Κείνο που με… τρώει, κείνο που με… πληγώνει

Αυτή τη φορά η προσπάθεια για ένα ακόμα επικό τέλος με ανατροπή, μας άφησε με πικρή γεύση. Μην είμαστε όμως πλεονέκτες. Έχουμε… πιεί από αυτό το ποτήρι άπειρες φορές και οι αποψινοί δήμιοι μας Σλοβένοι, ήταν πριν από ακριβώς έξι χρόνια, ένα από τα πολλά θύματα. Όταν το -26 παραλίγο να γίνει -3 και τα νοσοκομεία στην Λιουμπλιάνα να ψάχνουν άδειες κλίνες ώστε να φιλοξενήσουν περιστατικά… καρδιακών ανακοπών, μας έλειψαν δύο μεγάλα σουτ και μερικά δράμια παραπανήσιας ενέργειας. Ίσως και ένας ακόμα ηγέτης όπως ο Σπανούλης και ο Ζήσης. Ο ένας -Παπαλουκάς- έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ο άλλος -Διαμαντίδης- απολαμβάνει την αναγνώριση των κινέζων φιλάθλων. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό. Όσοι σταθούν σε επιλογές, παρόντες και απόντες, θα έχουν βρει το δέντρο και θα έχουν χάσει το δάσος.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Το ζητούμενο είναι γιατί να φτάσουμε στο -26 για να αποφασίσουμε να μπούμε στο γήπεδο. Γιατί ενώ, αποδεδειγμένα, μπορούσαμε, δεν καταφέραμε να το δείξουμε σταθερά σε όλο το τουρνουά. Αν νικήσουμε τους Κροάτες και το θαύμα δεν γίνει –νίκη Ιταλίας κόντρα σε Ισπανία- θα μας μείνει για χρόνια ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ. Γιατί χάθηκε αυτή η ευκαιρία και πέσαμε σε διακριτές παγίδες, από κατώτερες ομάδες όπως Φινλανδία, Σλοβενία και Ιταλία. Ίσως θα ήταν προτιμότερο να μην είχαμε κάνει ούτε… μισή καλή εμφάνιση. Σε αυτή τη περίπτωση θα μαζεύαμε τα… κομμάτια μας και θα επιστρέφαμε για τον καταμερισμό ευθυνών. Τώρα που έχουμε δείξει ότι αξίζαμε καλύτερης τύχης και από μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας, τι καταλάβαμε; Γεμίσαμε ακόμα περισσότερο με πίκρα και σαράκι που θα μας… τρώει για χρόνια. Ο διαφαινόμενος, είναι απλά ένας τσάμπα αποκλεισμός, ακόμα και αν δεν είχε γίνει καν η επιστροφή στο σκορ, κόντρα στους Σλοβένους.

Χάσαμε τον νυν υπέρ πάντων αγών, με τον τρόπο που ήμασταν υποχρεωμένοι να αποφύγουμε. Τον τρόπο που ακόμα και το scouting των πιο αδύναμων σε γνώσεις φίλων του αθλήματος, είχε καταγράψει ως σημείο «κλειδί». Η Σλοβενία είχε συγκεκριμένα «όπλα» και εμείς δεν κάναμε τίποτα μέχρι το 25΄ για να τα αχρηστέψουμε. Ενέργεια, αιφνιδιασμοί, ριμπάουντ, Ντράγκιτς και έδρα. Αντί να της απαντήσουμε με τα ίδια πυρά από το πρώτο δευτερόλεπτο, της επιτρέψαμε να τα εξαπολύσει, σε σημείο που σε κάποιες στιγμές φαινόταν από άλλον πλανήτη και εμείς κοινοί θνητοί. Αρχικά αφήσαμε τον Ντράγκιτς να βρει ρυθμό και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση… Μάικλ Τζόρνταν και σε συνδυασμό με τις αργές μας επιστροφές, την κάκιστη αμυντική αντιμετώπιση, τα αλλεπάλληλα χαμένα αμυντικά ριμπάουντ και την υπερβολική ασχολία με τα πάμπολλα εχθρικά σφυρίγματα, να της δώσουμε απλόχερα όλο τον ρυθμό και το μομέντουμ του αγώνα.

Αν κάποιος από το τεχνικό τιμ απαντήσει ότι δεν περίμενε τα πέντε παραπάνω πραγματάκια που έχουν στη… δούλεψή τους στο φετινό τουρνουά οι Σλοβένοι, τότε ας αλλάξει δουλειά. Δυστυχώς όμως, η απάντηση θα είναι σίγουρα «το περιμέναμε». Ναι, αλλά τι κάναμε για να το αποτρέψουμε; Απολύτως τίποτα στο 70% του σαραντάλεπτου. Όταν αποφασίσαμε να αντιπαρατάξουμε αντίδοτα, ήταν αργά. Όταν η στατιστική γράφει ότι ο αντίπαλος ανανέωσε την επίθεσή του 21 (!) φορές, η λογική πάει περίπατο και απλά περιμένεις το μοιραίο. Από αυτά, μόλις τα 6 από τους ψηλούς του Μάλκοβιτς, δείγμα του ότι έλλειπε η διάθεση και το πνεύμα αυτοθυσίας. Όσο και αν ο προπονητής φέρει τεράστια ευθύνη για την γενικότερη εικόνα, δεν μπορεί να… πηδήξει για ριμπάουντ. Ούτε να μάθει σε πρωταθλητές παίκτες πως γίνεται σωστά το box out.

Ο Τρινκιέρι είναι φανερό ότι ακόμα μαθαίνει πως είναι να διαχειρίζεσαι μία τόσο μεγάλη ομάδα σε ένα τουρνουά απαιτήσεων. Αν η ομοσπονδία θέλει να τον στηρίξει πρέπει να βρει τον τρόπο. Νομίζω πως χαμένη δεν θα βγει. Η επόμενη μέρα θα πρέπει να μην αποφασιστεί εν θερμώ. Είναι σίγουρο πως αν έρθει τελικά ο αποκλεισμός, ο Ιταλός θα πρέπει να απαντήσει σε πολλά ζητήματα, που αφορούν το πριν -επιλογές- και τη διάρκεια –χειρισμός ρόστερ- του Ευρωμπάσκετ. Αυτός και η Εθνική ήταν και τρομερά άτυχοι, καθώς οι τραυματισμοί –Σπανούλης, Μαυροκεφαλίδης, Παπανικολάου- μετατράπηκαν πια από ατυχία, σε μάστιγα. Όμως η, επιβεβλημένη, ώρα του απολογισμού και της απονομής ευθυνών, μπορεί να περιμένει. Υπάρχουν ακόμα, δύο παιχνίδια…

Υ.Γ.: Είναι απορίας άξιο πως ο πολυτιμότερος παίκτης στον πρώτο γύρο, Περπέρογλου, παίζει στα τριάντα τελευταία δευτερόλεπτα κάθε δεκαλέπτου στη δεύτερη φάση. Όσο για τον Φώτση, έπαιξε στο ματς «κλειδί» 22 λεπτά, σχεδόν όσα στα προηγούμενα έξι. Αν μη τι άλλο ο 32χρονος φόργουορντ δεν αξίζει τέτοιας συμπεριφοράς.

Υ.Γ.1: Όσοι βγάλουν ξανά από το σεντούκι την… λαιμητόμο, ας αναλογιστούν ότι αυτά τα παιδιά που παλεύουν στην Σλοβενία, θα μπορούσαν να κάνουν διακοπές και όχι να… λιώνουν από τις 20 Ιουλίου στα βουνά. Αυτοί είναι οι πρώτοι που στενοχωριούνται όταν δεν τα καταφέρνουν.

Follow @ZervasNikolaos