Κιν: «Ο Κλαφ ήταν καλύτερος από τον Φέργκιουσον»

Την… όρεξη των ποδοσφαιρόφιλων ενόψει της κυκλοφορίας της δεύτερης αυτοβιογραφίας του Ρόι Κιν (με τίτλο «Το δεύτερο ημίχρονο») συνεχίζουν να ανοίγουν τα αγγλικά ΜΜΕ.

Μετά τα αποσπάσματα που κυκλοφόρησαν χθες και αποκάλυπταν με πόση… άγνοια κινδύνου είχε μιλήσει κάποτε ο επί χρόνια αρχηγός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον, την Τρίτη κυκλοφόρησαν άλλα, όπου τον κατατάσσει κάτω από τον Μπράιαν Κλαφ.

Όπως αναφέρει λοιπόν ο Ιρλανδός, αναγνωρίζει και τους δυο ως μεγάλους προπονητές. Ωστόσο, η θερμότητα του Κλαφ (με τον οποίο δούλεψε την τριετία 1990-93 στη Νότιγχαμ) σε σχέση με τον ψυχρό επαγγελματισμό του Φέργκιουσον, μετρούσε περισσότερο για τον ίδιο.

Αναλυτικά το σχετικό απόσπασμα αναφέρει: «Δούλεψα με δυο σπουδαίους προπονητές, αλλά τοποθετώ τον Μπράιαν Κλαφ πάνω από τον Σερ Άλεξ Φέργκιουσον για έναν απλό λόγο. Ποιό ήταν το σημαντικότερο πράγμα στην καριέρα μου; Η μεταγραφή μου στη Νότιγχαμ του Κλαφ. Απ’ αυτό ξεκίνησαν όλα.

Διαφορετικοί τεχνικοί -και οι δυο φοβεροί. Πιστεύω ότι η θερμότητα του Κλαφ ήταν αυθεντική. Αντίθετα, με τον Σερ Άλεξ νομίζω ότι όλα ήταν τελείως επαγγελματικά -όλα ήταν επαγγελματικά. Ακόμα κι όταν μιλούσε καλά, σκεφτόμουν “ακόμα κι αυτό επαγγελματικά το κάνει”.

Ήταν ψυχρός και αδίστακτος. Αυτή η έλλειψη θερμότητας ήταν η δύναμή του. Η Γιουνάιτεντ ήταν ένας πολύ μεγαλύτερος σύλλογος από τη Φόρεστ, αλλά η ψυχρότητά του έκανε τον ίδιο πετυχημένο. Το μήνυμά του ήταν το ίδιο. Δεν μπερδεύτηκα ποτέ σε κάποια ομιλία ή κάποια τακτική του στην προπόνηση. Πρέπει να τον έχω ακούσει 500 φορές να μιλάει και πάντα σκεφτόμουν «ναι, αυτό είναι σωστό. Νομίζω ότι αυτό είναι εκπληκτικό.

Ας προπονητής θα έπαιρνα τη θερμότητα του Κλαφ και τον αδίστακτο χαρακτήρα του Φέργκιουσον και θα τα αναμείγνυα -προσθέτοντας όμως και δικά μου στοιχεία».

Πέραν της σύγκρισης ωστόσο με τον Κλαφ, ο Κιν μιλάει και για το πώς είχε αντιμετωπίσει ο Φέργκιουσον το θέμα με το νούμερο «7» όταν αποχώρησε ο Ερίκ Καντονά. Αποκαλύπτοντας ότι ήθελε να το δώσει στον ίδιο και όχι στον Ντέιβιντ Μπέκαμ.

Πιο συγκεκριμένα αναφέρει: «Η αρχηγία είναι σημαντική, αλλά και τα νούμερα στη φανέλα μπορούν να έχουν σημασία. Στη Γιουνάιτεντ το “7” ήταν ένα συμβολικό νούμερο. Όταν έφυγε ο Καντονά, υπήρχε μια αντιπαράθεση για το ποιος θα γίνει ο επόμενος αρχηγός, αλλά εγώ το αντιμετώπιζα αρκετά χαλαρά. Υπήρχε όμως και το θέμα με το νούμερό του, το “7”. Πριν τον Καντονά το είχε ο Μπράιαν Ρόμπσον και παλιότερα το είχε φυσικά ο Τζορτζ Μπεστ.

Ο προπονητής με κάλεσε στο γραφείο του και μου είπε ότι ήθελε εγώ να φορέσω το “7”. Είπα “όχι, δε με νοιάζει” και μου απάντησε: “Ξέρω ότι ο Μπέκαμ θα το θέλει σαν τρελός και δε θέλω να το δώσω σ’ εκείνον. Εγώ είχα το “16” από τότε που πήγα στην ομάδα και ήμουν άνετα με αυτό. Νομίζω ότι αυτό μπορεί να με κράτησε στα πόδια μου, το ότι δεν είχα κάποιον αριθμό από το “1” ως το “11”. Δε νόμιζα ότι ήμουνα για το νούμερο “7”. Οπότε, είπα να το δώσει στον Μπέκαμ. Το πήρε και του ταίριαζε -όπως και στον Καντονά. Μετά το είχε και ο Ρονάλντο».