Κάρλος Ζέκα: 1% ταλέντο-99% αυτά που έχει στα παντελόνια του

Ο Κάρλος Ζέκα είναι η επιτομή του πού μπορεί να σε φτάσει η καρδιά σου. Όχι, μην βγάλετε γρήγορα συμπεράσματα για Κοελιακού τύπου ρομαντικές και γλυκανάλατες προσεγγίσεις. Στην περίπτωση του ποδοσφαιριστή, δεν υπάρχουν χώροι για γνωμικά και αποφθέγματα που ξεπήδησαν από λευκώματα και προσγειώθηκαν σε φεϊσμπουκικούς τοίχους. Αυτά είναι ιστοριούλες και παραμυθάκια, ενώ ο Ζέκα ένας σκληρός πραγματιστής.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ένας παίκτης, δηλαδή, που κάνει καριέρα δυσανάλογη του ταλέντου του. Αν περιορίσεις το άθλημα στα καθαρά τεχνικά στοιχεία του, εκείνα που το κάνουν όμορφο στα μάτια των θεατών, δεν θα βρεις πολλά πράγματα που είναι σε θέση να κάνει καλά. Δεν σκοράρει, δεν δίνει ασίστ, δεν ντριπλάρει. Παίρνει εύκολα κάρτες, μανουριάζει. Δεν κάνει χαζό τον αντίπαλο. Δεν ξεσηκώνει την εξέδρα. Δεν δημιουργεί ούτε εντυπωσιάζει. Δεν είναι μανούλα στα φάουλ ή στα κόρνερ. Κι όμως, φορούσε την πράσινη φανέλα με το νούμερο 10 και το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει στην Κοπεγχάγη. Στην οποία θα αμείβεται με 1 εκατ. €, χωρίς ποτέ να δείξει στο γήπεδο την παραμικρή αρετή από εκείνες που υποτίθεται πως έχουν τα «δεκάρια».

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τον κοιτάς κι εύκολα τον περνάς για σοβαρά υποσιτισμένο φουκαρά που ίσως θα μπορούσε να βγάζει ένα μεροκάματο κάνοντας μια δουλειά για την ομάδα. Αλλά ποδοσφαιριστής; Αυτό το αδύνατο παιδί; Και αμυντικό χαφ, μάλιστα; Μπα…

Λογικά τέτοιου τύπου αρνητικές κρίσεις θα άκουσε πολλές κατά τη διάρκεια της καριέρας του ο Κάρλος Ζέκα. Και σίγουρα γράφτηκαν κι άλλες όταν ο Ζεσουάλδο Φερέιρα τον έφερνε πριν 6 χρόνια στην Ελλάδα ως κάτι σαν χαφ-έξτρεμ. Ακόμη κι όταν ο Πορτογάλος άρχισε να καταπίνει αμέτρητα χιλιόμετρα στη μεσαία γραμμή, δεν έλειψαν εκείνοι που στέκονταν στην αδυναμία του να μείνει πιστός στο πλάνο και την τακτική του προπονητή του. Αυτή η σχεδόν εσωτερική ανάγκη του να τρέχει σε όλο το μήκος και το πλάτος του γηπέδου σβήνοντας φωτιές, είναι αλήθεια πως ορισμένες φορές άναβε άλλες. Σε γενικές γραμμές, όμως, το πρόσημο ήταν πάντα θετικό στην παρουσία του.

Στην πραγματικότητα τα «πνευμόνια» δεν είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημά του. Είναι τα «καρύδια» που λέγαμε και στον τίτλο. Είναι εκείνο το σετ που αποτελεί κομμάτι της αντρικής ανατομίας κι έχει γίνει συνώνυμο του πάθους, της ψυχής, της καρδιάς, του πείσματος, της λεβεντιάς, της αυτοθυσίας, της υπέρβασης. Όλη του η πορεία υπήρξε άλλωστε μια διαρκής υπέρβαση και ταυτόχρονα μια επίδειξη των παραπάνω χαρακτηριστικών του. Κι από ό,τι απέδειξε η μεταγραφή του, ακόμη και στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, που η λεζάντα κυριαρχεί και απειλεί να τα σκεπάσει όλα, τέτοια στοιχεία πληρώνονται καλά.

Και για να αποδείξει ακόμη περισσότερο πόσο κοχονάτος είναι ο Πορτογάλος, φρόντισε να εκμεταλλευτεί και την τελευταία ευκαιρία που είχε μπροστά του. Διαχειριζόμενος το «αντίο» του στην ομάδα με την οποία συνδυάστηκε, μεγάλωσε, ωρίμασε και πέτυχε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Με τρόπο που φανέρωσε ευγνωμοσύνη για εκείνους που του έδωσαν το δικαίωμα σε ένα καλύτερο αύριο. Στον Παναθηναϊκό, τον οποίο πέτυχε σε μια περίεργη καμπή της ιστορίας του και τελικά έγινε και ο ίδιος κομμάτι της. Αναπάντεχα, ανέλπιστα και περίπου κόντρα σε κάθε ποδοσφαιρική λογική που έκανε λόγο για άλλον έναν παίκτη της σειράς, όταν πρωτοανταμώσαμε.

Τελικά, ο Ζέκα φεύγει όχι μόνο σαν ένας φίλος, αλλά και σαν ένας παίκτης που υπήρξε πραγματικό δεκάρι μέσα στο γήπεδο, κι ας μην έκανε ποτέ ούτε μία φορά «ποδιά» σε αντίπαλο. Αρκεί που έκανε «χαζές» τις πιθανότητες που ήταν όλες εναντίον του. Το πιο «άμπαλο» δεκάρι του πλανήτη, αλλά τα δείχνει.