Η χαμηλή προσέλευση του κόσμου στα γήπεδα θέλει ειλικρίνεια

Ο Νίκος Ζαμάνης, έστω και αν οι παρεμβάσεις του αφορούν τον Πανιώνιο, δίνει λαβή για συζήτηση και τροφή για σκέψη τον τελευταίο καιρό. Έτσι μετά την αποφασιστική του παρέμβαση και τις τιμωρίες που μοίρασε (εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε), έριξε για 2η φορά (είχε κάνει παράπονα και μετά το ματς Κυπέλλου με τον ΠΑΣ για τον ίδιο λόγο) φέτος τα «βέλη» του στους φίλους του Πανιωνίου, ως προς την προσέλευση τους στο γήπεδο και μάλιστα μετά από επιτυχημένο αποτέλεσμα μέσα στη Λεωφόρο, εξαιρώντας τους "Πάνθηρες".

Κι αν απαξιώνει κανείς τον Παναθηναϊκό λόγω της κατάστασης του και είναι φίλος της ομάδας της Νέας Σμύρνης, το θεωρώ τουλάχιστον αλαζονικό. Ο Πανιώνιος έσπασε την έδρα των «πρασίνων» μετά από ένα μεγάλο σερί και είναι 5ος. Αν αυτό το θεωρεί κάποιος αποτυχία, δηλαδή το να είναι για 3η σερί χρονιά μέσα στην πεντάδα ο Ιστορικός, τότε εγώ θα γράψω πως είναι καλύτερα που δεν πατάει στο γήπεδο.

Όμως για μια στιγμή: Αφορά μόνο τον Πανιώνιο αυτή η κουβέντα που άνοιξε ο άνθρωπος που καθοδηγεί ουσιαστικά από διοικητικής άποψης τον Πανιώνιο; Μήπως είναι μια κουβέντα που θα πρέπει όλοι να κάνουμε με ειλικρίνεια μεταξύ μας; Μήπως δεν είναι οι τηλεοπτικές μεταδόσεις μόνο που έχουν απαξιώσει το προϊον; Μήπως είναι η γενιά κάτω των 35 που δεν εκπαιδεύτηκε με το γήπεδο το ΣΚ και άρχισε να έχει άλλες συνήθειες; Η αλήθεια βρίσκεται περισσότερο κατά τη γνώμη μου, προς το τελευταίο σημείο.

Την ίδια κουβέντα που άνοιξε σήμερα ο Νίκος Ζαμάνης, την κάναμε επιστρέφοντας από το γήπεδο, με τον καλό συνάδελφο Κώστα Πλιάτσικα την περασμένη Δευτέρα μετά την αναμέτρηση της ΑΕΚ με την Κασσιόπη, όπου η προσέλευση, ήταν-δεν ήταν, 7.000. Όλα αυτά τα χρόνια ο Κώστας αποτελεί έναν επαγγελματία που τον συναντάς σε οποιοδήποτε ματς των τριημέρων του πρωταθλήματος, αλλά και του Κυπέλλου και σε πολλούς ευρωπαϊκούς αγώνες. Είναι από τους μάχιμους και όχι από τους ανθρώπους που τους ξέρεις μόνο από την κριτική που κάνουν για ποδόσφαιρο, αλλά στο γήπεδο δεν τους συναντάς ποτέ.

Μου εξηγούσε την άποψη του λοιπόν, πως η δική μας γενιά έτσι έμαθε. Συμφωνήσαμε πως ακόμα και αν δεν κάναμε αυτή τη δουλειά, στο γήπεδο θα πηγαίναμε γιατί έτσι μάθαμε. Ακόμα και αν δεν έκανα αυτή το επάγγελμα, θα έβρισκα κάπου να πάω. Κι ακόμα και αν τώρα δεν με έπαιρνε οικονομικά θα πήγαινα να δω Β’, Γ’ η ακόμα και ερασιτεχνικό. Το έχω κάνει μικρός, θα το έκανα και τώρα. Γιατί απλά για μεγάλο μέρος της γενιάς μας δεν υπάρχει Κυριακή χωρίς γήπεδο.

Για να μάθεις να πηγαίνεις στο γήπεδο, πρέπει να έχεις εκπαιδευτεί με αυτόν τον τρόπο. Θυμάμαι τον εαυτό μου και όχι μόνο, αλλά και πολλά παιδιά, είτε ασχολούνται επαγγελματικά με το αντικείμενο, αλλά και ακόμα περισσότερους που έκαναν κάτι άλλο στη συνέχεια στη ζωή τους, να πηγαίνουμε και στην ομάδα μας, ακόμα και εκδρομή με την ομάδα και την άλλη μέρα και σε άλλο γήπεδο.

Για μπάσκετ δεν το συζητώ, φτάναμε από Γεώργιος Μόσχος μέχρι και Περιστέρι και από Νέα Σμύρνη μέχρι και Παπάγο, που στα μέσα της δεκαετίας του 90, ήταν στα ντουζένια του, όχι απαραίτητα όταν έπαιζε η ομάδα μας. Σε αυτά τα γήπεδα άλλωστε συναντούσα πάντοτε τον Τόλη Κοτζιά, τρία χρόνια μεγαλύτερο από μένα, με ένα μπλοκ παραμάσχαλα να σημειώνει δηλώσεις, στατιστικά. Και τόσα άλλα παιδιά που τώρα έγιναν μπαμπάδες, αλλά ακόμα τρέχουν. Πόσοι άραγε κάτω από τα 35 έμαθαν όμως να πηγαίνουν και να τους έχει γίνει συνήθεια;

Είναι λοιπόν μια αλήθεια η οικονομική κρίση. Είναι μια πραγματικότητα πως οι Ολυμπιακοί ίσως κορέστηκαν από τους τίτλους, οι Παναθηναϊκοί δεν πάνε για προφανείς λόγους ή οι ΑΕΚτζήδες έχουν ταξίδι (τουλάχιστον όσοι μένουν στις περιοχές προς τα νότια προάστια και γενικότερα σε μακρινές αποστάσεις ) ολόκληρο ταξίδι μέχρι το …καταραμένο ΟΑΚΑ. Όμως ρε αδελφέ, δεν μπορεί η ομάδα να είναι περασμένη στους «32», πρώτη στο πρωτάθλημα και να έχει σκάρτα 6-7.000 ακόμα και Δευτέρα. Δεν μπορεί ο Ολυμπιακός, όσο χάλια και αν πάει φέτος η ομάδα να παίζει χωρίς κόσμο. Δεν μπορεί ακόμα και με φτηνό εισιτήριο σε πολλά ματς να υπάρχει χαμηλή προσέλευση στα γήπεδα του μπάσκετ, ούτε η Λεωφόρος να έχει λίγο κόσμο, όσο δύσκολα κι αν περνάει ο ΠΑΟ.

Ο κόσμος είναι και πιο απαιτητικός. Πολύ περισσότερο δεν έχει εκπαιδευτεί όμως, ειδικά η νέα γενιά στο να αποτελεί το γήπεδο, μια έκφανση της ζωής του. Απόδειξη αυτού είναι πως και στην σπουδαία κίνηση που έκανε η ΠΑΕ ΑΕΚ με το 5ευρώ κόντρα στον Πλατανιά για τα θύματα της πλημμύρας στην Δυτική Αττική, προμηθεύτηκαν το εισιτήριο πάνω από 20.000, αλλά το γήπεδο δεν είχε πάνω από 12.000 κόσμο.

Στη χώρα μας δεν υπάρχει πλέον γηπεδική κουλτούρα. Όταν μια γενιά αγνοεί πως είναι λογικό να παίζει Εθνικός-ΠΑΟΚ και να έχει 25.000 στο παλιό Καραϊσκάκη ή να παίζει ο Ολυμπιακός με το Αιγάλεω και να έχει 60.000 κόσμο, όπως για μας που το ζήσαμε έστω και σαν παιδιά στην ηλικία των 10-11 πως είναι να παίζει Παναθηναϊκός-ΑΕΚ και να έχει πάνω από 75.000 κόσμο, υπάρχει θέμα.

Τα γήπεδα της περιφέρειας στη Football League κρατάνε ζωντανή σε εμάς μια εικόνα από τα παλιά, όπως π.χ στο Δόξα Δράμας-Άρης. Ακόμα και το κοινό του ΠΑΟΚ σε έναν κάπως πιο μεγάλο, όχι όμως ικανοποιητικό βαθμό κρατάει λίγο αυτή την παράδοση. Με το πέρασμα των ετών με απογοητεύει η προσέλευση σε πόλεις όπως τα Γιάννενα και η Λάρισα σταδιακά. Ειδικά στην Αθήνα με το θέμα γήπεδο η νέα γενιά δεν την παλεύει. Μένει η περιφέρεια να κρατάει την παράδοση σε κάποια δυνατά ματς, αλλά κακά τα ψέματα κι αυτοί που είμαστε στα 40+ προσπαθούμε, αλλά ίσως δεν είναι κι εύκολο, όπως είναι σήμερα η ζωή να περάσουμε αυτή τη γηπεδική κουλτούρα στα παιδιά μας.


ΥΓ: Ξέρω πως θα πεταχτεί κανένας άσχετος να πει για την οπαδική βία που εμποδίζει τον κόσμο να πάει στα γήπεδα. Σε μια τέτοια περίπτωση ή θα έχει αμνησία ή θα είναι θιασώτης του ποδοσφαίρου μετά το 2004, καθώς στη δεκαετία του 1980 και του 1990 το ξύλο που έπεφτε στα γήπεδα, αλλά και για τα πολιτικά δρώμενα ήταν ανελέητο. Επίσης είχαμε βαρύτατα περιστατικά τραυματισμών, απωλειών, αλλά και αστυνομικής αυθαιρεσίας με θύματα.

ΥΓ1: Έχω κάνει με πολλούς φίλους και την άλλη κουβέντα που αφορά τους άνδρες σε συνάρτηση όμως με το ποδόσφαιρο. Για παράδειγμα πόσες στιγμές χάσαμε με κοπέλες που γουστάραμε και ήμασταν "τσιμπημένοι" λόγω ποδοσφαίρου. Η κατάληξη όμως της συζήτησης με τους παλιούς καλούς φίλους όλων των ομάδων που κάνουμε αυτή την συζήτηση είναι πάντα η ίδια. Και αν είχαμε μια δεύτερη ευκαιρία, πάλι ομάδα και γήπεδο θα διαλέγαμε.