Ηλιόπουλος: «Δεν βάζω όρια. Βάζω στόχους»

Λίγες ώρες πριν πάρει το αεροπλάνο της επιστροφής για την Ελλάδα από το Μπακού του Αζερμπαϊτζάν, όπου διεξάγονται οι πρώτοι Ευρωπαϊκοί Αγώνες, ο αθλητής της ενόργανης γυμναστικής, Νίκος Ηλιόπουλος, μίλησε στο sport-fm.gr και τη Σοφία Τσίκου.

Ο 21χρονος πρωταθλητής, αναφέρθηκε στις νίκες των συναθλητών του Λευτέρη Πετρούνια και Βλάση Μάρα αλλά και στις προσωπικές του επιδόσεις στην πορεία της διοργάνωσης.

Φυσικά, δεν παρέλειψε να σταθεί στα όνειρα του, σχολιάζοντας στη συνέχεια την κατάσταση του αθλητισμού στην Ελλάδα του 2015, δίνοντας παράλληλα ένα ευχάριστο μήνυμα.

Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Νίκος Ηλιόπουλος στο sport-fm.gr

Αρχικά πώς γιορτάσατε τη νίκη των παιδιών;

«Για αρχή ήμασταν όλη μαζεμένοι στο δωμάτιο μας. Το γιορτάσαμε εκεί με πολλά συγχαρητήρια και ύστερα βγήκαμε όλοι οι αθλητές μαζί εδώ στο Μπακού για να δούμε πως είναι».

Σχόλια των παιδιών και των προπονητών για το αποτέλεσμα;

«Οι προπονητές υπερευχαριστημένοι, οι αθλητές άλλο τόσο ευτυχισμένοι και εμείς σαν συναθλητές το ίδιο».

Δεν υπήρχε κάποιο παράπονο για τη βαθμολογία του Λευτέρη Πετρούνια ή το μετάλλιο του Βλάση Μάρα;

«Πιστεύω πως και το μετάλλιο του Λευτέρη και το μετάλλιο του Βλάση, αλλά και οι βαθμολογίες τους αντίστοιχα ήταν αντικειμενικές. Ναι μεν ο Βλάσης ήταν τέλειος πάνω στο πρόγραμμα, αλλά του στοίχισε η έξοδος πολύ και γι’αυτό τον κέρδισε ο Γερμανός».

Σίγουρα έχετε χρόνια εμπειρίας αλλά πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν τα λόγια των προπονητών αλλά και των δικών σας ανθρώπων;

«Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό. Όσο μεγαλώνεις μαθαίνεις, ειδικά στον χώρο της ενόργανης. Δε θα σου πεί ποτέ κάποιος «Ξέρω τα πάντα» ή «Το ξέρω καλύτερα από εσένα». Κανείς δε ξέρει τίποτα. Πάντα μαθαίνεις. Οπότε ακόμα και λάθος να είναι κάτι πρέπει να το ακούς. Είτε είναι συμβουλή είτε κάτι άλλο. Ο δικός αγώνας δεν πήγε έτσι όπως τον ήθελα και δεν ανταποκρίθηκα εγώ στα στάνταρ που είχα βάλει για τον εαυτό μου, ο προπονητής μου απλά μου είπε να κάνω αυτό που κάνω καλά. Αυτό έκανα και γι’αυτό τη δεύτερη μέρα τα πήγα πολύ καλύτερα απ’ότι στην πρώτη».

Τι πήγε στραβά για σένα και δεν πήγες στον τελικό, και πως διορθώνονται τα λάθη;

«Δεν ξεκίνησα καλά από την πρώτη μέρα. Από το πρώτο όργανο έκανα ένα λάθος το οποίο μου στοίχισε. Και μετά έπεσα ψυχολογικά και ήταν λίγο δύσκολο να συνεχίσω, αλλά στην πορεία του αγώνα έβαλα μυαλό και συνέχισα. Έμεινα εκτός τελικού για αυτή τη λεπτομέρεια. Πρέπει να μαθαίνεις από τα λάθη για να μην τα ξανακάνεις. Γιατί αν τώρα μου στοίχισαν έναν τελικό, αύριο θα μου στοιχίσουν ένα μετάλλιο, το οποίο είναι δέκα φορές χειρότερο».

Η πρώτη λέξη που σου ήρθε στο μυαλό όταν είδες τη βαθμολογία σου και είδες ότι δεν πέρασες;

«Μόλις τελείωσα τον αγώνα πίστεψα πως θα περνούσα, διότι περνάγανε 18 άτομα, ένας από κάθε χώρα και πίστευα πως τα είχα καταφέρει. Αλλά τελικά υπήρχαν 18 καλύτεροι από μένα και έτσι έμεινα εκτός τελικού».

Πως ήταν η προετοιμασία για τους αγώνες; Για παράδειγμα πως είναι μια καθημερινή μέρα την περίοδο της προετοιμασίας;

«Από τον Φλεβάρη είμαι συνέχεια σε προπονήσεις και αγώνες. Είναι αγώνες συνθέτου, το οποίο είναι πάρα πολύ κουραστικό, οπότε και η προπόνηση μου και η προετοιμασία είναι αντίστοιχη. Η μέρα περιλαμβάνει ξύπνημα πρωινή προπόνηση δύο ωρών, ξεκούραση σπίτι και μετά πάλι προπόνηση, συνήθως για τρεις ώρες».

Μετά το Μπακού; Διακοπές;

«Μετά το Μπακού μια βδομάδα διακοπές και ξανά πάλι προετοιμασία για το Παγκόσμιο. Στη Πάτρα θα περάσω τις διακοπές μου στο πατρικό μου. Δε θέλω τίποτα άλλο, παρά μόνο να χαλαρώσει το μυαλό και το σώμα μου. Η συνέχεια θα είναι η ίδια, με πολλές προπονήσεις με στόχο το Παγκόσμιο στη Γλασκώβη τον Οκτώβρη».

Η ζωή σου όμως δεν είναι μόνο η ενόργανη, σωστά;

«Μέχρι πριν το Μπακού δούλευα ως προπονητής καταδύσεων. Καμία σχέση με τη ενόργανη, αλλά με καλέσανε και πήγα. Τους έκανα το γυμναστικό κομμάτι γιατί είναι παρόμοιο με αυτό της ενόργανης. Αλλά φυσικά αν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε αυτά τα δύο, αυτό θα ήταν η ενόργανη».

Οπότε σκέφτεσαι την προπονητική σαν επάγγελμα; Υπάρχει κάποιο όριο ηλικίας στην καριέρα σου ως αθλητής;

«Ναι, θα με ενδιέφερε πάρα πολύ. Θα ήθελα πάρα πολύ να διδάξω στα παιδιά και να τους δείξω τον κόσμο της ενόργανης γυμναστικής, να τους μεταφέρω αυτά που ξέρω και εύχομαι να ζήσουν και να νιώσουν αυτά που πέρασα εγώ. Πραγματικά δεν έχω βάλει κανένα όριο και δε βάζω γενικά σε ό,τι κάνω. Απλά βάζω στόχους».

Έχεις χορηγό τη CityFab, πέρα όμως από τους ιδιωτικούς χορηγούς υπάρχει κάποια βοήθεια από το κράτος; Θα βοηθούσε κάτι τέτοιο;

«Το κράτος δυστυχώς δεν βοηθάει λόγω του αθλήματος. Δεν έχει τη δημοσιότητα που του αξίζει ώστε να το στηρίξουνε. Βοηθάει αθλήματα που έχουν μεγαλύτερη προβολή Έχει δώσει σημασία σε άλλα αθλήματα τα οποία δεν είναι κρατικά, δηλαδή το κράτος δεν έχει κάποιο συμφέρον πάνω σε αυτά. Όπως είναι το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ... Αυτά είναι ιδιωτικά.. Πριν με στήριζε η Ομοσπονδία, τώρα με στηρίζουν οι σπόνσορες μου. Μου έχουνε λύσει τα χέρια και με έχουνε βοηθήσει πάρα πολύ. Και παρόλο που είμαι με τη CityFab μόνο δύο-τρείς βδομάδες μαζί τους η βοήθειά τους είναι μεγάλη και θεωρώ πως όταν γυρίσω στην Αθήνα και μπούνε τα πράγματα σε μία σειρά, θα έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία, έτσι θα είμαι και εγώ συγκεντρωμένος στις προπονήσεις μου».

Εσύ σαν αθλητής τι πιστεύεις πως είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει για να πάει ο αθλητισμός μπροστά;

«Αυτό που πρέπει να αλλάξει για μένα είναι η παιδεία μέσα στα ίδια τα γυμναστήρια. Δηλαδή, έχουμε φτάσει σε ένα σημείο να «σκοτωνόμαστε» μεταξύ μας, στο κάθε γυμναστήριο, στον κάθε σύλλογο, στο κάθε άθλημα. Ο καθένας κοιτάει τι θα κάνει για να φάει τον άλλον και δεν εννοώ απλά να τον περάσει, αλλά να τον διώξει τελείως μέσα από το άθλημα. Και αυτό το κάνουν αθλητές, προπονητές, παράγοντες, σύλλογοι, όλοι. Μπορεί να είναι λάθος, αλλά αυτή είναι η γνώμη μου. Πιστεύω πως ακόμα κι αν ο αθλητής έχει μάθει από πολύ μικρός την πειθαρχία και πολλά άλλα πράγματα, όταν μεγαλώνει και μπλέκονται στη μέση τα λεφτά και κοιτάει το πως θα τα βγάλει πέρα και πώς θα ταϊσει την οικογένεια του, τον ενδιαφέρει μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Απλά κοιτάει το πως θα τα βγάλει πέρα».

Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις μέσα από την προσπάθειά σου στο χώρο του αθλητισμού και τι θα έλεγες στα παιδιά που ξεκινάνε τώρα τον αθλητισμό;

«Πάνω απ’όλα να μη σταματήσουν να ονειρεύονται, γιατί όταν ονειρεύεσαι σημαίνει ότι υπάρχεις και εφόσον υπάρχεις έχεις στόχους και βλέπεις. Οπότε καλό είναι ότι κάνουμε στη ζωή μας να μη το παρατάμε, όσες αναποδιές κι αν έχουμε, όσες κοιλιές και να κάνουμε. Μετά τον πάτο πάντα ανεβαίνουμε και μιλάω από εμπειρία. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι Έλληνες όσο και να τους πατάνε δεν το βάζουν κάτω. Είμαι σίγουρος ότι η Ελλάδα θα το παλέψει και θα ανέβει εκεί που πρέπει».