Κάποιες οδυνηρές αλήθειες για τη Γιουνάιτεντ και τον Μόγες

Τρεις ήττες σε μία εβδομάδα για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι κάτι που δεν είχε συμβεί από τον Απρίλιο του 1992. Τρεις σερί ήττες στα ισάριθμα πρώτα ματς της χρονιάς είχε να της συμβεί από το 1932.

Το ερώτημα πια είναι αν έχει σταματημό αυτός ο κατήφορος…

Βλέπτοτας το ματς της Γιουνάιτεντ με τη Σάντερλαντ, ένα ανησυχητικό συμπέρασμα που βγάζει κάποιος για την πρωταθλήτρια Αγγλίας είναι πως χάνει ενώ δεν παίζει άσχημα. Αυτό φυσικά και προβληματίζει, γιατί είναι διαφορετικό να μην μπορείς να αποδώσεις καλά, οπότε φυσιολογικά να έρχεται και μία ήττα, κι άλλο να μην είσαι χειρότερος του αντιπάλου σου και παρ' όλα αυτά να φεύγεις χαμένος.

Η Γιουνάιτεντ και στο ματς με την Τότεναμ την Πρωτοχρονιά και στο «Στάδιο του Φωτός» στο Σάντερλαντ δεν ήταν κακή, αλλά είναι ξεκάθαρο πως έχει έλλειμμα αυτοπεποίθησης! Μαζί με τις απουσίες που είναι σημαντικές και μαζί με την όποια αγωνιστική ατέλεια, το σημαντικότερο που δείχνει να έχει εγκαταλείψει τα αποδυτήρια της Γιουνάιτεντ μαζί με τον σερ Αλεξ Φέργκιουσον είναι εκείνη η αίσθηση της υπεροχής που καθορίζει συχνά και την τύχη των ομάδων που κάνουν πρωταθλητισμό!

Η απάντηση πάντως στο ερώτημα της αρχής είναι πως φυσικά και μπορεί να σταματήσει ο κατήφορος, όμως για να συμβεί αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουν οι «κόκκινοι διάβολοι» κάποιες οδυνηρές αλήθειες!

Η Γιουνάιτεντ σαφέστατα και δεν έγινε κακή ομάδα μέσα σε λίγους μήνες. Αλλωστε αυτοί οι ίδιοι παίκτες πήραν πέρυσι το πιο εύκολο πρωτάθλημα εδώ και χρόνια. Πληρώνει τώρα όμως το γεγονός πως ο σερ Αλεξ, εδώ κι έξι χρόνια δεν αγόρασε ούτε ένα σημαντικό παίκτη για τα χαφ. Επίσης είναι σημαντικό πρόβλημα πως δεν ανανέωσε την άμυνα που βασίστηκε για μεγάλο διάστημα στους επιρρεπείς σε τραυματισμούς Βίντιτς και Φέρντιναντ.

Δεν είναι απλά λάθη και δεν φάνηκαν τόσο πολύ όσο ο ίδιος ήταν στον πάγκο επειδή μπορούσε να τα μακιγιάρει. Μη νομίζει πάντως κανείς πως με τον Μουρίνιο για παράδειγμα, η Γιουνάιτεντ ξαφνικά δεν θα ήταν έβδομη αλλά πρώτη! Ισως με τον Πορτογάλο να ήταν πιο ψηλά και να διεκδικούσε ακόμη και τον τίτλο πλην όμως το διάστημα προσαρμογής θα είχε και πάλι κάποια προβλήματα. Κι αυτά που έχει η τωρινή ομάδα δεν θα λυνόντουσαν από μόνα τους.

Η ουσία είναι πως η Γιουνάιτεντ χρειάζεται πέντε με έξι μεταγραφές αλλά τον Γενάρη δεν βρίσκεις τους παίκτες που θέλεις κι αν τους βρεις δεν θα είναι σε λογική τιμή.

Πάντως ανάμεσα στα διάφορα ας σκεφτούμε και κάποια πρακτικά ζητήματα όπως το ότι ο Ντέιβιντ Μόγες έπεσε στα βαθιά με ένα πολύ δύσκολο πρόγραμμα στο ξεκίνημα κι έχοντας τραυματία τον άνθρωπο που πέρυσι χάρισε τον τίτλο με τα γκολ του, τον Ρόμπιν φαν Πέρσι.

Σ’ αυτή τη Γιουνάιτεντ λείπει στα τελευταία ματς κι ο καλύτερός της φέτος ποδοσφαιριστής, ο Γουέιν Ρούνεϊ. Δεν απομένει κανείς πλην ίσως του Ντε Χέα που οποιαδήποτε από τις top ομάδες της Ευρώπης θα επέλεγε για την αρχική της ενδεκάδα! Κι αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα, όσο κι αν κάποιοι προτιμούν να φορτώνουν τις ευθύνες στον προπονητή προσποιούμενοι πως με κάποιον άλλο στον πάγκο, όλα θα ήταν φυσιολογικά!

Ο Γκάρι Νέβιλ το καλοκαίρι έγραψε σε ένα άρθρο του στην «Daily Mail» πως ο σερ Αλεξ από μόνος του έφερνε δέκα πόντους περισσότερους στη βαθμολογία κι αυτό δεν είναι κουβέντα του αέρα. Χωρίς την επιβλητική παρουσία του Σκωτσέζου τεχνικού, η Γιουνάιτεντ δεν έχει από τους διαιτητές την ίδια προνομιακή αντιμετώπιση που για χρόνια εξόργιζε τους αντιπάλους της! Για παράδειγμα μου μοιάζει αδιανόητο να σκεφτώ πως το πεντακάθαρο πέναλτι που έκανε ο Λιορίς στον Γιανγκ στο 1-2 με την Τότεναμ (με Γουέμπ μάλιστα διαιτητή) δεν θα δινόταν επί Φέργκιουσον ή αμέσως μετά θα σφυριζόταν τόσο εύκολα εις βάρος της το πέναλτι που κέρδισε ο Τζόνσον από το άγαρμπο μαρκάρισμα του Κλέβερλι, στο ματς με τη Σάντερλαντ. Ο Σαίξπηρ έγραφε πως οι ατυχίες έρχονται πάντα μαζικά σαν τα τάγματα και ποτέ μεμονωμένα σαν τους κατασκόπους κι αυτό ακριβώς ταιριάζει γάντι σε αυτό που βιώνει τη φετινή σεζόν η Γιουνάιτεντ.

Ηττες από ομάδες που δεν την είχαν νικήσει μέσα στο «Ολντ Τράφορντ» όπως η Γουέστ Μπρομ από το 1978, η Εβερτον από το 1992, η Νιούκαστλ από το 1972, ενώ για πρώτη φορά την νίκησε η Σουόνσι.

Η Σάντερλαντ δεν την είχε νικήσει από το 2000 στο Λιγκ Καπ και πάλι, ενώ για μόλις δεύτερη φορά από το 1986 που την είχε αναλάβει ο Φέργκιουσον αποκλείστηκε στο Κύπελλο Αγγλίας από το πρώτο εμπόδιο. Τρεις σερί ήττες δεν είχε υποστεί από το 2001, τρεις ήττες σε οκτώ μέρες από το 1992 ενώ αυτό είναι το χειρότερο ποδαρικό στη νέα χρονιά από το 1932!

Φυσικά η ήττα στο Σάντερλαντ έχει την ευκαιρία να διορθωθεί στη ρεβάνς της 22ας Ιανουαρίου κι ο Μόγες μπορεί να ελπίζει πως θα φτάσει στον τελικό διεκδικώντας το πρώτο τίτλο της καριέρας του, ευελπιστώντας πως όπως κάποτε και με τον σερ Αλεξ, όλα θα αλλάξουν. Οι απαιτήσεις της Γιουνάιτεντ έχουν αλλάξει ριζικά από το 1987, όταν είχε κατακτήσει σε 20 χρόνια μόλις τρία κύπελλα Αγγλίας, με τώρα που ο κόσμος της απαιτεί μόνιμα τίτλους.

Ο Μόγες φυσικά αναγνωρίζει πως μόνο με πολλές και ποιοτικές μεταγραφές θα καταφέρει να μετατρέψει μία γερασμένη και κορεσμένη ομάδα σε υγιή οργανισμό και πάλι. Παρ' όλα αυτά θα πρέπει να ξοδέψει καλύτερα από ό,τι στην περίπτωση του Φελαϊνί, τα όποια λεφτά θα του δοθούν!

Και θα πρέπει να επικεντρωθεί στην προσπάθεια να εξασφαλίσει τη θέση στην τετράδα που οδηγεί στο Τσάμπιονς Λιγκ, αφού ακόμη κι αν οι Γκλέιζερ δώσουν τα φημολογούμενα 200 εκατομμύρια λίρες για μεταγραφές σε βάθος 18μήνου, κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν θα είναι εύκολο χωρίς να υπερκοστολογηθεί κάποιος παίκτης να πάει σε ομάδα με βαριά φανέλα μεν που δεν θα αγωνίζεται στη σημαντικότερη διοργάνωση! Κι αυτό είναι από εδώ και μπρος το αληθινό στοίχημα για τον Μόγες, αν θέλει να διατηρήσει τη θέση του!