Κοιλιά, κρίση ταυτότητας και ώρα για δημόσια τοποθέτηση

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Ο Άρης ολοκλήρωσε την δύσκολη τετράδα των εκτός έδρας αγώνων με συγκομιδή το απόλυτο μηδέν. Και δεν είναι μόνο οι τέσσερις ήττες (στη ζυγαριά ασφαλώς μόνο αυτή από τον Κολοσσό λογίζεται εκτός προγράμματος) είναι κυρίως οι κακές εμφανίσεις και οι μεγάλες διαφορές που ενοχλούν, πειράζουν και δημιουργούν μια περίεργη ατμόσφαιρα γύρω από την ομάδα (Στο Βερολίνο των 800 αρειανών στις κερκίδες οι παίκτες τα άκουσαν πρώτη φορά τόσο χοντρά).

Βέβαια για να ήμαστε δίκαιοι, στο Βερολίνο, ο Άρης για τρία δεκάλεπτα και κάτι είχε σφυγμό, έβγαλε μια κάποια αντίδραση, πάλεψε, είχε καλά διαστήματα και έδειξε ότι θα μπορούσε να πάρει τη νίκη βάλσαμο. Στο τέλος όμως, η έλλειψη καθαρού μυαλού και ενέργειας έφερε αυτό το -15 που μακάρι να μην κοστίσει στο τέλος. Γιατί παρά τις δυο ήττες με Αρμάνι και Άλμπα, οι κίτρινοι δεν το έχουν… πει ακόμη το ποίημα στο Γιούροκαπ. Έχουν ελπίδες πρόκρισης αν πάρουν τα δυο ματς στην έδρα τους και δεν κερδίσει η γερμανική στο Μιλάνο.

Είναι όμως φανερό μετά από αυτή την τετράδα αγώνων ότι ο Άρης συνολικά κάνει κοιλιά και περνάει μια κρίση ταυτότητας. Το «κοντό» ρόστερ και ειδικά οι αμερικανοί έχουν φτάσει στα όριά τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα ο εκτός τόπου και κλίματος χθες Χάγκινς) οι έλληνες αδυνατούν να γίνουν κάτι παραπάνω από υποστηρικτικοί στο ρόλο τους και μαζί με την κούραση, έχουμε ως απόρροια η καθίζηση.

Και ερχόμαστε στην κρίση ταυτότητας και στις μεταγραφές. Στο πρώτο ήρθε πλέον η ώρα που η διοίκηση θα πρέπει να μιλήσει δημόσια και να υπενθυμίσει, αποσαφηνίσει και αν θέλετε να επανακαθορίσει τον φετινό στόχο σε όλα τα επίπεδα ώστε να μην δημιουργείται σύγχυση από τις ίσως υπερβολικές προσδοκίες που προκλήθηκαν. Στον Άρη δεν θέλει και πολύ να ανοίξει πάλι ο κύκλος της εσωστρέφειας.

Πάμε και στις μεταγραφές. Αν ο Άρης δεν ενισχυθεί και μάλιστα με τουλάχιστον δυο παίκτες (σέντερ και περιφερειακό) θα διακινδυνεύσει τον στόχο της 3ης θέσης στην Ελλάδα. Διακρίνεται, μια σχετική δυσκαμψία στο κομμάτι αυτό ενώ θα έπρεπε εδώ και καιρό να γίνουν αλλαγές. Και είναι κρίμα γιατί την κωλυσιεργία στο κομμάτι αυτό την χρεώνεται και ο Πρίφτης που με το υπάρχον ρόστερ, όσο καλός ή μέτριος προπονητής είναι για τον καθένα, θαύματα δεν μπορεί να κάνει. Τώρα, περισσότερο από ποτέ είναι η ώρα που ο Νίκος Λάσκαρης και οι συν εργάτες του, θα πρέπει αφενός να μιλήσουν και αφετέρου να πράξουν για να βάλουν ένα στοπ στο αρνητικό σερί.