Κάτω το σημαιάκι, «σηκώθηκε» η ΑΕΚ!

Είναι το δεύτερο ματς σε δώδεκα αγωνιστικές που διαιτητικό σφάλμα σε "νεκρό" χρόνο τελικά "πειράζει" το τελικό αποτέλεσμα της ΑΕΚ. Μία στην Τούμπα, όπου ο ένας βαθμός έγινε μηδέν, μία κόντρα στον ΠΑΣ στο ΟΑΚΑ, όπου οι τρεις βαθμοί έγιναν δύο.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Υπάρχει λόγος η ΑΕΚ να κάνει κουβέντα για τη διαιτησία. Ειδικά σε ένα πρωτάθλημα στο οποίο οι καλοί δεν είναι τελικά και τόσο καλοί, όταν σε δύο αγώνες συμβαίνει να αλλάζει το τελικό αποτέλεσμα στο τέλος (πιο τέλος δεν γίνεται), τα διαιτητικά ατοπήματα παίζουν μεγαλύτερο ρόλο. Ξεκάθαρη αλλοίωση αποτελέσματος είναι αυτό, όταν γίνεται σε χρόνο που δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αντίδρασης, στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Και όταν αυτό έχει συμβεί στα δύο από τα δώδεκα, δίνει "πάτημα" για δικαιολογημένη αίσθηση αδικίας.

Η ΑΕΚ γενικά έχει να λέει για τη διαιτησία στους φετινούς της αγώνες. Οχι μόνο για αυτούς τους δύο, αλλά και για κάποιους από τους υπόλοιπους δέκα. Σημαίνει αυτό ότι δικαιολογείται για τη μέχρι τώρα πορεία της; Οχι. Αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα, πιο εσωτερική και η οποία τέλος πάντων δεν μπορεί να δίνει άλλοθι σε έναν βοηθό που της παίρνει δύο βαθμούς σε μια βραδιά που ίσως είδαμε την πιο κανονική φετινή ΑΕΚ.

Επίσης άτοπη είναι η σύγκριση του λάθους του Αραβίδη με το λάθος του βοηθού. Το τι έκανε ο καθένας τους, είναι 100% δικό του. Δεν μπορεί οι συζητήσεις για τα δύο ξεχωριστά θέματα που αφορούν και φαντάζομαι απασχολούν την ΑΕΚ, να "ανακατεύονται". Ο σύλλογος έχει τη δυνατότητα να λύσει το θέμα Αραβίδη με τον τρόπο που ο ίδιος επιθυμεί. Οποιος και αν είναι αυτός, ακόμη και αν οι εν θερμώ πρώτες αντιδράσεις είναι άγαρμπες. Το θέμα "διαιτησία", όμως, πώς λύνεται;

Συγκεκριμένα για τον Αραβίδη, είναι στη ζωή των ποδοσφαιριστών που δημιουργούν "πάθη", να αντιμετωπίζονται πιο "άγρια" όταν έρχεται η κακή στιγμή. Για τον Αραβίδη δεν ήταν η πρώτη και αυτή είναι η αλήθεια. Αλλά θυμάμαι πέρυσι τον Βάργκας να αποβάλλεται στο πρώτο ημίχρονο σε εντός έδρας ματς με τον Αστέρα, την ΑΕΚ τελικά να χάνει εκείνο το ματς, εκείνη την αποβολή σε αγωνιστικό επίπεδο τελικά να επηρεάζει πολύ περισσότερο την ομάδα σε σχέση με τον αγώνα κόντρα στον ΠΑΣ, αλλά να μην ανοίγει μύτη. Ετσι, όμως, συμβαίνει όταν ένας ποδοσφαιριστής ζητά με τον τρόπο του και τελικά κερδίζει διαφορετική σχέση με τον σύλλογο...

Οσο για το αγωνιστικό κομμάτι, ακόμη και αν περνάει σε δεύτερη μοίρα λόγω διαιτησίας και Αραβίδη, τελικά είναι το πιο σοβαρό. Αν μάλιστα αντιμετωπιζόταν τώρα, την επόμενη μέρα, ως τέτοιο, η ΑΕΚ θα είχε να κερδίσει, ακόμη και αν δεν κέρδισε το ματς.

Ο αγώνας με τον ΠΑΣ πιθανότατα ήταν η πιο ολοκληρωμένη φετινή εμφάνιση της ΑΕΚ. Θα μπορούσαμε να θυμηθούμε κι εκείνη με τον Ατρόμητο εντός έδρας, αλλά δεν ήταν ολοκληρωμένη και για αυτό το 2-0 μετατράπηκε σε 2-2. Με τον ΠΑΣ Γιάννινα, όμως, απέναντι δηλαδή σε μια αντίστοιχα καλή ομάδα, η ΑΕΚ ήταν πραγματικά καλή. Επιθετική όσο χρειαζόταν, ορμητική όταν χρειαζόταν, προσεκτική όταν έπρεπε, σε ισορροπία παρά την αποβολή και την απώλεια του πέναλτι, με διάρκεια παρά το γκολ με το οποίο πήρε προβάδισμα.

Αίσθημα επιβίωσης, θα πουν πολλοί, λόγω της ανάγκης που είχε η ομάδα να παίξει με παίκτη λιγότερο από το 10'. Σύμφωνοι. Αλλά δεν μπορεί να είναι μόνο αυτό. Δεν γίνεται, αν θέλουμε να κάνουμε ποδοσφαιρική κουβέντα. Μιλάμε για σχεδόν ολόκληρο 90λεπτο, απέναντι σε μια ομάδα που διακρίνεται για τα τρεξίματά της και την τακτική της. Αρα, αυτό που φανέρωσε η ΑΕΚ στον αγωνιστικό χώρο δεν μπορεί παρά να οφείλεται σε μεγάλο βαθμό, στο μεγαλύτερο βαθμό, στη δουλειά. Στη διαχείριση του αγώνα. Στη νοοτροπία των ποδοσφαιριστών. Στο "παίξιμο" από τον πάγκο.

Στοιχεία όλα πολύ χρήσιμα για την ομάδα του 2017. Πολύ χρήσιμα και για τις αποφάσεις που πρόκειται να ληφθούν είτε τώρα είτε πολύ περισσότερο το καλοκαίρι...