Το βράδυ της 26ης Μαρτίου η Εθνική μας ομάδα χάνει μία ιστορική ευκαιρία να επιστρέψει σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης και ταυτόχρονα να «φτιάξει» το μέλλον της. Μία πρόκριση επί της Γεωργίας δεν θα την έστελνε απλά στα γήπεδα της Γερμανίας, αλλά θα έβγαζε από πάνω τη «ρετσινιά» της αποτυχημένης δεκαετίας.
Στόχος ωστόσο δεν επετεύχθη και πάλι έπρεπε να γίνει… επανεκκίνηση. Όπως άλλωστε γίνεται από το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας το 2014. Παρότι ο Γκουστάβο Πογιέτ κατάφερε να κάνει την ομάδα όλων των Ελλήνων και πάλι διεκδικήτρια και ανταγωνιστική, δεν αρκούσε για να παραμείνει στον πάγκο της. Ούτε το γεγονός ότι είχε την εκτίμηση των παικτών. Χρεώθηκε την αποτυχία του αποκλεισμού και φυσιολογικά κάτι καινούργιο έπρεπε να έρθει για να αλλάξει το κλίμα.
Το όνομα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα μπορούσε να το σκεφτεί ο οποιοσδήποτε. Προπονητής αναγνωρισμένος, με αποδεδειγμένες επιτυχίες και μία τριετία στον Παναθηναϊκό. Άκρως συμπαθητική προσωπικότητα που «δένεται» με τον κόσμο, λόγω ταπεινότητας και δουλειάς. Ένα πρόσωπο που δεν προκαλεί, προφυλάσσει τα αποδυτήρια και χειρίζεται εξαιρετικά το από μέσα προς τα έξω. «Μην υποτιμάται την ομάδα μου», είχε πει στο πλαίσιο συνέντευξης τύπου ο Γιοβάνοβιτς και έμεινε στην ιστορία. Τόσο για την ατάκα, όσο και για τον τρόπο που προστάτευσε την ομάδα του σε μία περίοδο αγωνιστικής πίεσης.
Πάντα μία τέτοια προσωπικότητα ήταν ιδανική για τη θέση του ομοσπονδιακού προπονητή. Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, βλέπε Ρεχάγκελ και Σάντος, που διαμορφώνει έναν κλειστό απροσπέλαστο «κύκλο». Κάπως έτσι θα μπορέσει η Εθνική Ελλάδος να κερδίσει ξανά την εμπιστοσύνη του κοινού της. Διότι αυτή κλονίστηκε εκ νέου μετά τον αποκλεισμό από τη Γεωργία. Υπομονή πλέον δεν υπάρχει, όλοι θέλουν το αποτέλεσμα και αυτό δεν είναι άλλο από την επιστροφή στα «σαλόνια».
Πρώτη χρονικά διοργάνωση είναι αυτή του Μουντιάλ σε Αμερική και Μεξικό. Εάν για κάποιον δεν είναι ανέφικτη η παρουσία εκεί, τουλάχιστον θα είναι η πιο δύσκολη από όλες τις προηγούμενες. Η «δεξαμενή» των ομάδων – χωρών από την Ευρώπη σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι σαφώς μικρότερη από αυτή του Euro. Ακόμη και η δεύτερη ευκαιρία του Nations League έχει το υψηλό εμπόδιο της Αγγλίας.
Πίσω στον Γιοβάνοβιτς όμως. Σε ένα περιβάλλον που γίνεται όλο και πιο τοξικό όσο μεγαλώνει η ανταγωνισμό με παράδειγμα τα τελευταία δύο χρόνια που το πρωτάθλημα κρίνεται στο τέλος, ο Σέρβος κατάφερε να κερδίσει τον σεβασμό φίλων και εχθρών. Αυτό ίσως και να του άνοιξε την πόρτα για την Εθνική ομάδα. Ένα άτομο κοινής αποδοχής. Μία κίνηση κατά της τοξικότητας στο ελληνικό ποδόσφαιρο και υπέρ της αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος που έχει ανάγκη από ισχυρές «άμυνες, ώστε να μπορέσει να ορθοποδήσει.
Όσο αφορά το αγωνιστικό τώρα, το γεγονός ότι ο πρώην προπονητής του Παναθηναϊκού και του ΑΠΟΕΛ γνωρίζει άριστα το ποδόσφαιρό μας, θα περιορίσει σημαντικά την… γκρίνια για τις επιλογές που θα κάνει. Πόσες φορές τα «άκουσαν» Πογιέτ και Φαντ Σχιπ για επιλογές συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών; Φυσιολογικά θα υπάρχει κριτική, όμως εδώ υπήρχε και η καχυποψία. Με την πρόσληψη του Ιβάν Γιοβάνοβιτς τερματίζεται κάθε υποψία κριτικής σε θεωρητικό επίπεδο, προτού αυτός κριθεί από το αποτέλεσμα!
Το ήθος του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Κάθε τι αποφασίζει, άπαντες θα αναγνωρίζουν ότι είναι για το καλό της ομάδας. Η Εθνική μας χρειάζεται ηρεμία, προκειμένου να «χτίσει» ξανά γερά θεμέλια και να διεκδικήσει αυτό που της αξίζει. Μέσα στην επόμενη διετία ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς καλείται να κάνει αυτό έκανε τέλεια στον Παναθηναϊκό και τον ΑΠΟΕΛ. Να φτιάξει ένα δυνατό σύνολο με αγωνιστικό προσανατολισμό, αρνούμενο να ηττηθεί και προσηλωμένο στο στόχο.
