Ήδη από τους πιο μεγάλους στην ιστορία της μπασκετικής ΑΕΚ οι Αγγελόπουλος-Σάκοτα

•Μπορεί η δουλειά να είναι το ποδόσφαιρο, αλλά και με το μπάσκετ της ΑΕΚ υπάρχει ασχολία από κοντά, καμιά 35αριά χρόνια τώρα.

•Τα περισσότερα από αυτά με την ομάδα να κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και να φτάνει μέχρι και Β’ Εθνική, πριν από όχι πολλά χρόνια.

•Δέκα χρόνια με τον Φιλίππου και τα περίπου τριάμισι που είναι στην ΚΑΕ ο Μάκης Αγγελόπουλος, είναι αυτά που η ΑΕΚ κινείται… σε ρυθμούς ΑΕΚ.

•Με την ευκαιρία της πολύ μεγάλης επιτυχίας χθες, να κάνουμε μερικές επισημάνσεις, που έχουν την σημασία τους.

•Πρώτα για τον Σάκοτα.

•Δεν τον θεωρώ φυσικά… Γκρεγκ Πόποβιτς.

•Κι οπωσδήποτε η ΑΕΚ από την στιγμή που επέστρεψε σε αυτή το 2014, αντιπροσώπευε μια ευκαιρία πολύ μεγαλύτερη απ’ όσο θα περίμενε κανείς σε εκείνη τη φάση της καριέρας του. Που για πολλούς είχε τελειώσει.

•Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε πως για όλους μιλάνε τα αποτελέσματα.

•Στη νεώτερη ιστορία της ΑΕΚ, είναι ο μοναδικός που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα.

•Την ίδια σεζόν 2001-2002 αποκλείστηκε άδικα, με δύο κανονικές διαιτητικές «σφαγές» στα κρίσιμα ματς του ομίλου τότε στα προημιτελικά, με τον Παναθηναϊκό στην Ευρωλίγκα.

•Κατέκτησε φέτος το κύπελλο. Και για πρώτη φορά από το 2000, οδηγεί την ΑΕΚ σε τελική τετράδα ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

•Ο μεγάλος Γιάννης Ιωαννίδης, σε δυο χρόνια δεν πήρε κούπα με την ΑΕΚ. Ο Ντούντα πήρε δύο κύπελλα Ελλάδας και το Σαπόρτα το 2000. Μεγάλες επιτυχίες. Αλλά όχι μεγαλύτερες …στο ζύγι, από τις επιτυχίες του Σάλε.

•Επίσης το 2003, ο Σάκοτα πήγε πάλι στους τελικούς του πρωταθλήματος. Ο Ιωαννίδης πήγε μία και ο Ίβκοβιτς καμία. Ο Σάκοτα δύο και τη μία το πήρε.

•Φέτος ανέλαβε μια ομάδα σε κακή κατάσταση. Με φωτεινή εξαίρεση τη νίκη στο κύπελλο με τον Παναθηναϊκό, η ΑΕΚ όταν την πήρε ο Σάκοτα έπαιζε κάκιστο μπάσκετ, ήταν πολύ πίσω στο πρωτάθλημα και στην διοργάνωση της FIBA, ήταν με … το ένα πόδι εκτός.

•Ανέτρεψε την κατάσταση στην Ευρώπη και με μεγάλες εκτός έδρας νίκες φτάνει στην τετράδα.

•Συμμάζεψε πολύ την κατάσταση στο πρωτάθλημα.

•Και φυσικά πήρε το κύπελλο. Κούπα για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια για την ΑΕΚ. Με την τελευταία να φέρει πάλι την υπογραφή του.

•Αν προσθέσει και κατάκτηση της ευρωπαϊκής κούπας στο παλμαρέ του, θα μιλάμε σίγουρα για τον μεγαλύτερο προπονητή στη νεώτερη ιστορία της ΑΕΚ. Αν δεν συμβαίνει ήδη αυτό, δηλαδή.

•Επαναλαμβάνω, ανεξάρτητα από την κουβέντα για τα «συν» και τα «πλην» του. Ανεξάρτητα από το μέλλον.

•Η δεύτερη επισήμανση αφορά το επίτευγμα του Αγγελόπουλου.

•Πολλές φορές και όχι χωρίς λογική, υπάρχει γκρίνια για την ανταπόκριση του κόσμου.

•Ξεχνάμε όμως μια σκληρή αλήθεια. Επειδή η ΑΕΚ την δεκαετία του 80’ και στις αρχές του 90΄γέμιζε τα μικρά γήπεδα είτε του Ιωνικού, είτε μετά το «Γεώργιος Μόσχος», είχε δημιουργηθεί η εντύπωση πως έχει πολυάριθμο δυναμικό μπασκετικό κοινό.

•Αυτό όμως επί Φιλίππου, αποδείχθηκε πως δεν ίσχυε.

•Η ΑΕΚ εκείνη την δεκαετία παρουσίασε κάποιες από τις καλύτερες ομάδες που έχουμε δει, όχι μόνο από πλευράς της Ένωσης, αλλά και γενικά στο ελληνικό μπάσκετ.
Μόνιμα έπαιζαν σε σχεδόν άδειο γήπεδο.

•Μια φορά δεν έπεφτε καρφίτσα στο ΟΑΚΑ, στον πέμπτο τελικό πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό. Ούτε καν στους προηγούμενους δύο. Και με οπαδούς του Ολυμπιακού στο ένα «πέταλο».

•Με το ζόρι, μια δυο φορές μαζεύτηκαν κοντά στις 10 χιλιάδες επί Ιωαννίδη.

•Στην σεζόν που πήγε στο φάιναλ φορ της Βαρκελώνης μάλιστα, μια φορά γέμισε σχεδόν το ΟΑΚΑ, στο ματς με την Άλμπα, στην σειρά για την πρόκριση στο Final Four.
Με τον Γρανίτσα να μοιράζει εισιτήρια και σε σχολεία.

•Τεράστια ματς στην Ευρωλίγκα τότε, γίνονταν μπροστά σε 3-4 χιλιάδες κόσμο το πολύ.

•Επί Ίβκοβιτς ακόμη χειρότερα τα πράγματα. Να είχε 2 χιλιάδες και κάτι ψιλά σε εκείνο το εκπληκτικό ματς με τη Μπένετον με τη μεγάλη ανατροπή στο τέλος;
Τελικοί πρωταθλήματος το 2005 με τον Παναθηναϊκό, το Γαλάτσι μισοάδειο.

•Μη πω άλλα. Όλοι μπορούμε να φέρουμε τις εικόνες στο μυαλό μας και να τα θυμηθούμε.

•Τι θέλω να πω; Το ότι για μια διοργάνωση σαν το FIBA Champions League, με τη Στρασμπούρ φέτος, η ΑΕΚ μάζεψε τόσο κόσμο όσο ελάχιστες φορές σε εποχή που είχε τεράστια ομάδα κι έπαιζε σε κορυφαία διοργάνωση, είναι ήδη πολύ μεγάλη επιτυχία.

•Κι ας φαίνεται λίγο. Αντίθετα είναι πολύ σημαντικό. Κι αν το μετρήσει στις σωστές του διαστάσεις και ο Μάκης Αγγελόπουλος, θα καταλάβει πόσο σημαντικό είναι.

•Όπως πιστεύω καταλαβαίνει πως κομμάτι της δύσκολης αποστολής του δεν είναι μόνο να φτιάξει ξανά μια μεγάλη μπασκετική ΑΕΚ σε αγωνιστικό επίπεδο.

•Είναι και να δημιουργήσει κοινό γι’ αυτή την ομάδα, από το τίποτε. Από το τίποτε, το λέω ξανά. Η ιστορία έχει δείξει πως ήταν μύθος η ύπαρξη μεγάλου σε αριθμό μπασκετικού κοινού στην ΑΕΚ.

•Αυτό χάθηκε στα πολλά χρόνια που μεσολάβησαν από τις επιτυχίες του 1968 και του 1971(κατάκτηση πρωταθλήματος), μέχρι το 1996 που με την έλευση του Ιωαννίδη μπήκε ξανά στον χάρτη.

•Και δυστυχώς η διοίκηση του Γιάννη Φιλίππου δεν μπόρεσε να το αλλάξει αυτό, παρά τα πολλά χρήματα και τις τεράστιες επιτυχίες.
Ο Αγγελόπουλος συγκριτικά, ήδη τα πάει καλύτερα.

•Ίσως οφείλεται και στο καλύτερο «γκελ» που κάνει ο ίδιος σαν πρόσωπο. Σε σχέση με τον Φιλίππου με το απόμακρο προφίλ. Αλλά σημασία έχει πως τα πάει καλύτερα.

•Αυτό που του φαίνεται ίσως και του ίδιου «λίγο», για τα δεδομένα της μπασκετικής ΑΕΚ, είναι ήδη «πολύ». Κι αν γίνει ακόμη περισσότερο, θα μιλάμε για ιστορική υπέρβαση.