Η πτώση της ΑΕΚ έχει πολλούς πατεράδες

Aν και στην επόμενη μέρα πια, δυσκολεύεσαι να κάνεις ψύχραιμη αποτίμηση για το ποιο είναι το σημαντικότερο ζήτημα για έναν σύλλογο με το μέγεθος της ΑΕΚ που υποβιβάζεται για πρώτη φορά: η ντροπή για το αγωνιστικό συμβάν ή οι εικόνες φρίκης πού διαβρώνουν βαθύτερα την ιστορική φυσιογνωμία του συλλόγου;

Τα τραγικά γεγονότα της Κυριακής αφήνουν βαθιά χαραγμένες ουλές που δεν πρόκειται να σβήσουν. Ο κόσμος που μαζεύτηκε στο ΟΑΚΑ ήταν πολύς, άντρες και γυναίκες, κάθε ηλικίας.

Κόσμος που στην πλειονότητά του, από αυτή την ομάδα της καρδιάς του έχει πληγωθεί. Κάποιοι ήταν αγέννητοι όταν το 1994 η «Ενωση» έπαιρνε το τελευταίο της πρωτάθλημα και μόνη παρηγοριά σε αυτά τα τελευταία 10 χρόνια ήταν το Κύπελλο με τον Ατρόμητο, όπου και πάλι κάποιοι πήγαν να χαλάσουν τη φιέστα των πολλών.

Κι όμως έδωσαν το «παρών» γιατί είχαν αντιληφθεί πως αυτό το παιχνίδι ήταν ίσως το σημαντικότερο σε μία πορεία 89 χρόνων.

Η λογική του «κερδίζω, αλλιώς δεν τελειώνει το ματς» με την οποία πήγαν αυτοί που διέκοψαν το παιχνίδι είναι αρρωστημένη. Απόρροια της σύγχρονης Ελλάδας που ανδρώθηκε με τη νοοτροπία της ανομίας και του τσαμπουκά.

Αυτοί που μπήκαν στο γήπεδο και κυνήγησαν τους δικούς τους παίκτες, που έκαναν πλιάτσικο, που προκάλεσαν τις φθορές στο γήπεδο και που ουσιαστικά καταδίκασαν την ομάδα τους (η οποία ακόμη και με ήττα είχε ελπίδες σωτηρίας) είναι δημιουργήματα μίας εγωκεντρικής κοινωνίας.

Βέβαια οι πολλοί πήγαν απλά για να ενισχύσουν την ομάδα τους κι αυτό έκαναν μέχρι την ώρα που κάποιοι ετσιθελικά πήραν τον νόμο στα χέρια τους.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που ένα κομμάτι της εξέδρας, αν και απόλυτη μειοψηφία σε κάποια ομάδα, θεωρεί εαυτόν ως περιούσιο λαό και επιβάλλει τον δικό του νόμο της ζούγκλας.

Η ΑΕΚ, πάντως, δεν λαβώθηκε ξαφνικά. Λένε πως η νίκη έχει πολλούς πατεράδες αλλά η ήττα είναι ορφανή, αλλά στην περίπτωση της «Ενωσης» ισχύει το αντίθετο.

Και για να βρούμε τι φταίει, πρέπει να πάμε πίσω στο 2003 για να δούμε την αρχή του τέλους. Το πρώτο έγκλημα εις βάρος της «Ενωσης» άρχισε με την κατεδάφιση της Νέας Φιλαδέλφειας.

Μία απόφαση-όνειδος που σε αυτή τη δεκαετία που μεσολάβησε, ολοένα και περισσότερο γίνεται φανερό το πόσο πολύ συρρίκνωσε τον σύλλογο. Και αγωνιστικά και από πλευράς δημιουργίας νέων οπαδών, αφού το «Νίκος Γκούμας» με τη σκεπαστή και με την καυτή του ατμόσφαιρα είχε την ικανότητα να λειτουργεί συσπειρωτικά.

Η πανστρατιά του 2004 υπό την ομάδα του Νικολαΐδη με το φιλί της ζωής με την ένταξη στο άρθρο 44 θα μπορούσε να έχει διαφορετική έκβαση για την ΑΕΚ αν δεν άρχιζε (πάλι από το ίδιο κομμάτι της εξέδρας) ο εμφύλιος πόλεμος. Και στους εμφυλίους δεν βγαίνουν νικητές παρά μόνο ηττημένοι.

Το τελειωτικό χτύπημα ωστόσο το κατάφερε στην «Ενωση» η αρπαγή του τίτλου το 2008 με την υπόθεση Βάλνερ κι από εκείνη τη στιγμή έως αυτό το μοιραίο απόγευμα της 14ης Απριλίου του 2013, η ταχύτητα προς τον κατήφορο ήταν ιλιγγιώδης.

Φυσικά τα λάθη του περασμένου καλοκαιριού ήταν πάμπολλα από τον ανύπαρκτο σχεδιασμό, την απούσα διοίκηση, τις απομακρύνσεις των ελάχιστων έμπειρων παικτών (Καφές, Γεωργέας), την αποχώρηση σημαντικών μονάδων όπως ο Δέλλας και ο Λυμπερόπουλος και την πρόσληψη του Βαγγέλη Βλάχου, ο οποίος με τόσο δύσκολες συνθήκες δεν είχε δουλέψει ξανά.

Οταν πια έγιναν προσπάθειες για να αλλάξει η κατάσταση, με τον ερχομό του Λίνεν και κάποιες καλές προσθήκες μαζεύτηκαν κάποιοι βαθμοί, αλλά η ζημιά ουσιαστικά είχε γίνει.

Αποπροσανατόλισε επίσης το παραμύθι με τον Βιντιάδη. Λειτούργησε ως ασπίδα για κάποιους και ως διάθλαση των προβλημάτων. Η «Ενωση» εν τω μεταξύ αν και στοχοποιημένη από την αρχή της σεζόν έμεινε με μηδενικές συμμαχίες πλήρως απροστάτευτη στα υψηλά κλιμάκια.

ΦυσικA ο υποβιβασμός δεν είναι το τέλος. Είναι ένα επίπονο βίωμα, αλλά η ΑΕΚ άντεξε στο παρελθόν σε δύσκολες καταστάσεις. Ισως να είναι το δυσκολότερο μονοπάτι που της έλαχε, πλην όμως ο κόσμος της αγαπά και στηρίζει τον Δικέφαλο Αετό διότι είναι ιδέα.

Η ΑΕΚ δεν βασίστηκε ποτέ στους τίτλους για να προσελκύσει οπαδούς. Ηταν και είναι μία μυσταγωγία, στην οποία όπως σε κάθε θρησκεία, οι πιστοί μυούνται χωρίς πολλές ερωτήσεις και ενστάσεις! Γι’ αυτό και επιμένω πως το γκρέμισμα του γηπέδου της στη Νέα Φιλαδέλφεια, της κόστισε πιο πολύ και από την έλλειψη τίτλων.

Η επόμενη μέρα θα είναι ζοφερή έτσι κι αλλιώς. Πλην όμως τώρα πια οφείλουν οι επιφανείς Ενωσίτες να βγουν μπροστά. Η εκκωφαντική σιωπή τους οδήγησε σε αυτό το χάλι. Μόνο που η συνεχιζόμενη απουσία δεν θα μπορεί πια να συγχωρηθεί. Οχι μόνο από τον κόσμο, αλλά από την ίδια την ιστορία της ομάδας!