Κάντε μας να χαμογελάσουμε!

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Αν οι διεθνείς και το προπονητικό τιμ γνώριζαν τι θα επακολουθούσε σε ραδιόφωνα, εφημερίδες, τηλεοράσεις, άρθρα, e-mail μετά την ηθελημένη ήττα από την Ρωσία, θα επέλεγαν την νίκη. Όσο και αν κάποιοι θέλουν να πείσουν περί, σκοπού που αγιάζει τα μέσα και κατηγορούν όσους έχουν αντίθετη άποψη για δήθεν ηθικολογία, η αλήθεια είναι ότι η σχέση στοργής που υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο και την Εθνική ομάδα μπάσκετ δοκιμάζεται σε μεγάλο βαθμό και αυτή θα είναι η μεγαλύτερη απώλεια. Στις απόψεις σας που ήρθαν στο e-mail μου, μετά το –με ειρωνική διάθεση για όσους δεν κατάλαβαν- άρθρο με αφορμή την αναμέτρηση με την Ρωσία ήταν μοιρασμένες. Οι δηλώσεις και τα σκηνικά που ακολούθησαν στην Τουρκία, δίνουν «τροφή» για περαιτέρω σχόλια που θα στενοχωρήσουν αρκετούς, όμως τώρα προέχει η ηρεμία και η αναμέτρηση με τους Ισπανούς.

Σε αυτό ματς, πρέπει, να παίξουμε καλά. Απόψε, πρέπει, να νικήσουμε και αν είναι δυνατόν, επιτέλους, με καλή εμφάνιση στο μουντομπάσκετ. Μακάρι…Πρέπει να «χρυσώσουμε» το χάπι και μετά το τουρνουά, αν χρειαστεί, που μεταξύ μας χρειάζεται, ας δοθούν κάποιες εξηγήσεις. Περισσότερο για αυτά που ακολούθησαν. Με τις δηλώσεις που υποτίμησαν την νοημοσύνη μας, τις επιθέσεις σε αντιπάλους προπονητές ακόμα και αν αυτοί προκάλεσαν. Οι υπεύθυνοι, ας κρατήσουν (;) ήρεμα τα αποδυτήρια για την μεγάλη μάχη και -μακάρι- και για αυτές που θα ακολουθήσουν. Το τι πρέπει να γίνει αγωνιστικά για να έρθει η πολυπόθητη νίκη κόντρα στους «φούριας ρόχας» είναι πάνω-κάτω γνωστό. Άμυνα, άμυνα και άμυνα. Σωστές επιλογές στην επίθεση, πάθος, καθαρό μυαλό και ψυχή! Το ξέρουν καλά οι παίκτες και ο προπονητής. Μπορούν να το κάνουν;

Πριν το τουρνουά δεν είχαν να αποδείξουν τίποτα. Αν κάποιοι τους έπεισαν για το αντίθετο θα πρέπει να λογοδοτήσουν. Τώρα όμως, έχουν. Και αυτό ίσως κάνει το «βάρος» μεγαλύτερο με ότι αυτό συνεπάγεται. Οι παίκτες πρέπει να δώσουν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους. Ο προπονητής και οι βοηθοί του να σκεφτούν καλύτερα μερικά πράγματα. Ας δούμε στο παρκέ αυτά τα καλά στοιχεία, για να μας δοθεί η αφορμή να γράψουμε χαμογελώντας. Όπως στο Βελιγράδι, την Ιαπωνία, το Πεκίνο, την Ισπανία και την Πολωνία. Έχουν αδυναμίες οι Ισπανοί. Τρωτά σημεία που αν «χτυπήσουμε» σωστά και μεθοδικά, μπορούμε, επιτέλους, να τους νικήσουμε. Πρέπει να αποδείξουμε ότι δεν τους φοβόμαστε. Κανέναν δεν πρέπει να φοβόμαστε. Αυτό ίσως να πείραξε περισσότερο από την τακτική της διαλογής. Το ότι βγάλαμε φόβο. Λάθη γίνονται και θα γίνουν. Αρκεί να υπάρχει η καλή διάθεση ώστε να ξεκαθαρίζονται.

Και δυο πραγματάκια ακόμα και ο νοών νοείτω… Όταν κάποιος έχει αντίθετη γνώμη για ένα ματς ή μία κατάσταση, δεν σημαίνει ότι κάνει πόλεμο, δεν αγαπάει την Εθνική ή δεν δικαιούται να πανηγυρίσει ενδεχόμενη επιτυχία της στο μέλλον. Δεν είναι ηθικολόγος κάποιος που θέλει να νικά πάντα η Εθνική του και κυρίως να μην φοβάται κανέναν. Το άρθρο του συνάδελφου, Θανάση Ράλλη στο site, λίγο μετά το ματς, λέει όλη την αλήθεια και αναδεικνύει σε μεγάλο βαθμό το πρόβλημα του συναφιού μας, που αρέσκεται στις «ταμπέλες» του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ. Όλοι μας αγαπάμε κάτι περισσότερο, αλλά όταν αγωνίζεται η Ελλάδα ακόμα και στο…σοφτμπολ την υποστηρίζουμε. Και δεύτερον, καλό θα είναι να προβάλουμε τον ελληνικό αθλητισμό -όχι μόνο το μπάσκετ- πάντα και με συνέπεια. Όχι μόνο όταν γίνεται κάτι αρνητικό. Γιατί όταν γίνεται πρώτο θέμα, μόνο σε περιπτώσεις επεισοδίων ή λάθος αποφάσεων και όχι όταν έχει κατακτηθεί μετάλλιο –πρόσφατο το παράδειγμα της Πολωνίας- φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει εμπάθεια…Κρίμα δεν είναι;

Υ.Γ.: Οι σκέψεις είναι σκόρπιες και ίσως η ροή του κειμένου, μπερδεμένη. Αν ισχύει, προκαταβολικά, συγγνώμη. Όμως αυτό είναι το συναίσθημα…

Υ.Γ.1: Αν η FIBA σκεφτεί καλύτερα το σύστημα διεξαγωγής του σοβαρότερού της τουρνουά, θα αποφύγουμε στο μέλλον τέτοιες καταστάσεις, που δείχνουν αναπόφευκτες.

Υ.Γ.2: Καλή τύχη στην ομάδα!

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com