Καπίνο, δεν λέω, για σένα στρίβω και πίνω, αλλά το βάρος το αντέχεις;

Σύμφωνα με τους δημοσιογράφους που καλύπτουν το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, ο Ρομπέρτο είναι πολύ πιθανό να αποχωρήσει αυτό το καλοκαίρι και φεύγοντας να πάρει μαζί του και την εικόνα του αδιαμφισβήτητα κορυφαίου τερματοφύλακα που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Ίσως να είναι η δεδομένη αγωνιστική αξία του Ισπανού και οι αναμνήσεις μιας σειράς εντυπωσιακών ευρωπαϊκών «παραστάσεων» που να φέρουν το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για το γεγονός πως μοιάζει με τεράστιο στοίχημα η προσπάθεια αναπλήρωσής του κι εύρεσης του δυνητικού αντικαταστάτη του.

Αν, τελικά, παραχωρηθεί -όπως θρυλείται ότι θα συμβεί- ο Ρομπέρτο, οι ερυθρόλευκοι καλούνται με τα περίπου 4 εκατομμύρια ευρώ που θα εισπράξουν να ανακαλύψουν έναν εξίσου ικανό γκολκίπερ, κάποιον που θα είναι σε θέση να πάρει αποτελέσματα μόνος του και να μετατρέπει σε μάγκες συμπαίκτες και προπονητές. Όπως συνέβη, δηλαδή, κυρίως την περίοδο που ο Μίτσελ πιστώθηκε σχεδόν τα πάντα χάρις στα γάντια του Ισπανού.

Ας μην γελιόμαστε. Τέτοιοι τερματοφύλακες είναι κομματάκι δυσεύρετοι στην πιάτσα, οπότε όταν βρίσκεις κάποιον, σοφό θα ήταν να τον «δένεις» χειροπόδαρα, αλλά όλα μέσα στη ζωή είναι. Και όταν λέμε όλα, εννοούμε και τις μεταγραφές. Όχι μόνο την επικείμενη (σύμφωνα πάντα με τα ρεπορτάζ) του Ρομπέρτο σε ομάδα της πατρίδας του αλλά κι εκείνης του Στέφανο Καπίνο το προηγούμενο καλοκαίρι, της οποίας ο επικοινωνιακός θόρυβος συναγωνίστηκε εκείνο το «μπαμ» που ακούστηκε στο ξεπέταγμα του νεαρού πορτιέρε την περίοδο που αγωνιζόταν με τη φανέλα του αιώνιου αντιπάλου, του Παναθηναϊκού.

Έχοντας κλείσει πριν μερικούς μήνες τα 22 -μόλις- χρόνια του, ο Καπίνο θα μπορούσε να είναι μια απλή αναφορά στο ρόστερ των πρωταθλητών, εάν δεν μιλάγαμε για ένα παιδί (γιατί τέτοιο είναι ακόμα) που έκανε ντεμπούτο στη Σούπερ Λιγκ όντας 17 ετών, ενώ πριν καν αποκτήσει δικαίωμα ψήφου ή εξετάσεων για δίπλωμα αυτοκινήτου φόρεσε για παρθενική φορά τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών. Σχεδόν 3 μήνες νωρίτερα ηλικιακά από ό,τι ο Μίμης Δομάζος και 19 μέρες πριν από τον Θωμά Μαύρο…

Στο μυαλό, το σπίτι ή την τσέπη του νεαρού ποδοσφαιριστή δεν μπορεί να μπει κανείς προκειμένου να ανακαλύψει τι τον οδήγησε σε αντιφατικές -σε σχέση με όσα κατά καιρούς έχει υποστηρίξει- επιλογές καριέρας. Δικαίωμά του να διεκδικήσει (κι ας απέτυχε) θέση βασικού σε ομάδα της Μπουντεσλίγκα, δικαίωμά του να επιστρέψει στην Ελλάδα για λογαριασμό των ερυθρολεύκων και να ελπίζει πως θα ανθίσει στη… σκιά που δημιουργεί το ανάστημα του Ρομπέρτο.

Γιατί είναι βέβαιο πως όταν μετακόμιζε στην Γερμανία ονειρευόταν 11άδα και όταν έπαιρνε το δρόμο του γυρισμού, κάπου σκεφτόταν πως νομοτελειακά κάποια στιγμή θα λάμβανε τα… γάντια της διαδοχής για τα γκολπόστ του Ολυμπιακού. Αν πιστέψουμε όσα διαβάζουμε, φαίνεται πως το πλήρωμα του χρόνου για αλλαγή… τερμάτων έφτασε πολύ νωρίτερα του αναμενομένου.

Το μόνο δεδομένο είναι πως πέρυσι ο Καπίνο έπαιξε μόλις σε τρεις αγώνες πρωταθλήματος. Είτε επειδή δεν τον πίστευε ο Μάρκο Σίλβα (κάτι που θα διαψευστεί ή θα αποδειχθεί από την απόφαση που θα πάρει τώρα για τον αντι-Ρομπέρτο), είτε διότι η «δίψα» για αήττητο υπερκέρασε την προσπάθεια στήριξης μιας βραχυπρόθεσμης επένδυσης, ο πιτσιρικάς κατέγραψε όλα κι όλα 246 αγωνιστικά λεπτά στη Σούπερ Λιγκ. Ναι! Σε αυτήν τη διοργάνωση που ο Ολυμπιακός έπαιζε με την άνεση που αποτύπωνε η βαθμολογία και θεωρητικά θα επέτρεπε ακόμη και τη θυσία μερικών πόντων στην πορεία προς τον τίτλο. Αντίστοιχα στο Κύπελλο, χρησιμοποιήθηκε σε όλα τα διαθέσιμα ματς με μόνη εξαίρεση τον τελικό. Εκεί, δηλαδή, που ΕΠΡΕΠΕ με βάση τις συνθήκες που είχαν προκύψει στην πορεία, να… κοπεί ο βήχας της ΑΕΚ. Άλλωστε η χρησιμοποίηση του Ρομπέρτο αυτό ακριβώς το μήνυμα έκρυβε και ήρθε σε απόλυτη αντιδιαστολή με τη στάση του Αναστασίου -για παράδειγμα- πριν τρία χρόνια όταν σε πείσμα ακόμη και της επιθυμίας των οπαδών του Παναθηναϊκού, στήριξε μέχρι το τέλος του δρόμου τον Κοτσόλη και δικαιώθηκε πανηγυρίζοντας τον τίτλο απέναντι στον ΠΑΟΚ.

Σε κάθε περίπτωση όσα έγιναν στο παρελθόν ανήκουν οριστικά εκεί. Στα 22 σου χρόνια είναι πολύ πιο εύκολο και συνετό να κοιτάς στον πολύ μεγαλύτερο δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου σε σχέση με τα ελάχιστα… μέτρα που έχεις διανύσει. Ακόμη κι αν (ή ίσως εξαιτίας κιόλας αυτής) η ταμπέλα που σε ακολουθεί εδώ και πολύ καιρό γράφει «ο πιο ταλαντούχος Έλληνας τερματοφύλακας».