Ικανοί να πετύχουμε, ακόμα και αν τιμωρηθούμε!

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Όταν η…σκόνη από τις μπουνιές και τις καρεκλιές στο παρκέ του ΟΑΚΑ «έπεσε», πρώτο μέλημα όσων ήμασταν παρόντες σε αυτό το σημαδιακό πλέον παιχνίδι Ελλάδας-Σερβίας, ήταν να διαπιστώσουμε αν όλοι είναι καλά στην υγεία τους. Ακολούθησαν διαβουλεύσεις, καταθέσεις, συλλήψεις, δηλώσεις που ήταν να μην γίνουν, αλλά τελικά -λανθασμένα- έγιναν. Αναλύσεις επί αναλύσεων για το ποιος έφταιξε, ποιος ξεκίνησε τη…μανούρα που εξελίχθηκε σε παρωδία και το αν το ξύλο, είχε πρασινοκόκκινη απόχρωση-προέλευση. Με όλα αυτά, περάσαμε αρκετές ώρες και μέρες κουβέντας «καφενείου», χωρίς να έχουμε βγάλει κοινό συμπέρασμα. Δυστυχώς, το μη υγιές «κομμάτι» της κερκίδας, βλέπει τα γεγονότα από την δική του οπτική γωνία και σύμφωνα με αυτή που συμφέρει την…ομαδάρα του.

Γιατί όπως αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά περίτρανα, η πλειοψηφία, υποστηρίζει την Εθνική ομάδα μόνο κατά την διάρκεια των ημιτελικών και των τελικών. Πριν και μετά…τέλος. Βλέπει στους συντελεστές της «χρώματα» και όχι υγεία, προσφορά στην χώρα, την ομάδα και την ανάπτυξη του αθλήματος. Οι Φώτσης, Τσαρτσαρής κλπ. στο ΣΕΦ είναι εχθροί και πρέπει να τους «ανοίξουμε» το κεφάλι, άσχετα αν μας έχουν βγάλει στους δρόμους από χαρά. Οι Μπουρούσης, Σχορτσανίτης, Παπαλουκάς, έχουν κάνει πολλούς οπαδούς του Παναθηναϊκού να πανηγυρίσουν μετάλλια και νίκες με την Εθνική, αλλά στο ΟΑΚΑ, είναι υποχρεωμένοι να ακούν εμετικά συνθήματα για την μητέρα που τους γέννησε και να κινδυνεύει μονίμως η σωματική τους ακεραιότητα.

Όλα αυτά ήταν γνωστά. Σε αυτό που γίναμε «σοφότεροι» την Πέμπτη, είναι ότι η αρρωστημένη κατάσταση με τους δυο «αιώνιους» αρχίζει να μεταφέρεται και στο παρκέ. Στους παίκτες που μέχρι τώρα κρατούσαν στο όριο του δυνατού τα… μπόσικα. Αναπόφευκτα, μπλέχτηκαν και κάποιοι που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά τα ντέρμπι. Ο άκρως επικίνδυνος Κρίστιτς, ο Μπιέλιτσα, ο Κέσελι -που θα έχει σε λίγο καιρό σχέση-, οι Ζήσης, Βασιλειάδης που πήγαν να χωρίσουν και πάει λέγοντας. Όλοι όσοι υποστηρίζουν πως η «σπίθα» δόθηκε λόγω των όσων είχαν γίνει στο πρόσφατο παρελθόν με κάποιους παίκτες, δεν μπορεί να αμφισβητηθούν. Αν και δεν είναι της παρούσης, η κατάσταση πλέον με τα επόμενα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός είναι επικίνδυνη μέχρι εκεί που δεν πάει. Και εκτός από τις αναγκαίες «συγγνώμες» που ειπώθηκαν και από τις δυο πλευρές, θα πρέπει οι διοικήσεις των δυο ομάδων να κάνουν, Ε-Π-Ι-Τ-Ε-Λ-Ο-Υ-Σ κάτι ριζοσπαστικό, πριν πλημμυρίσουμε από κροκοδείλια δάκρυα, θρηνώντας ζωές.

Τι μπορεί να γίνει; Πολλά και διάφορα. Πρόχειρα έρχεται στο μυαλό η λύση των μαθητών με τους γονείς τους και τους αθλητές των τμημάτων υποδομής στις εξέδρες. Σίγουρα τα κέρδη θα είναι λιγότερα και η ατμόσφαιρα κατά του «εχθρού» όταν εκείνος θα είναι φιλοξενούμενος, στο ελάχιστο «καυτή». Όμως, κάτι θα πρέπει να θυσιάσουμε για να υπάρξει ηρεμία και αποτέλεσμα προς την σωστή κατεύθυνση. Μία κοινή συνέντευξη Τύπου με τους πρωταγωνιστές των επεισοδίων να ζητούν συγγνώμη και να δείχνουν πως πραγματικά έχουν ξεπεράσει το περιστατικό είναι απαραίτητη. Και κάτι άλλο. Η τιμωρία των αθλητών ακόμα και από τις ίδιες τις ΚΑΕ. Μία λέξη που για να γυρίσουμε αμιγώς στα της Εθνικής, ήταν ανεπίτρεπτη και ως σκέψη το βράδυ της Πέμπτης για τους περισσότερους. «Να κάνουμε τα πάντα για να μην τιμωρηθούμε, ώστε να πάμε πλήρεις στην Τουρκία», ήταν η φράση που άκουγες σχεδόν από όλους. Δίκιο έχουν.

Έτσι λειτουργούμε πάντα. Στην καθημερινότητα, στην ζωή, στις σχέσεις μας. Κάνουμε την «πατάτα» και όταν αυτή «καεί», την πετάμε μακριά μας και προσπαθούμε να αποφύγουμε το έγκαυμα. Γιατί να αλλάξουμε στον αθλητισμό; «Οι Σέρβοι ξεκίνησαν» τα λόγια των περισσότερων, κάτι που παραπέμπει στο… «δασκάλα, ο Πέτρος με πείραξε γι’ αυτό του “άνοιξα” το κεφάλι». Φυσικά και ο Τεόντοσιτς έχει την μεγαλύτερη ευθύνη γιατί όλα ξεκίνησαν από την πρόκλησή του -θα πρέπει επιτέλους ο Ολυμπιακός να τον μαζέψει- αλλά οι δικοί μας είναι άμοιροι ευθυνών; Όχι βέβαια. Τα παιδιά που μας έχουν χαρίσει τεράστιες επιτυχίες και θα εξακολουθούμε να αγαπάμε στο έπακρο, έχουν αποδείξει τον αδαμάντινο χαρακτήρα τους. Έκαναν όμως λάθος και δεν συγκρατήθηκαν. Ίσως επειδή έχουν συνηθίσει στην Ελλάδα της ατιμωρησίας. Δεν έγιναν ξαφνικά αλήτες, αλλά έσφαλαν και αυτό δεν αλλάζει. Και καλό θα είναι από την στιγμή που το άθλημα είναι διδακτικό και έχει και παιδαγωγικό χαρακτήρα, να υπάρξει τιμωρία. Δυστυχώς…

Η εικόνα με τους γονείς να μαζεύουν άρον-άρον τα παιδιά από το γήπεδο για να μην δουν τις θλιβερές εικόνες που διαδραματίζονταν δεν «λέει» σε κανέναν τίποτα; Για να παραμείνουν στην κορυφή των συνειδήσεων τα ινδάλματά τους, δεν θα πρέπει να τιμωρούνται για παραδειγματισμό, να δείχνουν μεταμέλεια και να συνεχίζουν; Αλλιώς, αρκετοί θα τους θεωρήσουν καλομαθημένα παιδιά, που απολαμβάνουν την εύνοια ακόμα και όταν έχουν κάνει λάθος. Η προσπάθεια των ομοσπονδιών να αποφευχθεί η τιμωρία είναι κατανοητή. Αυτή είναι η δουλειά τους και από εκεί κερδίζουν αίγλη οι παράγοντες. Τα συμφέροντα είναι μεγάλα, όμως καταντάει κουραστικό την ώρα που έχει προκληθεί τόσο μεγάλος ντόρος και τα επεισόδια ήταν «βαριάς» μορφής, να διαστρεβλώνεται η αλήθεια περί νόμων και για το που μπορεί να επέμβει μία Παγκόσμια ομοσπονδία και που όχι. Δηλαδή θα έπρεπε να τραυματιστεί ανεπανόρθωτα στο μάτι ο Μπουρούσης για να τιμωρηθεί ο Κρίστιτς;

Εύχομαι από καρδιάς, να πάμε στην Τουρκία πλήρεις. Το αξίζει αυτή η ομάδα που αν εξαιρέσουμε την κακή παρένθεση της Πέμπτης, έχει εντυπωσιάσει με το μπάσκετ που παίζει. Μπορεί να καταφέρει πολλά. Ας τιμωρηθούν μετά το τουρνουά. Έτσι επιτάσσει άλλωστε το δεδικασμένο. Αλλά δεν γίνεται να μην τιμωρηθούν. Σκεφτείτε ότι έδωσαν «τροφή» σε αρκετούς …ουρανοκατέβατους να σχολιάσουν αρνητικά αυτή την ομάδα και το άθλημα γενικότερα. Όμως, ακόμα και αν η FIBA, -που σίγουρα προκαλεί απορίες και υποψίες από το πόσο άμεσα ενεργοποιήθηκε για το συμβάν σε σχέση με άλλες περιπτώσεις-, επιβάλει ποινή τριών, ας πούμε, αγωνιστικών (ότι πιο βαρύ μπορώ να σκεφτώ) σε δυο-τρεις παίκτες μας και δεν παίξουν στην πρώτη φάση, θα αποκλειστούμε; Δεν έχουμε το ταλέντο να τα καταφέρουμε; Πέρυσι τα ίδια λέγαμε, αλλά διαψευστήκαμε. Οπότε, γιατί να επιθυμούμε «κουκούλωμα»; Κανείς δεν σκέφτεται πως αν επιτέλους αρχίσουν να εφαρμόζονται οι νόμοι ίσως η χώρα μας να δει κάποια στιγμή, «φως»; Κανείς δεν έχει φανταστεί πόσο πιο αξιοπρεπείς θα είμαστε αν «πληρώσουμε» το σφάλμα μας με δυο-τρία ματς και μετά πετύχουμε; Γιατί μπορούμε να το κάνουμε. Ας αφήσουμε τα γεγονότα να «κυλήσουν» και ας μην «μικραίνουμε» με συμπεριφορές και υστερίες αυτή την μεγάλη ομάδα.

Υ.Γ. Αν ο κ. Χριστοδούλου είναι ο καλύτερος διαιτητής στην Ελλάδα στην παρούσα φάση, το κρίνουν οι αρμόδιοι. Το σίγουρο είναι ότι στερείται δυο σημαντικών στοιχείων για να κάνει μεγάλη καριέρα, που θα είναι αποδεκτή από την πλειοψηφία. Αυτό της διπλωματίας, αλλά και του ενστίκτου να προβλέπει τις καταστάσεις που μπορεί να προέλθουν από ένα σφύριγμα. Καλό θα ήταν να «δουλέψει» πάνω σε αυτά. Επειδή ακούστηκε πάντως και αυτό, ο κ. Ίβκοβιτς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για όσα έγιναν και προς τιμήν του το παραδέχτηκε. Ο κ. Χριστοδούλου όμως;

Υ.Γ1: Πίσω από την…πρεμούρα της FIBA να τιμωρήσει άμεσα, δεν μπορεί παρά να κρύβονται οι ανταγωνιστές Ελλάδας και Σερβίας. Η δουλειά «μυρίζει» από εδώ μέχρι την…Ισπανία.

Υ.Γ2: Από το γεγονός της Πέμπτης μπορεί να βγούμε και κερδισμένοι. Η συσπείρωση είναι μεγαλύτερη από ποτέ στην ομάδα και αυτό θα μας βοηθήσει.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com