Καιρός ο ΠΑΟΚ να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ο ΠΑΟΚ έδωσε έναν δικαστικό αγώνα. Σε έναν τέτοιο, επιτρέπονται πολλοί ελιγμοί μέσα στα όρια του νομικού πλαισίου. Και ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι αυτά τα εξάντλησε. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτός είναι ένας δικαστικός αγώνας που πια (μάλλον) τελείωσε. Καιρός, λοιπόν, είναι να ασχοληθεί με την πραγματικότητα που αφορά σε εκείνον. Όχι στην ΑΕΚ...

Το πώς η Ένωση πήρε το πρωτάθλημα είναι κάτι που πλέον έχει μικρή σημασία, για να το αναπαράγει συνεχώς. Περισσότερο τον αποπροσανατολίζει, τον μπερδεύει, τον θυμώνει και άρα τον κρατάει δέσμιο των συναισθημάτων του, παρά τον βοηθάει σε κάτι. Το πώς η ΑΕΚ πήρε τον τίτλο, θα γραφτεί στην ιστορία και ο καθένας θα το φέρει στα δικά του μέτρα.

Πιο σημαντική υπηρεσία για τον ίδιο τον ΠΑΟΚ είναι πλέον να αντιληφθεί και να μετρήσει το πώς έχασε εκείνος του πρωτάθλημα. Αυτό που συνέβη στον αγώνα της Τούμπας με την ΑΕΚ ήταν απλώς το αποκορύφωμα μίας διαδικασίας στην οποία εδώ και καιρό έμπλεξε ο ίδιος τον εαυτό του. Το φετινό πρωτάθλημα για τον ΠΑΟΚ είχε πάρει σχεδόν "μυθικές" διαστάσεις.

Το είχε κάνει να φαίνεται στους τριγύρω του και τελικά πολύ περισσότερο στο ίδιο το περιβάλλον του σαν να επρόκειτο για ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών είκοσι, πιθανόν και περισσότερων, χρόνων. Αυτό δεν μπορεί να δημιουργεί σωστές συνθήκες σε μια διαδρομή μηνών, η οποία πέρα από το αγωνιστικό κομμάτι, χρειάζεται συγκέντρωση, διαχείριση και βέβαια καθαρό μυαλό.

Κάπως έτσι μία φράση από ανακοίνωση οπαδών, το περιβόητο... "ή εμείς ή κανείς" έγινε τελικά επίσημη θέση του συλλόγου και πολύ περισσότερο έγινε στάση ζωής και αντιμετώπισης όλων των καταστάσεων που συναντούσε και θα συναντούσε η ομάδα στην πορεία της. Όταν πλέον έφτασε η περίοδος των ντέρμπι και της σειράς των δύσκολων αγώνων, ο ΠΑΟΚ ήταν αποκαμωμένος από αυτή την ιδέα που είχε βάλει στον εαυτό του.

Έγινε η πρώτη στραβή με τον Ολυμπιακό, με τον τρόπο με τον οποίο ήρθε και περισσότερο από τους τρεις πραγματικά πολύτιμους βαθμούς ή από την ενέργεια που χρειάστηκε να σπαταλήσει ο ΠΑΟΚ στη συγκεκριμένη υπόθεση, εκείνη η ιστορία στοίχισε στο γεγονός ότι τροφοδότησε για τον σύλλογο και συνολικά τον οργανισμό αυτή τη λανθασμένη νοοτροπία. Πλέον το "ή εμείς ή κανείς" δεν ήταν δείγμα εμπιστοσύνης στο αγωνιστικό τμήμα ή ενθουσιασμού για το σερί νικών. Είχε μετατραπεί σε αυτοσκοπό...

Ο ΠΑΟΚ της Τρίπολης ήταν ένα καμπανάκι που δεν άκουσαν ποτέ στην ομάδα. Όχι λόγω της ήττας, η οποία εδώ που τα λέμε και όσο και αν έχει ξεχαστεί, ήταν καθοριστική. Αλλά λόγω των όσων έγιναν μετά την ήττα. Αυτή δεν ήταν εικόνα για ομάδα πρωταθλητισμού, να κυλιούνται στις λάσπες και να κυνηγιούνται άνθρωποί της. Ακόμη και αν είχαν προκληθεί. Πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για τον Γενικό Αρχηγό και για τον προπονητή. Φαινόταν, με λίγα λόγια, ότι όλο αυτό που συνέβαινε στον ΠΑΟΚ δεν ήταν ένταση διεκδίκησης του τίτλου, αλλά ο αυτοέλεγχος που χανόταν.

Έτσι εξηγείται, μαζί με μια σειρά επικοινωνιακών χειρισμών που απλώς είχαν τραβήξει στα άκρα την κατάσταση, αυτό που τελικά έκανε ο Ιβάν Σαββίδης στο ματς με την ΑΕΚ. Διότι όταν μπήκε στον αγωνιστικό χώρο, έγινε αυτό που τελικά είχε σκοπό να κάνει. Να διακόψει το ματς. Έγινε με κάπως διαφορετικό τρόπο, αλλά τελικά έγινε. Αυτό είχε αποφασίσει, προφανώς χωρίς κι εκείνος να έχει πια αυτοέλεγχο, αλλά σε ένα περιβάλλον εντός της ομάδας, που έμοιαζε να μην τον έχει κανένας. Εκτός από τους φιλάθλους, που δεν είναι εντός της ομάδας...

Το τελευταίο που έχει ανάγκη αυτή τη στιγμή ο Ιβάν Σαββίδης είναι μερικές δεκάδες ανθρώπων τριγύρω του να του λένε ότι δεν έκανε δα και κανένα τρομερό λάθος. Τη στιγμή που ο ίδιος έχει ζητήσει συγνώμη, αναγνωρίζοντάς το. Ότι μπορεί για τον χαμένο τίτλο να ευθύνονται πολλοί και πολλά άλλα, όμως όχι εκείνος. Και το χειρότερο για τον ΠΑΟΚ θα είναι να τον πείσουν κιόλας.

Διότι τότε, για έναν οργανισμό που εκείνος ορίζει, θα μπορεί να γίνει αποδεκτό και ένα επόμενο λάθος. Για μια ομάδα μάλιστα, που σε αγωνιστικό επίπεδο έχει πολλά να προσφέρει στον εαυτό της...