Η πρώτη φορά που δεν… πονάει

Η πρώτη ήττα του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα, θα μπορούσε κάλλιστα να έχει έρθει την προηγούμενη εβδομάδα κόντρα στην Βαλένθια. Την απεσόβησε ο μοναδικός διακριθείς στη Βιτόρια, Βασίλης Σπανούλης, με το τρίποντο στο τέλος. Τα ίδια συμπτώματα είχαν παρουσιάσει και κόντρα στην ομάδα του Περάσοβιτς οι «ερυθρόλευκοι». Μέτρια έως κακή άμυνα και παίκτες που δεν μπήκαν ποτέ στο κλίμα του αγώνα. Στην Ισπανία, ορθώθηκε ένα ακόμα εμπόδιο, που ονομάζεται κίνητρο-θέληση για τη νίκη. Για την Λαμποράλ Κούτσα ο αγώνας ήταν do or die, για τους παίκτες του Σφαιρόπουλου, άλλη μία μέρα στη δουλειά.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Η πρόκριση και η πρώτη θέση έχει εξασφαλιστεί, άπαντες γνωρίζουν (το έμαθαν καλά πέρυσι) πως τα αήττητα στη πρώτη φάση δεν εξασφαλίζουν το παραμικρό (τουναντίον αποπροσανατολίζουν) και έτσι η… χαλάρωση δεν θέλει και πολύ να έρθει. Βάλτε το κοπιαστικό ταξίδι και τις σημαντικές απουσίες που όσο περνάει ο καιρός επιφέρουν κόπωση στους υγιείς και θα καταλάβετε γιατί το μάτι των γηπεδούχων «γυάλιζε» και των φιλοξενούμενων –πλην Σπανούλη που είναι ειδική περίπτωση φιλοσοφίας αθλητή-… αρμένιζε. Όλα αυτά, δεν σημαίνουν πως στον Ολυμπιακό δεν θα πρέπει να σταθούν στην εμφάνιση που επέφερε αυτό το -19, να προβληματιστούν και να δουλέψουν για να βελτιωθούν. Όταν όμως αυτά γίνονται υπό την θαλπωρή που προσφέρει η ήττα που δεν καταστρέφει, έχουν περισσότερες πιθανότητες να έχουν και αποτέλεσμα.

Ο Ολυμπιακός στην Βιτόρια έχασε γιατί έπαιξε ανύπαρκτη περιφερειακή άμυνα στους Σαν Εμετέριο, Ερτέλ και Κοζέρ, ενώ οι Μπέρτανς και Σενγκέλια έδωσαν στους Πέτγουεϊ και Αγραβάνη (4 φάουλ στο 23΄ αμφότεροι) ένα μάθημα για το πώς δεν πρέπει να παίζουν. Έχασε γιατί στην επίθεσή του δεν δημιουργούσε (μόλις 5 ασίστ), δεν κυκλοφορούσε με υπομονή τη μπάλα και ήταν μονοδιάστατος, με πολλές ντρίπλες και ανούσιες κατοχές. Ακόμα και τα 12 επιθετικά ριμπάουντ που μάζεψε δεν τον βοήθησαν αφού πέρασαν σχεδόν όλα ανεκμετάλλευτα. Το πάθος που υπήρχε στις πρώτες ημέρες της θητείας του Σφαιρόπουλου έμεινε στην Αθήνα, οι επιστροφές στην άμυνα ήταν αργές και από τη στιγμή που και το ποσοστό στα τρίποντα έμεινε στο κάκιστο 3/20, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση…

Με αναιμική άμυνα και… ενάμιση (όπου μισός βάλτε Ντάνστον) παίκτη σε καλή μέρα επιθετικά δεν γίνεται να έχεις καμία απαίτηση, όχι μόνο σε εκτός, αλλά και σε εντός έδρας αγώνα, ιδιαίτερα όταν ο αντίπαλος παίζει την πρόκρισή του. Ο Ολυμπιακός, οφείλει πλέον να κάνει καλή… χρήση της (καλοδεχούμενης σε κάποιο βαθμό) ήττας και να δουλέψει ώστε να βελτιώσει τα κακώς κείμενα. Ίσως ο προγραμματισμός του, να τον διατηρήσει και για τις επόμενες δύο-τρείς αγωνιστικές μέχρι το τέλος της πρώτης φάσης σε χαμηλές ταχύτητες φορμαρίσματος, αφού τα παιχνίδια που θα κρίνουν κάτι γι’ αυτόν, αρχίζουν στις 27 Δεκεμβρίου. Από εκείνο το σημείο και έπειτα όμως, παύουν να υφίστανται οι ανώδυνες ήττες…

Υ.Γ.: Η κατάσταση του Λαφαγέτ συνεχίζει να προβληματίζει. Ο Αμερικανός είναι καλός και χρήσιμος παίκτης, αλλά όσο συνεχίζει να συμπεριφέρεται έτσι αγωνιστικά δε μπορεί να προσφέρει αυτά για τα οποία αποκτήθηκε.

Υ.Γ.1: Ο Πέτγουεϊ, είναι ως γνωστό, ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Στην Βιτόρια ήταν κακός. Με την επιστροφή του Πρίντεζη (άλλο ένα στοιχείο προβληματισμού για την ΚΑΕ οι υποτροπές στους τραυματισμούς) και τον ενεργό-ανεβασμένο πλέον Αγραβάνη, λογικά η «τρύπα» στο «4» σε μεγάλο βαθμό θα κλείσει.

Follow @ZervasNikolaos