Κόουτς χάσαμε πάλι. Αυτή τη φορά και τη μπάλα…

«Βελτιωμένη μεν, ηττημένη δε» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος για το παιχνίδι της Ελλάδας με την Σλοβενία. Η εθνική ομάδα παρουσιάστηκε καλύτερη, μετά την ήττα-«χαστούκι» από τη Γαλλία, αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό για να επιστρέψει στις νίκες. Στο τελευταίο τρίλεπτο, έχασε την συγκέντρωσή της, επέτρεψε στους Σλοβένους να βάλουν κάποια εύκολα καλάθια, γνώρισε την ήττα και τώρα… τρέχει.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Μια ήττα, η οποία ήταν η δεύτερη σε τρεις αγώνες, η οποία, όχι μόνο την βγάζει εκτός δυάδας του Α’ ομίλου, αλλά θέτει σε κίνδυνο ακόμη και την πρόκριση. Η λογική λέει ότι θα έρθει μια νίκη απέναντι σε Φινλανδία ή Πολωνία και μαζί το… check in για Κωνσταντινούπολη, όμως, από την τρίτη ή τέταρτη θέση του ομίλου, θα δυσκολέψει η προσπάθεια για διάκριση. Κι αν στο πρώτο χιαστί η Ελλάδα δεν θα αντιμετωπίσει κάποιο μεγαθήριο από τον Β’ όμιλο (Ιταλία, Γερμανία, Γεωργία, Λιθουανία, Ουκρανία και Ισραήλ), στη συνέχεια, υπάρχουν συμπληγάδες.

Τα δύο παιχνίδια με Γαλλία και Σλοβενία θεωρούνταν από όλους σαν τεστ για το ποιοι είμαστε και που μπορούμε να φτάσουμε. Η πρώτη, παρά τις απουσίες, είναι ομάδα από το λεγόμενο «πάνω ράφι» και η δεύτερη είναι μια ποιοτική ομάδα, αλλά δεύτερης ταχύτητας. Ο απολογισμός ήταν δύο ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια και το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στην ελίτ. Κι αυτό δεν αφορά μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι, αφού όλες οι ομάδες έχουν τα πάνω και τα κάτω τους, αλλά σε όλα τα επίπεδα…

Το τελευταίο είναι πολύ ξεκάθαρο, αλλά δεν χρειάζεται να το «φωνάζεις» κιόλας όταν το τουρνουά βρίσκεται σε εξέλιξη. Και ο Κώστας Μίσσας υπέπεσε σε μεγάλο σφάλμα, μετά τη λήξη του αγώνα με τη Σλοβενία. Ίσως το άγχος και η ένταση τον έκαναν ευάλωτο και απάντησε λάθος στην ερώτηση για το αν υπάρχει μεγαλύτερη πίεση. Πιθανότατα να το έχει μετανιώσει, αλλά ό,τι γράφει δεν ξεγράφει. Και με αυτό θα πορευτούμε μέχρι το τέλος του δρόμου. Όταν είσαι ο «στρατηγός» σε αυτή την προσπάθεια, δεν γίνεται να λες ότι «η ομάδα πρώτα είναι απ’ έξω και μετά από μέσα», ούτε να προαναγγέλλεις ότι στο τέλος της διαδρομής θα πεις πράγματα που δεν μπορείς να πεις τώρα. Σαν να χάθηκε η μπάλα, με έναν τρόπο...

Από την στιγμή που κάποια πράγματα δεν επισημάνθηκαν νωρίς και δεν διορθώθηκαν, αν μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο, όφειλε να σωπάσει μέχρι το τέλος. Να κρατάει τα στεγανά των αποδυτηρίων και σε κάθε περίπτωση να προστατεύει τους παίκτες του, άσχετα αν δεν έχει κερδίσει τον σεβασμό όλων. Αυτή η ατυχής δήλωση σίγουρα δεν βοηθάει την ομάδα και έρχεται σε αντίθεση με όσα υποστήριξε ο Κώστας Σλούκας, που είχε μιλήσει λίγο νωρίτερα για καλό κλίμα. Δεν ξέρω, βέβαια, ποιους έπεισε. Προφανώς και μετά την ολοκλήρωση των υποχρεώσεων της εθνικής στο Ευρωμπάσκετ θα γίνει ο απολογισμός. Αν υπάρχει ειλικρίνεια από την «κορυφή μέχρι τα νύχια» ίσως να βγει κάτι καλό από αυτή την ιστορία. Το μέλλον είναι μπροστά…