Κεχαγιάς: «Η αγορά πολλών ξένων παικτών, είναι μεγάλη πληγή για την ανάπτυξη των δικών μας ταλέντων»

Είναι ένας από τους τελευταίους «ρομαντικούς» του ποδοσφαίρου. Πέρασε 15 χρόνια στην ομάδα που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο λίγοι, την Ξάνθη. Μετά την απόσυρσή του και χωρίς δισταγμό δέχθηκε να την προπονήσει σε δύσκολες στιγμές που η ομάδα «πάλευε» για την παραμονή και κατάφερε να την κρατήσει ζωντανή.

Πλέον, ο Νίκος Κεχαγιάς είναι προπονητής της εθνικής παίδων και μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο έχει καταφέρει με τεράστια προσπάθεια και σε συνθήκες που δεν είναι οι καλύτερες να φτάσει την ομάδα του μέχρι τους ομίλους του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος της Ιρλανδίας για πρώτη φορά μετά το 2015.

Με υποδέχθηκε στο καφέ του ξενοδοχείου που διαμένει με την εθνική ομάδα και αμέσως κατάλαβα πως είχα να κάνω με έναν άνθρωπο πρόσχαρο, συνειδητοποιημένο και γνώστη της «στρογγυλής θεάς». Μιλήσαμε για όλα τα θέματα που αφορούν την ανάπτυξη νέων παικτών και φυσικά την πρόσφατη επιτυχία της εθνικής παίδων.

Πως ήταν η μετάβαση από την ιδιότητα του ποδοσφαιριστή σε αυτή του προπονητή;

«Δεν ήταν ξαφνική η μετάβαση μπορώ να πω. Τα τελευταία μου χρόνια ως ποδοσφαιριστής παρατηρούσα τις προπονήσεις και έδινα μεγάλη σημασία στον τρόπο που αγωνιζόμασταν. Οπότε το είχα καταλάβει μέσα μου πως όταν σταματούσα το ποδόσφαιρο θα συνέχιζα ως προπονητής. Παρακολούθησα κάποια σεμινάρια στο εξωτερικό, πήρα όλα τα διπλώματα συμπεριλαμβανομένου και του Pro και όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να προπονήσω την Ξάνθη στην Σούπερ Λιγκ, συνειδητοποίησα πόσο πολύ ήθελα να το κάνω αυτό.»

Ποιο πόστο από τα δύο είναι πιο αγχωτικό και πιο απαιτητικό;

«Δεν υπάρχει σύγκριση σε αυτό. Όσοι το έχουν κάνει καταλαβαίνουν πως είναι πιο δύσκολο να είσαι προπονητής από το να είσαι ποδοσφαιριστής. Όταν είσαι παίκτης έχεις μόνο να κάνεις τις προπονήσεις σου και τις αποθεραπείες σου και μετά είσαι ελεύθερος. Όταν προπονείς, πρέπει να σχεδιάσεις τις προπονήσεις, να διαχειριστείς ένα ρόστερ με 30 διαφορετικούς χαρακτήρες και το σημαντικότερο να έχεις σε τάξη τα αποδυτήρια. Αν τα αποδυτήρια έχουν το κλίμα που πρέπει, έχεις αυτόματα ένα καλό σύνολο.»

Πως είναι να προπονείς την ομάδα που πέρασες όλη σου την καριέρα εκεί σαν παίκτης;

«Ήταν μεγάλη μου τιμή και χαρά όταν με προσέλαβαν να προπονήσω την Ξάνθη. Η πρώτη μου εμπειρία ήταν αρκετά αγχωτική καθώς όταν ανέλαβα την ομάδα ήταν στα όρια του υποβιβασμού και τελικά καταφέραμε και μείναμε στην κατηγορία. Σίγουρα βοήθησε και η τύχη αλλά νομίζω είμαι αρκετά ικανός και το τελικό αποτέλεσμα με ικανοποίησε.»

Έχετε εκπροσωπήσει το εθνόσημο και σαν ποδοσφαιριστής και πλέον σαν προπονητής. Πόσο διαφορετικό είναι;

«Καταρχάς δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από το να φοράς το εθνόσημο υπό οποιαδήποτε ιδιότητα. Όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και έχουν φορέσει το εθνόσημο νιώθουν το ίδιο. Η πρώτη μου εμπειρία στην εθνική ήταν όταν ήμουν έφηβος ακόμα και θυμάμαι πολύ καλά πως δεν το πίστευα πως με είχαν καλέσει και νόμιζα πως ζούσα σε ένα όνειρο και έτσι θεωρώ πως θα πρέπει να αισθάνονται όλοι. Σαν προπονητής ισχύει το ίδιο και δεν σου κρύβω πως ήταν ένας από τους στόχους μου να προπονήσω τις μικρές ηλικίες της εθνικής καθώς θεωρώ πως έχω και μια καλή εμπειρία από την Ξάνθη στην οποία διατελούσα χρέη και προπονητή των ακαδημιών αλλά και τεχνικού διευθυντή για περίπου πέντε χρόνια.»

Ποιες είναι οι διαφορές του να είσαι προπονητής σε ένα σύλλογο και να έχεις καθημερινή τριβή, με το να είσαι προπονητής σε μια εθνική και συγκεκριμένα αυτή των παίδων;

«Σίγουρα το κυριότερο είναι η καθημερινή τριβή όπως είπες. Η καθημερινή προπόνηση και η επαφή που έχεις με τους ποδοσφαιριστές παίζουν μεγάλο ρόλο. Στην εθνική είναι διαφορετικά. Τα παιδιά που απαρτίζουν κάθε φορά την ομάδα πρέπει να έρθουν και μέσα σε 2-3 ημέρες να προσαρμοστούν και να καταλάβουν την δική μου λογική και το δικό μου πλάνο. Το καλό είναι πως τα παιδιά είναι σε υψηλό επίπεδο από άποψη τακτικής και αυτό τους βοηθάει να προσαρμοστούν. Γενικά αυτό είναι κάτι το οποίο τονίζω στα παιδιά πως πέρα από όλα τα άλλα ένας ποδοσφαιριστής εθνικής ομάδας πρέπει να έχει προσαρμοστικότητα.»

Πόσο δύσκολη είναι η επιλογή των παικτών που απαρτίζουν την ομάδα σας, δεδομένου πως πρέπει να ψάξετε όλη την Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό;

«Δεν γίνεται τίποτα αν δεν τρέξεις και δεν δουλέψεις. Προσπαθώ σε όλο το διάστημα που είμαι προπονητής της εθνικής να παρακολουθώ παιχνίδια και σχεδόν κάθε Κυριακή που έρχεται με βρίσκει σε κάποιο γήπεδο. Τα παιδιά που καλώ είναι χωρισμένα σε βόρειο και νότιο όμιλο κάτι που απαιτεί πολύ χρόνο στον δρόμο. Όλα αυτά φυσικά σε συνδυασμό με την διαρκή επικοινωνία που έχω με τους τεχνικούς διευθυντές αλλά και τους προπονητές των ομάδων για να παίρνω και την δική τους γνώμη. Για να γίνει όμως η τελική επιλογή μιας αποστολής όπως αυτής του Ευρωπαϊκού πρέπει να λάβουμε κι άλλα πράγματα υπόψιν μας. Εγώ είχα συγκεντρώσει ένα σύνολο 40 παικτών από τους οποίους φυσικά και ξεχώρισα το ταλέντο τους αλλά και την χημεία που είχαν μεταξύ τους με αποτέλεσμα να φτάσω στην τελική 23άδα. Μεγάλο ρόλο παίζει επίσης η αγωνιστική κατάσταση των παικτών την περίοδο των επίσημων παιχνιδιών.»

Σύμφωνα με αυτά που μου λέτε πρέπει να σας μένει ελάχιστος ελεύθερος χρόνος.

«Σωστά. Σκεφτείτε πως δεν είναι μόνο οι προπονήσεις και οι παρακολουθήσεις των αγώνων αλλά και η γενική αξιόλογη όλων των παικτών που βλέπουμε. Επίσης παρακολουθούμε και την ανάπτυξη μικρότερων ηλικιακά παιδιών που θα αποτελέσουν την επόμενη εθνική παίδων. Υπάρχει πολύ τρέξιμο και χρειάζεται πολλή δουλειά για να έχει αποτέλεσμα και συνέχεια η προσπάθειά μας.»

Καταφέρατε και είχατε γρήγορα αποτελέσματα στην δουλειά σας, καθώς μέσα σε λίγους μήνες ως προπονητής στην ομάδα, προκριθήκατε ως δεύτεροι από τα προκριματικά και την Elite Round και φτάσατε μέχρι τους ομίλους του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Εσείς πως εξηγείται αυτή την επιτυχία;

«Η αλήθεια είναι πως μέχρι να ξεκινήσουν τα προκριματικά στην Μολδαβία είχα μπροστά μου 40 μέρες για να μπορέσω να αξιολογήσω τα παιδιά. Δεν σου κρύβω πως ήταν μια δύσκολη αποστολή αλλά υπήρχε καλό επίπεδο στην ομάδα καθώς ο κύριος Γεωργόπουλος, ο προηγούμενος προπονητής, είχε κάνει πολλή καλή δουλειά. Φυσικά με βοήθησαν και οι συνεργάτες μου κάποιοι από τους οποίους ήταν από πριν στην ομάδα. Κάνοντας όσο το δυνατόν καλύτερη επιλογή πήγαμε στην Μολδαβία και καταφέραμε να περάσουμε. Παίξαμε καλό ποδόσφαιρο δεδομένων των συνθηκών χωρίς όμως να αντιμετωπίσουμε ομάδες μεγάλης δυναμικότητας. Στην συνέχεια είχα μπροστά μου 5-6 μήνες μέχρι την Elite Round και πραγματικά κάθε Κυριακή εγώ και οι συνεργάτες μου ήμασταν σε διαφορετικά γήπεδα. Επίσης κάναμε και κάποια ταξίδια στο εξωτερικό έτσι ώστε να δούμε κάποιους παίκτες ακόμα και μετά από πολύ προσπάθεια καταφέραμε και μαζέψαμε τους παίκτες που θέλαμε. Θέλω όμως να τονίσω πως 2-3 παιδιά ίσως αδικήθηκαν και θα άξιζαν μια θέση στην αποστολή αλλά έπρεπε να διαλέξω αυτούς με την καλύτερη φυσική κατάσταση. Από εκεί και πέρα η παρουσία μας στην Elite Round ήταν εξαιρετική. Είχαμε μόνο μία ήττα από την Ισπανία, την οποία κοντράραμε μέχρι το τέλος, νικήσαμε την Ουκρανία που είχε ένα σερί επτά αήττητων παιχνιδιών και με μία ακόμα νίκη με το Κόσοβο καταφέραμε και περάσαμε στο Ευρωπαϊκό.»

Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα όμως είναι μια διαφορετική περίπτωση. Εκεί πως αξιολογείται την εικόνα της ομάδας σας;

«Στο Ευρωπαϊκό όντως είναι διαφορετικά τα πράγματα. Αν εξαιρέσουμε το ματς με το Βέλγιο που δεν ήμασταν καλοί και ανταγωνιστικοί και χάσαμε με 3-0 στα άλλα δύο παιχνίδια ήμασταν καλοί και θα μπορούσαμε να τα είχαμε κερδίσει και τα δύο και να είχαμε περάσει εμείς στους “8”. Να σας πως την αλήθεια, παρότι βρεθήκαμε σε έναν δύσκολο όμιλο, όλοι είχαμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας την πρόκριση στην επόμενη φάση καθώς πιστεύαμε πως είχαμε μια καλή ομάδα και όντως έτσι ήταν με αποτέλεσμα στο τέλος να μας μείνει μια πικρία. Η εμπειρία όμως που κερδίσαμε εμείς αλλά και τα παιδιά είναι τεράστιο εφόδιο για το μέλλον της ποδοσφαιρικής τους καριέρας.»

Με την Τσεχία στο τελευταίο παιχνίδι χάσατε ένα πέναλτι που ίσως να σας στέρησε και την πρόκριση. Πόσο δύσκολο είναι να διαχειριστείς τους ποδοσφαιριστές τέτοιων ηλικιών σε μια τόσο ιδιαίτερη στιγμή και να τους δώσεις κίνητρο για την συνέχεια;

«Η πρώτη κουβέντα που είπα στα παιδιά μετά τον αγώνα, κάτι το οποίο ισχύει, είναι πως ήταν η καλύτερη εμφάνισή τους από τότε που τους ανέλαβα και πως παρά την ήττα ο καθένας πρέπει να κρατήσει τα θετικά. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο νίκες αλλά και ήττες και πολλές φορές οι αποτυχίες είναι αυτές που σε κάνουν καλύτερο και σαν άνθρωπο αλλά και σαν ποδοσφαιριστή. Φυσικά αναφέρθηκα και προσωπικά στον Τζόλη που έχασε το πέναλτι, ο οποίος έκλαιγε και δεν μπορούσε να συνέλθει, λέγοντάς του πως άλλα πέναλτι μπαίνουν κι άλλα χάνονται και πως εκείνος ήταν που με τα γκολ του μας είχε πάει ως τους ομίλους του Ευρωπαϊκού.»

Το υλικό που έχετε στην ομάδας σας, είναι ικανό να μας δώσει παρόμοιες ή και μεγαλύτερες επιτυχίες στο μέλλον;

«Σίγουρα έχουμε κάποιους ποδοσφαιριστές οι οποίοι έχουν ξεχωριστό ταλέντο και αν έχουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους θα κάνουν αξιόλογη καριέρα και θα φτάσουν μέχρι και την ομάδα των ανδρών. Υπάρχουν πολλές σειρήνες δεξιά κι αριστερά αλλά πρέπει να μείνουν ταπεινοί και πρέπει οι οικογένειές τους να βοηθήσουν σε αυτό. Επίσης οι κατευθύνσεις που παίρνουμε από την ομοσπονδία είναι να επιλέγουμε παίκτες με καλούς χαρακτήρες και η αλήθεια είναι πως όλα τα παιδιά είναι εξαιρετικά και κάνουν παρέα μεταξύ τους κάτι το οποίο είναι σημαντικό.»

Ποια θεωρείται την καλύτερη εθνική ομάδα παίδων αυτή τη στιγμή;

«Η Ολλανδία που το πήρε και για δεύτερη σερί φορά ήταν μακράν καλύτερη. Βέβαια περίμενα έναν τελικό με την Γαλλία και όχι με την Ιταλία. Όχι γιατί οι Ιταλοί ήταν κακοί αλλά γιατί οι Γάλλοι είχαν ξεχωρίσει. Και οι Ολλανδοί και οι Γάλλοι είχαν μεγάλη ποιότητα αλλά αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν η ταχύτητα. Όχι μόνο η δρομική ταχύτητα αλλά και ταχύτητα σκέψης, ταχύτητα αντίδρασης. Αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να δουλέψουν πολύ και οι Έλληνες ποδοσφαιριστές και θα πρέπει να παίρνουν παιχνίδια υψηλού επιπέδου στα πόδια τους για να το αποκτήσουν.»

Τελικά ταλέντο υπάρχει;

«Ταλέντο πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς από εκεί και πέρα. Η Ελλάδα έχει ποδοσφαιριστές που έχουν προοπτική αλλά το κυριότερο είναι πως θα πρέπει να παραμείνουν ταπεινοί και προσγειωμένοι σε κάθε περίπτωση. Αυτό είναι το κλειδί και ίσως έχουμε συναντήσει περιπτώσεις στο παρελθόν με ποδοσφαιριστές που είχαν μέλλον αλλά τελικά δεν τα κατάφεραν. Φυσικά το ταλέντο δεν αρκεί. Πρέπει οι ποδοσφαιριστές να δουλεύουν σκληρά για να τα καταφέρουν σε αυτό τον χώρο.»

Τι αλλαγές πρέπει να γίνουν για να προσπαθήσουμε στο μέλλον να κοντράρουμε ομάδες όπως η Ολλανδία, η Ισπανία και το Βέλγιο;

«Είναι σημαντικό οι ποδοσφαιριστές να παίρνουν αγωνιστικό χρόνο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν ποδοσφαιριστή από το Βέλγιο τον Ντόκου να έχει δώδεκα συμμετοχές ως βασικός στην πρώτη ομάδα της Άντερλεχτ σε ηλικία 16 ετών. Αυτό είναι μεγάλη υπόθεση για έναν ποδοσφαιριστή και αυτόματα δημιουργεί μεγάλο χάσμα σε σχέση με τους υπόλοιπους. Στην Ελλάδα έχουμε το κακό συνήθειο να θεωρούμε ταλέντα τους παίκτες στα 19 και στα 20 τους. Είναι μεγάλο λάθος. Φυσικά γίνονται βήματα προς το καλύτερο καθώς λίγο παλαιότερα θεωρούσαμε ταλέντα τους 22χρονους. Βοηθάμε όλοι στο να αλλάξει αυτό και σιγά σιγά το πετυχαίνουμε.»

Η αγορά πολλών ξένων ποδοσφαιριστών αποτελεί πληγή για την ανάπτυξη των δικών μας ταλέντων;

«Είναι μεγάλη πληγή. Δεν λέω όχι στους ξένους απλά να υπάρχει ένα μέτρο. Εν μέρει μπορώ να καταλάβω την χρησιμοποίηση πολλών ξένων από τις μεγάλες ομάδες που πάνε κάθε χρόνο για πρωτάθλημα και θέλουν έτοιμους παίκτες. Με θλίβει όμως όταν βλέπω κάποιες άλλες ομάδες της Σούπερ Λιγκ με 9-10 ξένους ποδοσφαιριστές στην ενδεκάδα. Είναι κρίμα για τα ελληνόπουλα. Πρέπει οι προπονητές να εμπιστευθούν την ψυχή, το ταλέντο και το πάθος τον Ελλήνων παικτών. Βέβαια, το μόνο καλό που βγήκε από την κρίση είναι πως οι ομάδες δεν έχουν πλέον την δυνατότητα να αγοράζουν ξένους με την ίδια ευχέρεια που το έκαναν κάποτε. Οπότε αναγκαστικά δίνουν ευκαιρίες σε νέους Έλληνες παίκτες.»

Θεωρείται πως οι κόντρες μεταξύ των μεγάλων συλλόγων του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι τροχοπέδη στην ανάπτυξη των ακαδημιών αλλά και γενικά του αθλήματος;

«Αυτό είναι σχετικό. Μερικές κόντρες γίνονται για καλό και άλλες για κακό. Εμείς σε κάθε περίπτωση πρέπει να κάνουμε την δουλειά μας. Κόντρες δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλες τις χώρες.»

Πολλές μικρές εθνικές ομάδες άλλων χωρών δουλεύουν συνδυαστικά με τις αντίστοιχες των ανδρών χρησιμοποιώντας την ίδια τακτική και την ίδια λογική στο παιχνίδι τους. Αυτό γίνεται με τις δικές μας εθνικές ομάδες και αν όχι γιατί;

«Πλέον δουλεύουμε και εμείς με αυτό τον τρόπο. Υπάρχει συνεννόηση με τον κύριο Αναστασιάδη, τον κύριο Μπασινά αλλά και με τους άλλους προπονητές και γυμναστές έτσι ώστε να πετύχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Το σύστημα που δουλεύουμε είναι το 4-2-3-1 και κατά συνθήκη το 4-3-3 αλλά έχουμε το ελεύθερο από τον κύριο Αναστασιάδη να κάνουμε και κάποιες αλλαγές αν το απαιτεί η περίσταση.»

Ποια είναι η γνώμη σας για τον Άγγελο Αναστασιάδη και για την δουλειά που κάνει στην εθνική ομάδα;

«Ο κύριος Αναστασιάδης είναι ένας εξαιρετικός προπονητής και άνθρωπος. Είναι σωστή επιλογή για την εθνική ομάδα και κάνει πολύ καλή δουλειά σε μια μεταβατική και δύσκολη περίοδο για την εθνική. Έχει αποδείξει στην καριέρα του πως του αξίζει η ευκαιρία που του δίνεται.»

Οι Αντώνης Νικοπολίδης και Γιάννης Γκούμας είναι οι προπονητές της εθνικής νέων και ελπίδων. Πόσο σημαντικό είναι για τόσο νέους αθλητές να έχουν δύο πρωταθλητές Ευρώπης για προπονητές;

«Ο Αντώνης και ο Γιάννης ήταν δύο καταπληκτικοί ποδοσφαιριστές και έχουν γίνει δύο εξαιρετικοί προπονητές. Είναι πολύ σημαντικό για τα παιδιά να έχουν προπονητές δύο τόσο μεγάλα πρότυπα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Δύο ανθρώπους που έχουν κατακτήσει το Ευρωπαϊκό, πράγμα το οποίο δύσκολα θα ξαναγίνει αν και θα ήταν ευχής έργον αν ξαναγινόταν. Γίνεται πολύ καλή δουλειά και από τους δύο στις ομάδες τους.»

Υπάρχει κάποια ελληνική ομάδα που να πλησιάζει τα Ευρωπαϊκά πρότυπα ανάπτυξης ποδοσφαιριστών;

«Η αλήθεια είναι πως έχουν γίνει μεγάλα θετικά βήματα σε αυτό το κομμάτι. Αρκετές ομάδες της Σούπερ Λιγκ έχουν αξιοπρεπή συστήματα ακαδημιών και αθλητικά κέντρα. Σιγά σιγά μπαίνουν οι ομάδες στην λογική άλλων Ευρωπαϊκών χωρών και αυτό είναι πολύ θετικό.»

Ποιος είναι ο επόμενος στόχος της εθνικής παίδων;

«Εμείς “τελειώσαμε” πλέον με τα παιδιά του 2002, τα οποία ανέβηκαν στην ομάδα νέων και εστιάζουμε στα παιδιά του 2003 και 2004. Δεν υπάρχει όμως ένας στόχος, εμείς θέλουμε να πηγαίνουμε στα μεγάλα τουρνουά και να γινόμαστε κάθε φορά καλύτεροι. Να πηγαίνουμε ένα βήμα παραπέρα και οι παίκτες να γίνονται καλύτεροι και σαν άνθρωποι αλλά και σαν ποδοσφαιριστές μέσα από αυτή την διαδικασία.»

Τον Αύγουστο συμπληρώνεται ένα χρόνο στην τεχνική ηγεσία της εθνικής παίδων. Αν μπορούσατε να γυρίσετε το χρόνο πίσω θα αλλάζατε κάτι;

«Καλή ερώτηση, δεν την είχα σκεφτεί…(γέλια). Τώρα που το σκέφτομαι όμως δεν θα άλλαζα κάτι από τις επιλογές μου. Ούτε τους παίκτες μου, ούτε τις τακτικές. Ίσως μόνο κάποιες προσεγγίσεις σε ορισμένα παιχνίδια.»

Ποιος είναι ο δικός σας μεγάλος στόχος;

«Όπως και για τους παίκτες, ισχύει το ίδιο και για τους προπονητές. Πρέπει να πηγαίνουμε ένα βήμα παραπάνω κάθε φορά με πολλή δουλειά. Τίποτα δεν αποκτάται χωρίς δουλειά. Σίγουρα θα ήθελα να αναλάβω έναν σύλλογο με καθημερινές προπονήσεις και την καθημερινή τριβή που λέμε.»

Επιμέλεια: Θάνος Κονταξής