Καλύτερα «διαζύγιο» παρά «με το ζόρι»

Ήταν πολύ προφανές ότι ο Μανόλο Χιμένεθ θα συνεχίσει στην ΑΕΚ, για να μην έχει εδώ και καιρό συμβεί αυτό. Θα περίμενε κανείς ότι το θέμα θα είχε κλείσει από τη στιγμή που η Ένωση είχε πια κατακτήσει το πρωτάθλημα. Χωρίς υστερόγραφα για το Κύπελλο, για την εικόνα στα τελευταία ματς και όλα όσα έδιναν παράταση σε αυτό που τελικά έγινε την Παρασκευή (25/5).

Για μια συνεργασία που δεν είχε δεύτερες σκέψεις, θα μπορούσε μάλιστα αυτή να έχει ανανεωθεί προτού καν καταλήξει η επιτυχία της φετινής σεζόν για την ΑΕΚ. Θα αρκούσε, ίσως, αυτό που ήδη είχε καταφέρει ο Χιμένεθ με την ομάδα, ήταν ήδη πετυχημένο προτού έρθει ο τίτλος. Το γεγονός ότι ούτε τότε, πολύ περισσότερο ούτε μετά, με την κατάκτηση του πρωταθλήματος, το αυτονόητο δεν είχε συμβεί, μάλλον σήμαινε κάτι και για τις δύο πλευρές...

Σε αυτές τις περιπτώσεις, λοιπόν, ένα «διαζύγιο», όσο άβολο και να είναι, πιθανότατα είναι και λιγότερο επικίνδυνο από μία σχέση που θα συνεχιζόταν με το ζόρι. Ή έστω, σχεδόν με το ζόρι. Διότι αυτό κάποια στιγμή θα έβγαινε. Θα εμφανιζόταν και τότε θα ήταν πολύ χειρότερο για την ΑΕΚ. Αλλά και για τον Χιμένεθ.

Δεν έχει σημασία αν αυτές οι δεύτερες σκέψεις είχαν να κάνουν με το οικονομικό, τη διάρκεια του συμβολαίου, την ήττα με τον τρόπο που ήρθε στον τελικό ή οτιδήποτε άλλο που μάς ξεφεύγει. Σημασία έχει ότι υπήρχαν. Και το ότι υπήρχαν φάνηκε από το γεγονός ότι η επόμενη μέρα και των δύο, προέκυψε πολύ σύντομα. Σαν να ήταν έτοιμοι από καιρό τόσο η ΑΕΚ όσο και ο Μανόλο. Και μάλλον ήταν...

Αλλιώς πώς εξηγείται ο προπονητής να βρίσκει τόσο εύκολα προορισμό και μάλιστα με τέτοιους όρους συνεργασίας, για 3ετές συμβόλαιο λένε οι πληροφορίες και από την άλλη πλευρά η ομάδα, η ΑΕΚ δηλαδή, να βρίσκει τόσο εύκολα προπονητή; Όχι... υπηρεσιακό, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις σε ροή σεζόν, επειδή κάποιος - ένας Στέλιος Μανωλάς για παράδειγμα - βρέθηκε στο δρόμο της και δεν υπήρχαν χρονικά περιθώρια. Αλλά ένας προπονητής που μέσα σε λίγες ώρες υπέγραψε διετές συμβόλαιο και ανέλαβε ένα τόσο απαιτητικό πρότζεκτ.

Πάμε σε αυτήν, λοιπόν, στην επόμενη μέρα. Από την προπονητική καριέρα του Μαρίνου Ουζουνίδη κανείς θυμάται τις δύο τελευταίες δουλειές του, σε Πανιώνιο και Παναθηναϊκό. Σε κατάσταση ειδικών συνθηκών, σε πρότζεκτ που δεν ήταν απλώς και μόνο προπονητικά. Όταν είχε βρει συνθήκες που απαιτούσαν από εκείνον να κάνει απλώς και μόνο τη δουλειά του, είχε πάρει το πρωτάθλημα με τον ΑΠΟΕΛ στο ξεκίνημα της προπονητικής του καριέρας, είχε βγάλει την ΑΕΛ στο Europa League, είχε στην ουσία προαναγγείλει τη μετέπειτα πορεία του σε υψηλό επίπεδο από την παρουσία του στην Ξάνθη. Άλλωστε, για αυτό είχε πει ότι αποχωρεί τότε...

Ο Ουζουνίδης αναλαμβάνει πλέον ό,τι πιο απαιτητικό έχει κάνει στην προπονητική του διαδρομή. Διότι είναι αλήθεια πως είναι διαφορετικό να παλεύεις για την επιβίωση και διαφορετικό να παλεύεις για το πρωτάθλημα και μάλιστα με εν ενεργεία πρωταθλήτρια. Απλώς, κανείς λησμονεί ότι ο Έλληνας τεχνικός έχει κάνει και τα δύο στο παρελθόν, έχει δηλαδή δουλέψει και σε καθαρά ποδοσφαιρικές προοπτικές, διότι το μυαλό συνέχεια πηγαίνει τα τελευταία τέσσερα χρόνια και κυρίως στον τελευταίο 1,5 με τον Παναθηναϊκό.

Πολλοί λένε για το μεγάλο πλεονέκτημα να γνωρίζει πολλά πρόσωπα από την ΑΕΚ. Σε αγωνιστικό επίπεδο, έχει συνεργαστεί με Χουλτ, Κλωναρίδη, Μπακασέτα, Μάνταλο, Γιακουμάκη. Υπάρχει και μεγαλύτερο. Ότι πηγαίνει σε μια ομάδα που δεν έχει απλώς έντονο ελληνικό στοιχείο, αλλά έχει και ακόμη πιο έντονη φιλοσοφία προσαρμοσμένη σε αυτό. Για τον Ουζουνίδη, αν κανείς παρατηρήσει την προπονητική του πορεία, αυτό αποτέλεσε το δυνατό του σημείο. Στις καλές ή και στις όχι τόσο καλές δουλειές του. Δεν ήξερε απλώς να το υποστηρίζει, αλλά ήξερε και πώς να το τροφοδοτήσει.

Τα υπόλοιπα, θα φανούν εκ του αποτελέσματος. Πάντως, να το πούμε αυτό, είναι ο προπονητής που έρχεται στην ΑΕΚ αυτή την τριετία της επιστροφής στην Super League με τη μεγαλύτερη αποδοχή όλων. Δεν την είχαν γνωρίσει σε προπονητικό επίπεδο (έξω από συναισθηματισμούς) ούτε ο Δέλλας, ούτε ο Πογέτ, ούτε ο Μανωλάς, ούτε ο Κετσπάγια, ούτε ο Μοράις, ούτε βέβαια ο Χιμένεθ. Ειδικά ο Χιμένεθ, ας μην ξεχνιόμαστε, που τελικά ήταν πιο πετυχημένος από όλους.

Το αν αυτό, η αποδοχή του Ουζουνίδη ακόμη και σε διοικητικό καθώς φαίνεται επίπεδο, είναι καλό ή κακό για την πορεία της συνεργασίας, επίσης θα φανεί. Αλλά πάντως σίγουρα το λες ένα καλό ξεκίνημα για την προοπτική της...

Υ.Γ.: Επειδή πολλοί το προανείγγειλαν με σιγουριά, αποδόμηση του Μανολο δεν υπήρξε. Σεβασμός υπήρξε. ..