Κάθε κούπα έχει τη σημασία της…

Κακά τα ψέματα, ο Παναθηναϊκός είχε αγκαλιάσει το Κύπελλο από τον περασμένο Οκτώβριο, όταν ξεπέρασε το εμπόδιο του Ολυμπιακού με το κάρφωμα του Μπατίστα στο φινάλε. Στην πορεία του γλίστρησε δύο φορές μέσα από τα χέρια. Την πρώτη στα γραφεία του ΑΣΕΑΔ, και την δεύτερη στην Πυλαία από τον ΠΑΟΚ. Εκεί, ήταν ο Γιάνκοβιτς που έδωσε τη νίκη με τρίποντο στην εκπνοή και έστειλε στην ομάδα του στον τελικό. Από τη στιγμή, λοιπόν, που έφτασε μέχρι το τέλος του δρόμου, θα ήταν έκπληξη μεγατόνων, αν δεν σήκωνε το τρόπαιο απέναντι στον Απόλλωνα Πατρών, που ήταν το απόλυτο αουτσάιντερ.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Η έκπληξη δεν έγινε, γιατί ο Παναθηναϊκός έδειξε με το «καλημέρα» τις διαθέσεις του. Χωρίς, πάντως, να φορτσάρει ιδιαίτερα και με τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς να μοιράζει τον χρόνο συμμετοχής, πήρε εξ αρχής διαφορά ασφαλείας, η οποία αυξανόταν όσο περνούσε η ώρα. Το παιχνίδι δεν αντέχει σε κριτική, αφού ο Απόλλων Πατρών δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο του αγώνα να φανεί ανταγωνιστικός. Εκτός από το γεγονός ότι «μπλέχτηκε» στην καλή άμυνα των «πράσινων», ήταν και πολύ άστοχος.

Άλλωστε, το είχε πει και ο Νίκος Βετούλας στη συνέντευξη Τύπου της περασμένης Παρασκευής: «Αν θέλουμε να έχουμε ελπίδες, θα πρέπει ο αντίπαλος να παίξει άσχημα και εμείς πολύ καλά». Αυτό δεν συνέβη και έτσι το Κύπελλο κατέληξε για 16η φορά σε «πράσινα» χέρια. Η ομάδα της Αχαΐας έφτασε για δεύτερη φορά στην πηγή, αλλά ήταν άτυχη, αφού και τις δύο φορές «έπεσε» πάνω στους «αιώνιους». Κι αν την πρώτη φορά «έβγαλε το λάδι» του Ολυμπιακού και ηττήθηκε στις λεπτομέρειες, σήμερα έχασε επί της ουσίας από το τζάμπολ.

Πολλοί θα πουν ότι προστέθηκε ένα ακόμη Κύπελλο στην πλούσια τροπαιοθήκη του Παναθηναϊκού. Θα συμφωνήσω, αλλά εν μέρει. Σαφώς και δεν έχει την βαρύτητα ενός πρωταθλήματος ή μιας Ευρωλίγκας, αλλά ειδικά για τη φετινή ομάδα που φτιάχνεται από την αρχή και με στόχο να συνεχίσει να σαρώνει τίτλους στο μέλλον, κάθε μεγάλη νίκη, πόσω μάλλον κάθε τίτλος είναι σημαντικός. Ειδικά για τους νεαρούς σε ηλικία Έλληνες παίκτες.

Παππάς, Γιάνκοβιτς, Μποχωρίδης, Χαραλαμπόπουλος, Διαμαντάκος και σία θα αποτελέσουν την «next generation» και το να «μεγαλώνουν» μπασκετικά μέσα από τίτλους μόνο καλό μπορεί να τους κάνει. Και σε αυτούς, αλλά και στον σύλλογο, που εδώ και μια εικοσαετία κάνει περήφανους τους φιλάθλους του. Για όσους δεν το έχουν «συλλάβει», ο Παναθηναϊκός από τη σεζόν 1995-96 και μέχρι σήμερα, βάζει τουλάχιστον μια κούπα στην τροπαιοθήκη του. Δεν είναι και μικρό πράγμα…

Υ.Γ.: Πολύ ωραία η ατμόσφαιρα του 40ου τελικού και μέσα σε κόσμια πλαίσια. Απόδειξη και το ζεστό χειροκρότημα των χιλιάδων φιλάθλων του Παναθηναϊκού μετά τη λήξη προς τους παίκτες του Απόλλωνα.