Κριτήριο η ικανότητα ή η Παναθηναϊκοφροσύνη;

Η όλη συζήτηση που έχει αρχίσει τις τελευταίες ημέρες, γύρω από το πρόσωπο του τεχνικού διευθυντή στον Παναθηναϊκό, έχει προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια. Στο άκουσμα του ονόματος του Νταμπίζα υπήρξαν αντιδράσεις και λογικές για τα ελληνικά δεδομένα. Από την στιγμή που για την συγκεκριμένη περίπτωση άρχισε να πνέει αρνητική αύρα, ωστόσο, έχουν πέσει στο τραπέζι διάφορα ονόματα που μπορεί να έχουν συνδεθεί με τον Παναθηναϊκό, ωστόσο αυτό το γεγονός δεν τους καθιστά αυτόματα, αξιόπιστες λύσεις ή τουλάχιστον περιπτώσεις που έχουν αρκετές πιθανότητες να έχουν άμεσα αποτελέσματα.

Για μένα οι λύσεις του να καταλαμβάνουν πόστα παλαίμαχοι άσοι των ομάδων, ουδέποτε με ενθουσίασε, ειδικά όταν πρόκειται για ανθρώπους προχωρημένης ηλικίας και είναι μια άποψη που την έχω διατυπώσει πολλάκις. Η πρόσφατη ιστορία σε πολλούς συλλόγους, μας έχει αποδείξει πως και σχετικά πρόσφατα αποχωρήσαντες από την ενεργό δράση, δεν είχαν και τόσο μεγάλη επιτυχία σε θέση τεχνικών διευθυντών. Πέρα απ’ αυτό το γεγονός ωστόσο, στον Παναθηναϊκό, ακόμα και άνθρωποι που συνέδεσαν για πολύ μεγάλο κομμάτι της καριέρας τους, το όνομα τους με την ομάδα και πάλι βρέθηκαν στο στόχαστρο όπως ο Αντωνίου ή ακόμα και ο Ζάετς. Μάλιστα για τα δικά μου δεδομένα, το να είσαι παλαίμαχος της οποιασδήποτε ομάδας, αποτελεί συστατικό για επικίνδυνο φλερτάρισμα με την αποτυχία ή αν θέλετε να «βαφτιστείς» αποτυχημένος ακόμα και δεν είσαι.

Το μεγαλύτερο σφάλμα που έγινε αυτή την στιγμή από την διοίκηση του Παναθηναϊκού είναι πως ταυτόχρονα με την διαρροή του ονόματος του υποψήφιου τεχνικού διευθυντή, υπήρξε και φημολογία για προπονητή. Αν μια διοίκηση θέλει να δείξει πως αντιμετωπίζει σοβαρά την υπόθεση «τεχνικός διευθυντής», οφείλει πρώτα να διαλέξει αυτόν, ώστε να έχει τον πρώτο λόγο (υπό φυσιολογικές συνθήκες) ή έστω λόγο (σε ελληνικά δεδομένα) για την πρόσληψη του προπονητή. Αν δεν το κάνεις αυτό, με την σωστή σειρά, απλά αποδεικνύεις πως προσλαμβάνεις τεχνικό διευθυντή, απλά για το…ονόρε.

Ο Λυμπερόπουλος θα ήταν μια ιδανική περίπτωση για τον Παναθηναϊκό, στα μάτια του κόσμου, μέχρι ν’ αρχίσουν βέβαια να του καταμαρτυρούν και εκείνου διάφορα, ειδικά αν τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά. Πλην όμως ο Νικόλας είναι πολύ «γάτος» για να μπλέξει τόσο νωρίς σε μια τέτοια κατάσταση. Εδώ και κάποιους μήνες έχει αρχίσει ως μάνατζερ. Ωστόσο αυτό για μένα δεν αποτελεί την βασική δικαιολογία του να υπάρχει σκεπτικισμός από την πλευρά του. Γνωρίζει πως είναι πανεύκολο, με μια διοίκηση που δεν έχει ξεκάθαρο πλάνο, να βγει στη «σέντρα» πολύ γρήγορα αν δεν πάνε τα πράγματα καλά στον καταρτισμό του καλοκαιριού και αυτό είναι μεγάλο ρίσκο, στην εκκίνηση της νέας του καριέρας στο ποδόσφαιρο από καινούρια πόστα. Το να φορτωθεί μια αποτυχία αυτή τη στιγμή, θα ήταν ένα μεγάλο πλήγμα για την υστεροφημία του.

Το βασικότερο που θα πρέπει να φροντίσει ο Παναθηναϊκός με οποιονδήποτε και αν κάτσει να συζητήσει το ενδεχόμενο συνεργασίας για τη θέση του τεχνικού διευθυντή, είναι να του εξηγήσει τι ακριβώς πλάνο έχει υπόψη του. Θέλει για παράδειγμα μια νεανική ομάδα, θέλει μια ομάδα που θα βασιστεί σε Έλληνες ποδοσφαιριστές, θέλει μια ομάδα που θα μπορέσει να καταστρωθεί με έξυπνες και οικονομικές λύσεις, αλλά οι επιλογές της, πρέπει να γίνουν με χειρουργική ακρίβεια; Θέλει να καταστρώσει ένα πλάνο με μακρόχρονη πνοή ή για να βγει απλά άλλη μια χρονιά; Αν αυτό δεν ξεκαθαριστεί από την ίδια την διοίκηση του Παναθηναϊκού με οποιονδήποτε και αν κάνει κουβέντα, αποτέλεσμα δεν θα υπάρξει. Για τον κόσμο, κατά την ταπεινή μου άποψη, κριτήριο πρέπει να είναι η ικανότητα και τα δείγματα γραφής του οποιουδήποτε κληθεί ν’ αναλάβει κι όχι του πόσο «Παναθηναϊκός» είναι. Άλλωστε και τέτοιους δοκίμασε στο πρόσφατο παρελθόν, δίχως ιδιαίτερη επιτυχία.

ΥΓ: Για την περίπτωση του Νταμπίζα θεωρώ σωστή προσέγγιση, το ν’ αμφιβάλλει κανείς και ν’ αναρωτιέται, ποια είναι τα δείγματα του συγκεκριμένου ανθρώπου ώστε ν’ αναλάβει το πόστο του τεχνικού διευθυντή στον Παναθηναϊκό. Αλλά ένας ποδοσφαιριστής που έφυγε για την Αγγλία τον Μάρτιο του 1998 και έπαιξε σκάρτα 4 χρόνια στον Ολυμπιακό, πόσο συνδεδεμένος μπορεί να είναι με τον μισητό «αιώνιο» αντίπαλο και την παντοκρατορία του, ώστε να δημιουργεί θέμα πιθανή πρόσληψη του, δεν αποτελεί ποδοσφαιρικό κριτήριο.

ΥΓ1: Αν αναφέρω το παράδειγμα της σημαίας της Ντόρτμουντ, Ματίας Ζάμερ (πέντε χρόνια ως παίκτης και τέσσερα ως προπονητής στην Μπορούσια) που πλέον είναι τεχνικός διευθυντής στην Μπάγερν, προκειμένου να το θέσω σαν παράδειγμα που πρέπει ν' ακολουθήσουμε, μάλλον θ' αποτελούσε αφέλεια από μέρους μου, ωστόσο απλά το υπενθυμίζω σαν γεγονός.