Η τελευταία ευκαιρία του Παναθηναϊκού μήπως και εφαρμοστεί σωστά μια καλή ιδέα!

Μέσα σε 4,5 χρόνια, ο Παναθηναϊκός του Γιάννη Αλαφούζου έχει αλλάξει 4,5 προπονητές. Όπου "μισός" βάλτε είτε τον Φερέιρα, τον οποίο ο μεγαλομέτοχος βρήκε στην ομάδα, είτε τον Ρότσα, που έμεινε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Για Ελλάδα, είναι βέβαιο ότι ο αριθμός είναι πολύ μικρός.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Μάλιστα, φαντάζει ακόμη πιο μικρός αν αναλογιστεί κανείς τα αποτελέσματα του Παναθηναϊκού όλο αυτό το διάστημα. Ενα Κύπελλο Ελλάδας και ένα 0-3 στο Καραϊσκάκη δεν είναι - κανονικά - ικανά να αλλάξουν την αλήθεια. Σε αγωνιστικό επίπεδο ο Παναθηναϊκός αυτών των ετών δεν είναι μια πετυχημένη ομάδα. Κάθε άλλο...

Για το πόσο διαφοερετική - ας το πούμε ακόμη έτσι και όχι ποδοσφαιρική - αντίληψη υπάρχει στο σύλλογο σε σχέση με τους προπονητές του, αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι ο πρωταθήτής των τελευταίων ετών Ολυμπιακός έχει αλλάξει τρεις προπονητές μόνο τη φετινή σεζόν, που δεν έχει καν συμπληρώσει το 1/3 της. Η Κυπελλούχος ΑΕΚ πριν από λίγους μήνες έχει αλλάξει ήδη τρεις. Και συνολικά πέντε σε ένα έτος. Ο ΠΑΟΚ επίσης έχει αλλάξει τρεις μέσα σε λίγους μήνες.

Οι προπονητές στην Ελλάδα δεν αναλαμβάνουν τις ομάδες για να υπηρετήσουν κάποιο πρότζεκτ. Και όταν αυτό συμβαίνει, επειδή ακριβώς τα ποδοσφαιρικά πρότζεκτ δεν κρίνονται μέσα σε τρεις και τέσσερις Κυριακές, συνήθως τρώνε τα μούτρα τους.

Ο Παναθηναϊκός προσάθησε (και πιθανότατα προσπαθεί) να εφαρμόσει ποδοσφαιρική λογική σε μια λάθος χώρα. και τελικά, παράδοξο θα πει κανείς, καλείται συχνά - πυκνά να απολογηθεί για αυτό. Να δώσει λόγο, με λίγα λόγια, για ποιο λόγο στηρίζει μια φιλοσοφία, την οποία πολύ συχνά η ίδια η ποδοσφαιρική κοινότητα απαιτεί. "Μα γιατί δεν στηρίζουμε έναν προπονητή για πολλά χρόνια;" Είμαι βέβαιος ότι το έχετε ακούσει πολλές φορές και ότι λίγο πολύ όλοι μας το έχουμε πει, ο καθένας για την ομάδα του.

Από το αποτέλεσμα, όμως, φαίνεται ότι ο Παναθηναϊκός κάπου λαθεύει. Προσπαθώντας να εφαρμόσει κάτι σωστό στη θεωρία, πιθανότατα κάνει κάτι λάθος στην πράξη. Επιπλέον, όπως αποδεικνύεται το έχει κάνει και με λάθος πρόσωπα. Και αυτό είναι κάτι που αφορά στον ίδιο το σύλλογο να το βρει, προτού αλλοιωθεί η σκέψη του για το ποδόσφαιρο. Διότι τότε θα αναγκαστεί να κάνει κάτι που επιπλέον δεν θα το πιστεύει και το αποτέλεσμα θα είναι ακόμη πιο λάθος. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, αυτό έχει ήδη συμβεί...

Κάπου εδώ, λοιπόν, έρχεται ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Μοιάζει περίεργο, αλλά λίγο πολύ όλοι μας είχαμε στο μυαλό μας και μάλιστα εδώ και καιρό ότι όταν θα χρειαστεί ο Παναθηναϊκός να έχει επόμενο προπονητή, αυτός θα ήταν ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Και αφού το είχαμε εμείς, μάλλον θα το είχε κι εκείνος. Οπότε, με μια έννοια θα είναι και στο μέτρο του δυνατού προετοιμασμένος για αυτό που αναλαμβάνει.

Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, μοιάζει ο Ουζουνίδης να είναι μια τέτοια περίπτωση, όπως αυτή που έχει βάλει στο μυαλό του ο οργανισμός Παναθηναϊκός από εκείνο το καλοκαίρι του 2012. Η προηγούμενη δουλειά του, μπορεί σε όχι συγκρίσιμα μεγέθη μια και ήταν στον Πανιώνιο, στην πραγματικότητα ήταν η τελευταία φορά που είδαμε στη χώρα μας να υπηρετείται ένα πρότζεκτ από προπονητή. Το οποίο μάλιστα χάλασε για καθόλου ποδοσφαιρικούς λόγους.

Δεν λέω ότι ο Ουζουνίδης οπωσδήποτε θα πετύχει στον Παναθηναϊκό. Αλλά φαίνεται να ταιριάζει στον Παναθηναϊκό της εποχής μας. Οπως και φαίνεται, θα αποδειχθεί αν είναι κι έτσι, ότι αποτελεί την τελευταία ευκαιρία για να υποστηρίξει τη φιλοσοφία του Γιάννη Αλαφούζου για τους προπονητές του. Αρκεί αυτή τη φορά να γίνει σωστά - εκτός από τη θεωρία - και στην πράξη...