Η χαμένη ευκαιρία του Κόκκαλη και η… αντιγραφή

«Αν ο Ολυμπιακός έχει πιάσει πάτο θα φανεί στην πορεία» έγραφα μετά την ολοκλήρωση της 4ης αγωνιστικής των play-offs της Σούπερ Λίγκας, όταν οριστικοποιήθηκε ότι οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν το εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League. Αγωνιστικά ο Ολυμπιακός νομίζω ότι έπιασε πάτο και δεν πάει παρακάτω, αφού τερμάτισε στην τελευταία θέση και θα ξεκινήσει τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις από τα μέσα Ιουλίου, ενώ η έναρξη της προετοιμασίας είναι προγραμματισμένη ένα μήνα νωρίτερα. Διοικητικά, όμως, έχω πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο δεν έχουν έρθει τα χειρότερα. «Το ‘καρπούζι και το μαχαίρι’ είναι στα χέρια του Σωκράτη Κόκκαλη, αλλά το θέμα είναι αν έχει την διάθεση και αν μπορεί να επενδύσει την δεδομένη χρονική στιγμή για να ξανακάνει την ομάδα μεγάλη» έλεγε η επόμενη πρόταση και από τα όσα ειπώθηκαν στο Διοικητικό Συμβούλιο, φαίνεται ότι ο πρόεδρος της ΠΑΕ δεν θέλει να βάλει άλλα χρήματα.

Το να μην θέλει να επενδύσει άλλο στην ΠΑΕ είναι απόλυτα σεβαστό, είτε γιατί κουράστηκε, είτε γιατί είναι πικραμένος από τις αντιδράσεις του κόσμου. Είναι δικαίωμα του να μην θέλει να ξαναβάλει το χέρι στην τσέπη, αλλά όφειλε και ακόμη προλαβαίνει να το κάνει, να βγει δημοσίως και να πει την αλήθεια στους φιλάθλους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι αυτοί που τόσα χρόνια τον επευφημούσαν και τον αποθέωναν. Σαφώς και ήταν ασέβεια τα όσα έγιναν ειδικά στο ματς με τον ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη και δεν γίνεται λόγω μιας κακής χρονιάς να σβηστούν όλες οι χαρές και οι επιτυχίες των τελευταίων δεκατεσσάρων χρόνων. Όμως είναι τόσα εκατομμύρια οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού, που δικαιούνται να ξέρουν τι συμβαίνει στην ομάδα ή τι τους… περιμένει. Αυτό που έκανε ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν να «παγώσει» κάθε δραστηριότητα μέχρι την Γενική Συνέλευση που ορίστηκε για τις 14 Ιουνίου και αυτό μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό για την ομάδα, την οποία ούτως ή άλλως περιμένει ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι.

Οι ερμηνείες για αυτά που προέκυψαν από το χθεσινό Δ.Σ. είναι πολλές. Κάποιοι θα πουν ότι έχει αποφασίσει να πουλήσει την ΠΑΕ και άλλοι ότι απλά ψάχνει «συμπαίκτες» για να μην σηκώνει άλλο το βάρος μόνος του. Επίσης «παίζει» το σενάριο να έγινε όλο αυτό για να θορυβηθεί ο κόσμος και να του εκφράσει την εμπιστοσύνη του, βλέποντας ότι δεν υπάρχει φως στο ορίζοντα. Όπως και να έχει, το τι πραγματικά συμβαίνει το ξέρει μόνο ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης, ο οποίος ξεκαθάρισε ότι αν δεν βρεθούν αγοραστής ή «συμπαίκτες» η ομάδα θα ξοδεύει από τα έσοδα που έχει. Αν συμβεί αυτό, καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι ο πήχης κατεβαίνει επικίνδυνα και τα χρόνια που έρχονται ενδεχομένως να θυμίζουν άλλες εποχές, που ήταν εξαιρετικά δύσκολες.

Όλα τα προηγούμενα χρόνια, που ο Σωκράτης Κόκκαλης ήταν «καβάλα στ’ άλογο», δεν ήταν λίγες οι φορές που μιλούσε με ύφος «χιλίων καρδιναλίων» και χλεύαζε τους αντιπάλους. Υπήρχαν στιγμές και ήταν πολλές που τον διέκρινε αλαζονεία, αλλά κάποια στιγμή αυτό μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Μια από τις τελευταίες αλήστου μνήμης ατάκες που έχει πει κατά καιρούς ήταν τον Μάιο του 2008. «Δεν θα κάτσουμε να την φάμε» είχε πει με αφορμή την έναρξη της πολυμετοχικότητας στον Παναθηναϊκό, όπου δεδομένα θα έμπαινε πακτωλός χρημάτων στον «αιώνιο» αντίπαλο. Δύο χρόνια μετά όχι μόνο «έκατσε και την έφαγε», αλλά στο Διοικητικό Συμβούλιο της ΠΑΕ έκανε αναφορά στο πολυμετοχικό σχήμα του Παναθηναϊκού και το πόσο καλό είναι ότι υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι, που βάζουν άλλος λιγότερα και άλλος περισσότερα χρήματα. Αυτό το οποίο χλεύασε, έρχεται τώρα και το βλέπει ως λύση για τον δικό του Ολυμπιακό, αφού δεν θέλει πλέον ούτε να διοικεί, αλλά ούτε και να βάζει χρήματα. Πως αλλάζουν οι καιροί…

Αν ο Σωκράτης Κόκκαλης καταφέρει να βρει στο προσεχές διάστημα αγοραστή και η ΠΑΕ περάσει στα σωστά χέρια για να υπάρχει συνέχεια στο έργο που αφήνει ο ίδιος, έχει καλώς. Αν, όμως, δεν συμβεί αυτό ή παραμείνει με χαμηλό μπάτζετ γιατί δεν υπάρχει διάδοχη κατάσταση, τότε τα πράγματα είναι πιθανόν να χειροτερέψουν και η υστεροφημία του θα… πάει περίπατο. Νομίζω ότι οφείλει πρώτα από όλα στον ίδιο του τον εαυτό και στη συνέχεια στους φιλάθλους που τον είχαν σαν θεό, να ψάξει και να βρει την καλύτερη δυνατή λύση για την ομάδα. Αν και κατά την ταπεινή μου άποψη την μεγάλη ευκαιρία την έχασε το καλοκαίρι του 2008, τότε που έπαιρνε το ενδέκατο πρωτάθλημα σε δώδεκα χρόνια, ο Ολυμπιακός ήταν ένα «μαγαζί» εύρωστο οικονομικά και με αξιόλογο ρόστερ, μια επιχείρηση άκρως ελκυστική για όποιους θα ενδιαφέρονταν να επενδύσουν. Τι από όλα αυτά ισχύει τώρα; Τότε θα έβρισκε αγοραστή με «κλειστά μάτια», ενώ τώρα ψάχνει με… χίλια αλλά βρίσκει κλειστές πόρτες. Τα ωραία κάποτε τελειώνουν…