Έφτασε μετά κόπων και βασάνων, η εποχή που επιτέλους οι γυναίκες αθλήτριες, ανάμεσα σε πολλές μειονότητες που επιζητούν δικαιοσύνη, απαιτούν έμπρακτα να μην μεταχειρίζονται ως άνθρωποι ενός κατώτερου θεού. Απέναντί τους, δυστυχώς συναντούν ακόμα αυτούς. Συντηρητικούς αυταρχικούς άνδρες που τους απαντούν πως αυτό δύναται να το αποφασίσουν μονάχα αυτοί.
Και κάπου εκεί, εμφανίζεται η Ραπίνο, ως από μηχανής θεός, στην τραγωδία που θέλει να μετατρέψει σε ραψωδία και να ηγηθεί του χορού, ως η ιδανική επική ηρωίδα.
Το εκφραστικό της πρόσωπο, η ποδοσφαιρική της απαράμιλλη ποιότητα και το ιδιόμορφο και ταυτόχρονα καυστικό χιούμορ της, την ξεχωρίζουν ως την ικανότερη «μπροστάρα», σε έναν κόσμο από ανδρείκελα έτοιμα να καταρρεύσουν στην όψη της. Η Μέγκαν αποτελεί την εξέλιξη των περασμένων σταρ του γυναικείου ποδοσφαίρου.
Παραπάνω από 25 χρόνια πριν, η πολυμήχανη και ταλαντούχα Μία Χαμ, με μια μπάλα στα πόδια, ζήτησε από τον κόσμο να την ταυτίσει με το γυναικείο ποδόσφαιρο και να την «αγκαλιάσει». Κατόρθωσε να γίνει είδωλο για τα μικρά κορίτσια καθώς έκανε το όνομά της ταυτόσημο με το δυνατό σύμβολο της γυναίκας αθλήτριας. Χαρακτηρίστηκε ως το κορίτσι της διπλανής πόρτας, ως το πρότυπο της αγνότητας του αθλητικού «χάρμα ιδέσθαι». Η Ραπίνο από την άλλη, το 2019 αποτέλεσε ίσως το λιγότερο αποδεκτό παράδειγμα προς μίμηση, πόσο μάλλον πρότυπο αθλητικής αβρότητας. Εντούτοις, δείχνει να πετυχαίνει τον σκοπό της με την ίδια ακρίβεια.
«Κριστιάνο, Λιονέλ, Ζλάταν βοηθήστε με»
Η Μέγκαν ξέρει να προκαλεί, όπως ακριβώς την προκαλούν, ωστόσο εκείνη χρησιμοποιεί την προβοκατόρικη διάθεσή της για να «ξυπνήσει από τον λήθαργο» τους μεγάλους αστέρες του ανδρικού ποδοσφαίρου. «Κριστιάνο, Λιονέλ, Ζλάταν βοηθήστε με» είπε στην France Football, «αυτά τα μεγάλα αστέρια δεν εμπλέκονται σε τίποτα όταν υπάρχουν τόσα πολλά προβλήματα στο ποδόσφαιρό τους» συμπλήρωσε. «Τι φοβούνται τόσο; Πιστεύουν ότι αν μιλήσουν για τον ρατσισμό και τον σεξισμό θα τους διαγράψει ο κόσμος από την παγκόσμια ιστορία του ποδοσφαίρου;» συνέχισε αγανακτισμένη με την απάθεια των σούπερσταρ της τελευταίας δεκαετίας. Η Ραπίνο αναγνωρίζει ότι αυτή η Χρυσή Μπάλα της ανήκει για δύο λόγους: «από την μία, είμαι καλή παίκτρια, από την άλλη η δραστηριότητά μου εκτός του γηπέδου μου φέρνει βοήθεια από άτομα που πιστεύουν ότι θέλω να βρω λύσεις στα προβλήματά τους». «Η ιδέα είναι να κάνω τους άλλους να μιλήσουν δυνατότερα» συμπλήρωσε.
Τα άστρα δεν απέχουν πολύ για εκείνη
Ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή. Όταν στο 61ο λεπτό του τελικού, η χτυπημένη από τη μοίρα και φιλημένη από τον θεό που την προίκισε με το πανέμορφο αυτό ταλέντο, Μέγκαν Ραπίνο, ευστοχούσε με πέναλτι ανοίγοντας το δρόμο προς την κατάκτηση του τέταρτου Μουντιάλ Γυναικών για τις ΗΠΑ, ενώ ταυτόχρονα χάρασε με ανεξίτηλο μελάνι το όνομά της στο βιβλίο της αθανασίας, κάνοντας μια ολόκληρη διοργάνωση να μεταλλαχθεί σε σόου με πρωταγωνιστή κανέναν άλλον, παρά μόνο την ίδια.
Εκείνη την ημέρα, έφυγε με γεμάτες τις τσέπες της. Δεν μιλάμε εδώ για οικονομικούς όρους αλλά κοινωνικούς, αφού τα μόλις 30 εκατομμύρια της νικήτριας ομάδας του Μουντιάλ Γυναικών είναι ποσό μάλλον γελοίο μπροστά στα μεγαλοπρεπή 400 εκατομμύρια που πήραν οι Γάλλοι πέρσι στον τελικό για να κερδίσουν τους Κροάτες. Χρυσό παπούτσι, Χρυσή Μπάλα και τον τίτλο της καλύτερης παίκτριας του τουρνουά. Μα πιο πολύ έλαβαν αξία οι πράξεις της. Ο σκοπός της μετουσιώθηκε σε ιερό πόλεμο. Έναν πόλεμο με αγαθά κίνητρα. Τους καρπούς των κόπων μιας επίπονης ζωής είδε να μεταμορφώνονται σε διακρίσεις και φυσικά ως επιστέγασμα αυτών, κατέκτησε επάξια την Χρυσή Μπάλα.
«Δεν μπορώ να πιστέψω ότι εγώ είμαι αυτή που το κέρδισε σε αυτό το πεδίο» είπε, μέσα από την οθόνη της αίθουσας που πρόβαλε ένα μαγνητοσκοπημένο βίντεο με την ίδια. Πίσω της άφησε την καλύτερη Ευρωπαία παίκτρια σύμφωνα με την UEFA, Λούσι Μπρονζ με 136 πόντους λιγότερους (230 έναντι 94) και τρίτη την καθοριστική προς την κατάκτηση του τίτλου και δικαιολογημένα χρήσιμη για τις ΗΠΑ, Άλεξ Μόργκαν.
Δέχθηκε την Χρυσή Μπάλα σαν ένα τρόπαιο παιδικού πρωταθλήματος
«Bonsoir, everyone!»: δεν υπήρχε πιο λιτός αλλά και ταυτόχρονα πιο πλήρης για εκείνη τρόπος να ξεκινήσει το βίντεο, αφού η Μέγκαν δεν μπορούσε να δώσει λιγότερη σημασία στην απονομή της Χρυσής Μπάλας.
Από το βίντεο ήταν ευδιάκριτος ο λόγος που δεν βρισκόταν εκεί. Ο σούπερσταρ Κριστιάνο Ρονάλντο συνηθίζει τα τελευταία χρόνια να δίνει το «παρών» μονάχα όταν γνωρίζει ότι αυτός θα είναι ο νικητής, αφού το διογκωμένο του «εγώ» δεν μπορεί να ταριχευτεί στην δεύτερη θέση. Για την Αμερικανίδα, υπήρχε διαφορετικός λόγος που δεν βρισκόταν εκεί, για να δεχτεί τα χειροκροτήματα από τον Μέσι, τον Φαν Ντάικ, τον Μπαπέ και τις συναθλήτριές της.
Αρκετά μίλια μακριά από την τελετή, η Ραπίνο έμοιαζε προσηνής, εκνευριστικά πράα και μειλίχια. Σε μια στιγμή που για κάποια διαφορετική αθλήτρια θα αποτελούσε αναμφισβήτητα το αποκορύφωμα της καριέρας της, για την Μέγκαν ήταν εκατοντάδες άλλες ευκαιρίες για να κάνεις κάτι καλύτερο το βράδυ της Δευτέρας σου. Αρκέστηκε σε μερικά λόγια ευχαριστιών προς «τις συμπαίκτριές της, τους προπονητές και την Αμερικανική Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου που την άφησε να είναι ο άνθρωπος που θέλει εντός και εκτός γηπέδου» και χαρακτήρισε την απουσία της ως απλά ένα μεγάλο «κρίμα».
Προφανώς, η 34χρονη ακτιβίστρια και υπέρμαχος των κοινωνικών δικαιωμάτων και ειδικά της LGBTQ+ κοινότητας, είχε καταστεί σαφής από την απονομή του βραβείου της καλύτερης παίκτριας της FIFA τον Σεπτέμβριο, ένα τρόπαιο που συχνά λειτουργεί ως προάγγελος καλών μαντάτων για τον νικητή, αφού κατά κύριο λόγο ο ίδιος είναι και ο «frontrunner» στην κούρσα του αντίστοιχου τίτλου της France Football. Ο πύρινος λόγος της τότε, ήταν ένα γερό «ντιρέκτ» χτύπημα στο στομάχι του ρατσισμού και του ομοφοβισμού. «Ενθαρρύνετε τους γύρω σας. Μοιραστείτε την επιτυχία σας. Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία μέσω του ποδοσφαίρου, διαφορετική από κάθε άλλο σπορ, να αλλάξουμε πραγματικά τον κόσμο μέσα από αυτό. Αυτό καταλογίζω στον καθένα. Ελπίζω να με ακούσετε και να πράξετε αναλόγως. Κάντε κάτι!».
Η φωνή της λειτούργησε σαν βάλσαμο στα αυτιά όλων όσων δεν έπαψαν στιγμή να παλεύουν για το δίκιο το δικό τους και των γύρω τους. Η Μέγκαν έμοιαζε σαν μητέρα που έγνεφε καταφατικά το κεφάλι της στον Στέρλινγκ, στον Κουλιμπαλί, στον Μπαλοτέλι, στον πρώτο ανοικτά ομοφυλόφιλο ποδοσφαιριστή του πλανήτη Κόλιν Μάρτιν και όλες τις LGBTQ παίκτριες εκεί έξω, και τους συμβούλευε να σηκώσουν το ανάστημα και την φωνή τους ενάντια στην προκατάληψη και τον κοινωνικό στιγματισμό που πηγάζει από την ρατσιστική προδιάθεση των ανθρώπων. Η φωνή της ισοδυναμούσε με χιλιάδες άλλες, που έως σήμερα καρτερούσαν για ίσες ευκαιρίες απέναντι σε ίσους ανθρώπους.
Φυσικά για την Ραπίνο μικρή σημασία έχει το τρόπαιο αυτό κάθε αυτό. Το μήνυμα που ήθελε να περάσει στον κόσμο, το είχε περάσει. Όχι με λόγια, ούτε γράμματα – αλλά με πράξεις. «Δεν σκοπεύω να πάω στον Λευκό Οίκο όταν κατακτήσουμε το τρόπαιο» είχε δηλώσει ρίχνοντας λάδι στην φωτιά που τροφοδοτούσε την κόντρα της με τον εκκεντρικό πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλτ Τραμπ. «Η Μέγκαν πρέπει πρώτα να κερδίσει πριν μιλήσει» είχε τουϊτάρει εκείνος με την σειρά του, αρνούμενος να δώσει τόπο στην οργή. Με την πιθανότητα τα ίδια της λόγια να μετατρέπονταν σε πισώπλατες πληγές από τα βέλη που είχε ρίξει, η Ραπίνο πέτυχε δύο ακόμη τέρματα μετά την διαδικτυακή στιχομυθία της με τον Τραμπ, αποστομώνοντας τον «πλανητάρχη». Όχι κόντρα σε κάποια ανίσχυρη και νωχελική ομάδα, αλλά την Γαλλία για τα προημιτελικά του τουρνουά, σ’ένα ζευγάρι που οι διοργανωτές θα ήθελαν πολύ να είχαν στον τελικό.
Η κραυγή της «Go gays», ήταν ιαχή πολέμου, ένα κάλεσμα στον αγώνα απέναντι στις διαφορές στις φυλές και τα φύλα που ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του πρεσβεύουν. «Μου δίνουν δύναμη που είναι σαν εμένα και παλεύουμε για τον ίδιο σκοπό. Παίρνω περισσότερη ενέργεια από αυτούς, με το να προσπαθώ να αποδείξω πως οι άλλοι κάνουν λάθος. Αυτό σε εξαντλεί. Δεν μπορείς να κερδίσεις πρωτάθλημα, χωρίς gays στην ομάδα σου. Δεν έχει γίνει ποτέ αυτό!».
Η Ραπίνο στα 34 της, απέδειξε ότι για να γίνεις η κορυφαία αθλήτρια στον τομέα σου, οφείλεις να διατηρείς και τον τίτλο του αρχηγού. Πριν ακόμη το άστρο της λάμψει λαμπρότερο απ’όλα τ’άλλα, στάθηκε περήφανα στο πλάι του αδερφού της, Μπράιαν, ο οποίος αποτέλεσε ηγετικό μέλος της άριας φυλής στην Αμερική, κοντά στα πρότυπα του χαρακτήρα που ο Έντουαρτ Νόρτον υποδήθηκε έξοχα στην ταινία «Μαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας», και υποστήριξε ανοικτά τα δικαιώματα των εξαρτημένων από ουσίες φυλακισμένων. Ο ίδιος μετανιωμένος για τις σβάστικες που είχε ζωγραφίσει στο σώμα του (όπως ακριβώς και ο Ντέρεκ Βίνγιαρντ), παρακολουθούσε την αδερφή του να κατακτά τον κόσμο και εκείνος δάκρυζε πλέον από υπερηφάνεια και όχι μίσος.
Το 2016 έγινε η πρώτη Αμερικανίδα αθλήτρια που γονάτισε εμπρός στην σημαία και τον εθνικό ύμνο της χώρας της, δείχνοντας αλληλεγγύη προς τον παίκτη του NFL, Κόλιν Κάπερνικ, ο οποίος λίγο καιρό νωρίτερα είχε πράξει ακριβώς το ίδιο και από τότε αναζητά τον επόμενο σταθμό της καριέρας του.
Το γυναικείο ποδόσφαιρο ήρθε «φορτσάτο»
Κάπου εδώ ίσως κάποιοι αναρωτιούνται ποιος νοιάζεται για το γυναικείο ποδόσφαιρο, τα βραβεία του ή ό,τι άλλο είναι αυτό και μπορεί να πρεσβεύει. Ότι ποτέ δεν θα φτάσει το ανδρικό και τα υψηλά στάνταρ απόδοσής τους και πολλά άλλα. Ενδεικτικά να τονιστεί ότι στη Βρετανία τον ημιτελικό ανάμεσα σε Αγγλία και ΗΠΑ παρακολούθησαν κατά μέσο όρο 10,3 εκατομμύρια άνθρωποι, χώρια όσους επέλεξαν το διαδίκτυο για αυτό. Σ’έναν τελικό φωτιά μερικές μέρες αργότερα, όπου οι Αμερικανίδες σήκωσαν το βαρύτιμο τρόπαιο για τέταρτη φορά στην ιστορία τους, παρευρέθηκαν 59.900 φίλαθλοι! Πάνω από 260 εκατομμύρια άνθρωποι θαύμασαν την Ραπίνο και την παρέα της να διαλύουν την Ολλανδία και είδαν την βετεράνο από την Καλιφόρνια να πανηγυρίζει με τρόπο που κατά κάποιο διαβολικό τρόπο, χαρακτηρίζει μόνο έναν άνθρωπο σαν και αυτή – ατρόμητο, ασταμάτητο, αδίστακτο.
Δεν έχει να κάνει με τα γκολ, αλλά με το «ποιόν» της αθλήτριας
Εντάξει, μπορείς να επιχειρηματολογήσεις ότι η σεζόν της με την ομάδα της Reign ήταν χλιαρή. Κανένα γκολ ή ασίστ σε έξι αγώνες ως βασική, σ’ένα πρωτάθλημα που ωστόσο ήταν σε εξέλιξη καθόλη την διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Παρ’όλα αυτά, κρίνεται σχεδόν αδύνατον να αναλογιστείς ποια άλλη αθλήτρια θα μπορούσε να σηκώσει στις πλάτες της και στην προκείμενη, στα γόνατά της (αφού είχε υποβληθεί σε τρεις εγχειρήσεις πριν το τουρνουά), μια ολόκληρη ομάδα και ένα έθνος που έχει «κακομάθει» στις ατελείωτες επιτυχίες.
«Είναι παίκτρια γεννημένη για τα μεγάλα παιχνίδια» είχε πει η προπονήτριά της, Τζιλ Έλις, ερωτώμενη για την Αμερικανίδα. Η διττή φύση της καριέρας της Ραπίνο, πρώτα ως αθλήτρια και έπειτα ως ακτιβίστρια, έφτασε στο ζενίθ της το καλοκαίρι, όταν οι ΗΠΑ κέρδισαν την διοργανώτρια Γαλλία και μαζί έστειλαν το δικό τους μήνυμα - αν θέλεις να επικρατήσεις απέναντί τους θα χρειαστείς κάτι παραπάνω από απλά καλό ποδόσφαιρο. Η Μέγκαν δεν ήταν η καλύτερη της γενιάς της, μιας γενιάς που έτσι και αλλιώς μετρούσε τις πληγές της, ανάμεσα σε μιά περίοδο άνθισης του σπορ και του ψυχρού πολέμου που δεχόταν από τα εγχώρια μέσα που υποστήριζαν την άποψη του Τραμπ.
Οι απόψεις των επικριτών της συνωστίζονταν και με την πλάστιγγα να γέρνει μονομερώς, η ετυμηγορία ερχόταν βαριά. Ένοχη με την κατηγορία της «πεναλτάκια». Τρία από τα έξι γκολ που της χάρισαν τον τίτλο της πρώτης σκόρερ του τουρνουά, ήρθαν από πέναλτι. Δεκτό. Αλλά εκεί όπου αυτή τα κατάφερνε, οι άλλες αποτύγχαναν και μάλιστα... οικτρά.
Στην φάση των 16 καλύτερων ομάδων, με το σκορ στο 1-0 κατά του Καναδά, η πρώτη σκόρερ στην ιστορία της χώρας, Κριστίν Σινκλέρ, μετέφερε το βάρος της εκτέλεσης στην συμπαίκτριά της Τζανίν Μπέκι, η οποία ωστόσο αστόχησε να ισοφαρίσει. Η εμβληματική και χαρισματική σκόρερ Νικίτα Πάρις χρειάστηκε να απολέσει όχι ένα άλλα δύο πέναλτι κόντρα σε Αργεντινή και Νορβηγία (χωρίς να τιμωρηθεί όσο θα έπρεπε) πριν εναποθέσει τις ελπίδες της για ένα τέρμα έστω και από τα έντεκα βήματα της ασυναίσθητης βούλας του πέναλτι, στην συμπαίκτριά της και αρχηγό της Αγγλίας Στεφ Χότον, η οποία εντούτοις, είδε την εκτέλεσή της να σταματάει από την απροσπέλαστη Αλίσα Νάερ στα ημιτελικά, αποδεικνύοντας ότι οι εκτελέσεις πέναλτι είναι δουλειά που απαιτεί γερά νεύρα, που λίγοι γητευτές της μπάλας διαθέτουν.
Ένας από αυτούς λοιπόν, ήταν η Ραπίνο. Η ηρεμία και η αποφασιστικότητα που η 34χρονη επέδειξε πολλάκις, είναι προτερήματα άξια άπειρου θαυμασμού και συγχαρητηρίων και όχι απερίσκεπτης κριτικής. Όσα κατάφερε, με τα μίντια να σφίγγουν τον κλοιό της επισύναψης τίτλων και παράδοξων ταμπελών για το χρώμα των μαλλιών της, θα λύγιζαν μέχρι και τον πιο στυγνό δολοφόνο της άγριας Δύσης. Όχι όμως και την γεννημένη στην δυτική όχθη της χώρας, Μέγκαν Ραπίνο, που άφηνε τα στοιχήματα για το τι χρώμα θα έβαφε τα μαλλιά της σε κάθε ματς να οργιάζουν και αυτή απλά διασκέδαζε.
Ο πιο άμεσος στόχος της πλέον είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες
«Δεν ξέρω που αλλού μπορείς να φτάσεις από εδώ: στον τίτλο της καλύτερης παίκτριας του σύμπαντος;» είπε ο πατέρας της, αστειευόμενος για την κόρη του. Αν και μπορεί η καριέρα της ως διεθνής να ολοκληρωθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του επόμενου έτους, οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά της είναι παραπάνω απ' ό,τι φαντάζεται. «Αυτή την στιγμή είναι τόσο διάσημη που μπορεί να κάνει τα πάντα» λέει η ιστορικός και συγγραφέας Μπρέντα Έλσι. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαμε άνετα να την φανταστούμε να κατεβαίνει για πρόεδρος, αλλά αυτό για την Μέγκαν μοιάζει σαν να κλέβει ζαχαρωτά από παιδιά. Εκείνη από την άλλη πιθανώς να γελάει με όλα αυτά. Τα έχει βάλει ήδη με προέδρους, ομοφοβικούς, ρατσιστές, φασίστες και καπηλευτές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν διστάζει να συνεχίσει έτσι, έως ότου εξαλείψει το είδος τους από τον πλανήτη. Ποιος θα τολμήσει να της αντισταθεί; Άλλωστε όπως συνηθίζει να λέει η Μπρέντα, «αυτό είναι συχνό με τα μεγαλύτερα αστέρια, κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί τους».
Επιμέλεια: Γιάννης Γατσούλης ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
