Η πράσινη «μηχανή» και το κόκκινο σοκ

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Όταν ένας τελικός έχει τελειώσει με διαφορά δεκαεννέα πόντων και άπαντες συμφωνούν πως η ηττημένη ομάδα θα πρέπει να είναι ευχαριστημένη, οι τεχνικές αναλύσεις και τα μακροσκελή σχόλια περιττεύουν. Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να καταλάβεις ότι με την αγωνιστική συμπεριφορά και το πλάνο του, ο Παναθηναϊκός δεν επέτρεψε στον Ολυμπιακό ούτε να…σκεφτεί το ενδεχόμενο νίκης στο πρώτο παιχνίδι. Πλέον οι «πράσινοι» βλέπουν από πιο κοντά το 31ο πρωτάθλημα της ιστορίας τους, αφού είναι αμφίβολο το αν οι «ερυθρόλευκοι» θα καταφέρουν να μαζέψουν τα «κομμάτια» τους, για να ισοφαρίσουν την Κυριακή και πολύ περισσότερο, να πάρουν ροζ φύλλο στο ΟΑΚΑ. Ο τίτλος κρίνεται στις τρείς νίκες, όμως η εικόνα αποσύνθεσης που παρουσιάζουν τεχνική ηγεσία και παίκτες, δεν αφήνουν περιθώρια για ελπίδες.

Ο μπολιασμένος με χαρακτήρα πρωταθλητή, Παναθηναϊκός, έκανε απλά, έξυπνα και δουλεμένα πράγματα στο παρκέ, ξεδιπλώνοντας θέληση και απόλυτη αφοσίωση στις τεχνικές οδηγίες. Έφτασε στο 1-0, παίζοντας εκπληκτική άμυνα με προσαρμογές, σύνθετες ζώνες, βοήθειες, μαρκαρίσματα τριών παικτών σε έναν. Έχοντας «διαβάσει» τις κινήσεις των ατού του αντιπάλου, οι παίκτες του Ομπράντοβιτς δημιούργησαν συνθήκες «πνιγμού» στον Ολυμπιακό. Στην επίθεση, οι γηπεδούχοι δεν ήταν και στα καλύτερά τους (σκεφτείτε να ήταν…), αλλά τα πλαϊνά pick ‘n roll, η σωστή και γρήγορη κυκλοφορία της μπάλας, η εκμετάλλευση του πλεονεκτήματος της διαφοράς ύψους έναντι των αντίπαλων γκαρντ και η σωστή «τροφοδοσία» των ψηλών, φανέρωνε πως ο Παναθηναϊκός είναι ένα καλοδουλεμένο σύνολο, με παίκτες ικανούς να εκτελέσουν άριστα το σχέδιο του προπονητή.

Το ασύλληπτο 0/23 τρίποντα των Πειραιωτών, δύσκολα θα επαναληφθεί, αλλά η εικόνα με την οποία εκτελέστηκαν τα περισσότερα, αντικατοπτρίζει την άψογη περιφερειακή λειτουργία των πρωταθλητών, αλλά και το… τρέμουλο που πιάνει τους «ερυθρόλευκους», όταν πατάνε στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Είναι χαρακτηριστικό, πως επί Παναγιώτη Γιαννάκη, μετρούν οκτώ συνεχόμενες ήττες με κάτω τα χέρια, ενώ η εξέλιξη των αγώνων και των διψήφιων διαφορών στο σκορ είναι σαν σε «ξεπατικοτούρα». Και αν το αρνητικό «54» της επίθεσης έχει εξήγηση την αστοχία, κανείς δεν μπορεί να αποδώσει εύσημα στην άμυνα του Ολυμπιακού. Τραγικές έως ανύπαρκτες βοήθειες, αργές επιστροφές και εύκολη προσφορά πόντων ακόμη και στο ένας εναντίον ενός, αφού οι «πράσινοι», «διάβαζαν» τα πόδια των αντιπάλων και έφταναν σε εύκολα lay up.

Η επόμενη μέρα, βρίσκει τον Παναθηναϊκό με τεράστιο ψυχολογικό αβαντάζ, να είναι έτοιμος να κάνει το 2-0 στο ΣΕΦ και να καθαρίσει πρόωρα την «μπουγάδα». Οι παίκτες και κυρίως ο προπονητής του, διαθέτουν την εμπειρία να μην τους ξεγελάσει η ευκολία της πρώτης νίκης, αφού ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς. Αυτή η προσγείωση που αποπνέουν, αποτελεί το μεγαλύτερο εχέγγυο επιτυχίας. Στον Ολυμπιακό όμως τι; Μετά τον απόλυτο, σε αγωνιστικό και όχι μόνο επίπεδο, εξευτελισμό της Τετάρτης υπάρχει επιστροφή; Η λογική λέει πως όχι. Με το συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού-αλάνας και με τον προπονητή να έχει χάσει εντελώς το παιχνίδι στις σχέσεις του με τους παίκτες, πιθανή ανατροπή θα μοιάζει με θαύμα. Η ομάδα (;) χρειάζεται ένα ισχυρό σοκ, όμως στα τέλη Μαΐου αυτό είναι δυσεύρετο και αφορά αποκλειστικά τους διοικητικούς ηγέτες.

Ακόμα και αν η ανατροπή της μπασκετικής λογικής γίνει πράξη και το πρωτάθλημα καταλήξει στον Πειραιά, το οικοδόμημα, πλέον, νοσεί. Εντός και εκτός παρκέ, όπου εκεί χάθηκε η ουσία και έγινε το μεγαλύτερο κακό, το οποίο καμουφλαρίστηκε μέχρι τον Απρίλιο, λόγω των επιτυχημένων αποτελεσμάτων. Όταν οι παίκτες αδιαφορούν για το «εμείς» και βάζουν πάνω το «εγώ», ενδιαφέρονται για την προσωπική διάκριση, μιλούν άσχημα και εγωιστικά και ο προπονητής δεν αντιδρά δραστικά, το μέλλον είναι δυσοίωνο. Παράλληλα, ο σεβασμός πάει περίπατο, παρότι οι περισσότεροι από αυτούς, δεν έχουν κατακτήσει σε τίτλους ούτε τα μισά από όσα φανερώνει η αξία των τραπεζικών τους λογαριασμών. Προς τι λοιπόν αυτή η νοοτροπία και οι αντιδράσεις, ακόμα και αν ο προπονητής τους δεν τους «κάνει»; Οι πρόεδροι είναι οι αποκλειστικοί υπεύθυνοι να τον κρίνουν και σε αυτούς ανήκει και το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης της επιλογής.

Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι είναι αυτοί που θα πρέπει, ανεξαρτήτως αποτελέσματος στους τελικούς, να διορθώσουν τα κακώς κείμενα και να «χτίσουν» ξανά την ομάδα σε πιο στέρεες και προπάντων πιο μπασκετικές για τα ευρωπαϊκά δεδομένα βάσεις. Προς το παρών, θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο ή αν θέλετε κάποιο ψυχολογικό τρικ, ώστε την Κυριακή να γίνει το 1-1 που θα δώσει, έστω, το φιλί της ζωής στην ομάδα τους. Περνούν και αυτοί, αναπόφευκτα, ένα ισχυρό τεστ διοικητικής τακτικής, αφού έχει αποδειχθεί ότι στον αθλητισμό δεν αρκούν μόνο οι επενδύσεις. Οι παίκτες από την άλλη, καλούνται να αποδείξουν πολλά στους φιλάθλους και στον σύλλογο που τους χρυσοπληρώνει. Διαφορετικά, ο κόσμος, που φέτος στήριξε παρά τις αμφιβολίες του όσο δεν πάει, θα ξεσπάσει και θα έχει απόλυτο δίκιο. Αν μη τι άλλο, το «ή ταν ή επί τας» του προηγούμενου άρθρου, βρίσκει εφαρμογή…

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com