Στο «Κλ. Βικελίδης» για το διπλό… ελάχιστης εξιλέωσης η ΑΕΚ!

Τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Η ΑΕΚ για να καθαρίσει και να είναι σίγουρη πως θα προσπεράσει τον Άρη πρέπει να νικήσει μέσα στο «Κλεάνθης Βικελίδης» . Γιατί στην πραγματικότητα αυτόν κυνηγάει για να είναι σίγουρα μέσα στις θέσεις της Ευρώπης. Μπορεί να προσπεράσει και τον ΠΑΟ, που όμως θα έχει την τελευταία ευκαιρία στον τελικό της 21ης Μαϊου. Το βέβαιο είναι, με δεδομένο πως την ώρα που γράφεται το άρθρο, δεν ξέρουμε την έκβαση του ντέρμπι των «αιωνίων», είναι το παραπάνω δεδομένο.

Απόψε η Ένωση έβγαλε θετικά πράγματα στο χορτάρι του ΟΑΚΑ, απέναντι σε μια ομάδα που ήρθε για να παίξει το παιχνίδι της, ταλαιπώρησε την Ένωση, μέχρι ο ποιοτικός παίκτης που απέκτησε η Ένωση να κάνει τη διαφορά, με μια μπαλιά περίπου 35 μέτρων και να βγάλει τον Χατζισαφί διαγώνια απέναντι από τον Λοντίγκιν. Η ΑΕΚ «κλείδωσε» το παιχνίδι με το πέναλτι που χρειάστηκε το VAR για να δει, ενώ πήγε να το σφυρίξει με τη μία ο Διαμαντόπουλος και αυτό είναι κάτι που προκαλεί τρομακτικά αρνητική εντύπωση. Μοιάζει αδιανόητο πώς σε μια τόσο ξεκάθαρα, οφθαλμοφανή φάση, να θες βοήθεια για να δώσεις αυτό το πέναλτι.

Από εκεί και μετά ήταν πολύ ενθαρρυντικό το 3ο γκολ, για να πιστεύεις πως υπάρχει ακόμα ικμάδα σε αυτή την ομάδα, έστω και την έσχατη στιγμή να σωθεί κάτι, να βγει το ελάχιστο θετικό. Σε μια πολύ ωραία εναλλαγή, ο Τσούμπερ, ενώ είχε ήδη αλλάξει η μπάλα από πολλά πόδια και από του σκόρερ του τέρματος, πέταξε στον Μάνταλο και αυτός άφησε έξυπνα για τον Κριχόβιακ που τελείωσε τη φάση υποδειγματικά.

Μέσα σε όλη αυτή την άνετη νίκη, κρατάω το γεγονός πως η Ένωση έπαιξε κατά διαστήματα καλό ποδόσφαιρο και πάνω απ’ όλα με λογική. Η αλλαγή στην κορυφή της επίθεσης, σχεδόν μετά το πρώτο τέταρτο, περνώντας φορ τον Γκαρσία και τραβώντας δεξιά τον Άμραμπατ είχε λογική, είχε αποτέλεσμα και θεωρώ πως αποτελεί ίσως μια επιλογή πιο ορθολογική. Σίγουρα ο Γκαρσία φορ δεν είναι, αλλά έχει μεγάλο άλμα και στις πλαγιοκοπήσεις που τελειώνουν με σέντρα, είναι πιο νορμάλ να υπάρχει εκείνος στην περιοχή, αντί για τον Άμραμπατ.

Παρόλα αυτά, δεν υπήρξε, ακόμα και σε αυτή την καθαρή νίκη, η απόλυτη ηρεμία. Η εικόνα στη φάση πριν την εκτέλεση του πέναλτι αποτελεί δείγμα μιας ομάδας που δεν έχει ηρεμία, που δεν λειτουργούν με γνώμονα το σύνολο ορισμένοι, αλλά για πάρτι τους, αλλά και το γεγονός πως προφανώς δεν υπάρχουν και ξεκάθαρες αποφάσεις, ακόμα και για πλέον στοιχειώδη πράγματα.

Για το αν είναι θετικό ή αρνητικό που η ΑΕΚ πάει για ένα αποτέλεσμα; Φυσικά και στην πραγματικότητα του ποδοσφαίρου, το πιο βολικό είναι να σε παίρνει και για ισοπαλία, αλλά σε αυτή την περίπτωση, η ισοπαλία θα αφήσει όλο το θέμα ανοικτό για την τελευταία αγωνιστική, όπου η κιτρινόμαυρη ομάδα θα πρέπει να φέρει καλύτερο αποτέλεσμα από τους Θεσσαλονικείς. Προτιμότερο σε μια τέτοια περίσταση που το επιθυμητό αποτέλεσμα, είναι μόνον ένα. Η νίκη.

Στον επίλογο κρατάω κάτι για το οποίο έγινε μεγάλη συζήτηση τις προηγούμενες μέρες και είχε να κάνει με το καλό ή το κακό πρόγραμμα. Ο Άρης είχε δύο ευκαιρίες για νίκες, την πέταξε με τον Ολυμπιακό, αλλά απόψε, απέναντι στον ΠΑΟΚ με τον οποίο συμπλήρωσε τρεις νίκες και μια ισοπαλία, χωρίς να δεχτεί ούτε γκολ στα τέσσερα μεταξύ τους ματς, την πήρε και έμεινε με το πλεονέκτημα έναντι της Ένωσης στην ισοβαθμία, τουλάχιστον μέχρι το Σάββατο. Θυμίζω πως την περσινή σεζόν, η ΑΕΚ καθάρισε ουσιαστικά την Ευρώπη με τον ΠΑΟ στην 8η αγωνιστική των πλέι-οφ. Το ότι για 2η σερί χρονιά, με πολύ πιο αντίξοες συνθήκες, πας να παίξεις τελικό για να πάρεις ένα εισιτήριο για το Conference, αναδεικνύει το μέγεθος της αποτυχίας και των πόσων και την φετινή σεζόν έγιναν λάθος.