριο για την κλήση του στην εθνική ομάδα της Βραζιλίας. Το 1932 πραγματοποιεί το ντεμπούτο του σε ένα φιλικό τουρνουά που διεξήχθη στο Μοντεβιδέο.

Γνωστός για το περίτεχνο στιλ και τις ακροβατικές του κινήσεις του απέσπασε τα προσωνύμια ο «άνθρωπος–λάστιχο», ο «μαύρος μάγος» και μάλλον το πιο δημοφιλές απ’ όλα, το «μαύρο διαμάντι».

Η φήμη του είχε ξεπεράσει το στενό εγχώριο γεωγραφικό πλαίσιο και η Πενιαρόλ θα τον αποκτήσει. Δώδεκα μήνες αργότερα θα επιστρέψει στη γενέτειρά του και συγκεκριμένα στη Βάσκο Ντα Γκάμα. Εξελίσσεται σε έναν από τους στυλοβάτες της (27 γκολ σε 29 ματς) και την οδηγεί στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του Ρίο.

Λίγο πριν από την παγκόσμια αναγνώριση
Στο Μουντιάλ της Ιταλίας, το 1934, οι ποδοσφαιριστές της «Επίλεκτης», προτού καλά-καλά προλάβουν να ξεπακετάρουν τις βαλίτσες, πήραν το δρόμο της επιστροφής, αφού ηττήθηκαν με σκορ 3-1 από την Ισπανία. Ο Λεονίντας πέτυχε το μοναδικό γκολ της ομάδας του
(55’).

Σε συλλογικό επίπεδο η επόμενη εφήμερη περιπέτειά του άκουγε στο όνομα Μποταφόγκο. Πιστοποιώντας την αξία του, θα προσθέσει ένα ακόμη πρωτάθλημα στην πλούσια συλλογή του.

Ο περιπλανώμενος ταξιδιώτης βρήκε… την Ιθάκη του
Η μετακίνησή του στη Φλαμένγκο αποδείχθηκε καθοριστική, αφού «ρίζωσε» εκεί για έξι χρόνια και συνέχισε να κάνει αυτό που είχε μάθει καλύτερα από τον καθένα. Ο «μπαρουτοκαπνισμένος» επιθετικός σκόραρε 153 γκολ σε 149 συμμετοχές, πανηγυρίζοντας μαζί της το πρωτάθλημα του Ρίο το 1939.

Διανύοντας την τρίτη δεκαετία της ζωής του, κίνησε για τελευταία φόρα για άλλες πολιτείες. Η ανάγκη της Σαο Πάολο να τερματίσει την ανομβρία των οκτώ χρόνων δίχως τίτλο πολιτειακού πρωταθλήματος, συμβάδιζε με τη φιλοδοξία και την ηγετική στόφα που διέθετε ο Λεονίντας.

Ο… γάμος των δύο πλευρών επισημοποιήθηκε το 1941.

Εκείνος φρόντισε ως άλλος Μωυσής να οδηγήσει τη Σάο Πάολο στη γη της επαγγελίας. Σε επτά χρόνια σκαρφάλωσε πέντε φορές στο θρόνο του πολιτειακού πρωταθλητή της περιφέρειας (1943, 1945, 1946, 1948, 1949) και η συνεισφορά του υπήρξε νευραλγική.

Η υπόκλιση μπροστά σε ένα είδωλο
Το άστρο του είχε αρχίσει να ανατέλει στον παγκόσμιο ποδοσφαιρικό ουρανό και ο «μαύρος μάγος», στο Μουντιάλ της Γαλλίας, έμελλε να φτάσει στον κολοφώνα της δόξας του.

Η Βραζιλία στην πρεμιέρα της αντιμετώπισε την Πολωνία και στην παράταση θριάμβευσε με 6-5.

Ο Λεονίντας πέτυχε τρία γκολ(18’, 93’, 104’), ενώ ο Βιλιμόφσκι (53’, 59’, 89’, 118’) θα γίνει ο πρώτος άνθρωπος που θα βρει δίχτυα τέσσερις φορές στο ίδιο ματς.



Ο επόμενος αντίπαλος ήταν η Τσεχοσλοβακία, φιναλίστ του προηγούμενου Μουντιάλ. Όμως η Βραζιλία, κατόρθωσε να διατηρήσει το 1-1 έως τη συμπλήρωση των 90 λεπτών, αλλά και μετέπειτα στην παράταση, μένοντας με εννέα ποδοσφαιριστές. Ο Λεονίντας (30’) πέτυχε ακόμη ένα γκολ.

Στη ρεβάνς, η Βραζιλία, με πρωταγωνιστή το «μαύρο διαμάντι» που άνοιξε το σκορ (57’), σφράγισε το εισιτήριο για τα ημιτελικά επικρατώντας 2-1.



Οι Ιταλοί γνώριζαν ότι για να περάσουν στον τελικό έπρεπε να εξουδετερώσουν τον ηγέτη της αντιπάλου, Λεονίντας. Έτσι, φρόντισαν τις παραμονές του ημιτελικού να έρθουν σε επαφή μαζί του ομάδες από την Ιταλία και να του υποσχεθούν τάχα μεταγραφή. Και αυτός τους πίστεψε…

Άλλοι πάλι λένε ότι η «χώρα του καφέ» έλαβε ως… δωράκι ένα χρηματικό ποσό προκειμένου να διασφαλίσει τη μη χρησιμοποίησή του.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι δεν πήρε φανέλα βασικού ενάντια στη «σκουάντρα ατζούρα» για λόγους ξεκούρασης. Χωρίς τον πιο ποιοτικό της παίκτη η «σελεσάο» δεν τα κατάφερε, καθώς ηττήθηκε με σκορ 2-1.



Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα οδηγήθηκε στο μικρό τελικό της παρηγοριάς. Ο Αντιμάρ Πιμένα επανέφερε τον Λεονίντας στο αρχικό σχήμα και ο περί ου ο λόγος βρήκε δίχτυα δύο φορές και εξασφάλισε στην ομάδα του την τρίτη θέση.

Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με επτά γκολ και ψηφίστηκε ως ο καλύτερος παίκτης της.

Ο τρόμος του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου πλησίαζε. Δυστυχώς, δεν ήταν εφικτό να απολαύσει κανείς τον «άνθρωπο-λάστιχο» σε πολλές άλλες παραστάσεις με το εθνόσημο. Χρίστηκε διεθνής συνολικά 37 φορές με απολογισμό ισάριθμα τέρματα.

Αν μπορεί να βρει κανείς μια κηλίδα στη «χρυσή» πορεία που χάραξε, αυτή είναι η οκτάμηνη κάθειρξη που καταδικάστηκε το 1941, λόγω της παραποίησης ενός εγγράφου για να αποφύγει τη στρατιωτική του θητεία.

Το τέλος πλησιάζει
Το 1974 προσεβλήθη από τη νόσο Αλτσχάιμερ και έπειτα από πολύχρονη μάχη θα αφήσει την τελευταία του πνοή στις 24 Ιουνίου του 2004.

Ο Διεθνής Οργανισμός Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου τον έχει ανακηρύξει όγδοο καλύτερο Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή κατά τον 20ο αιώνα.

Μπορεί να μην αγωνίστηκε πλάι στον Πελέ, εντούτοις πάντα θα υπάρχει κάτι ιδιαίτερο να τους ενώνει…

Επιμέλεια: Παναγιώτης Ιωάννου