Η ολλανδικη ποδοσφαιρική λογική και η παράλογη ελληνική

Η Εθνική μας αγωνίζεται με την Ολλανδία και αμφότερες θέλουν να μαζέψουν τα κομμάτια τους, να ξεπεράσουν τον αποκλεισμό τους από τα τελικά του EURO2016 και να κάνουν… restart για το μουντιάλ της Ρωσίας το 2018.

Ξεκινούν από την ίδια βάση; Φαινομενικά ναι, όμως μόνο τυπικά γιατί ο τρόπος αντιμετώπισης της αποτυχίας και ο τρόπος λειτουργίας ενόψει της νέας πρόκλησης (προκριματικά) είναι πολύ διαφορετικός.

Στην Ελλάδα, που είμαστε γενικά της υπερβολής και όλα τα κάνουμε στο… ποδάρι, πέσαμε να φάμε τους πάντες όταν δεν προκριθήκαμε, αλλάξαμε στη διάρκεια των προκριματικών τέσσερις προπονητές, αναθεματίσαμε τους παίκτες και κράξαμε όσο δεν παίρνει.

Μέσα σε αυτούς και εγώ, αλλά άλλο κριτική -ακόμα και αυστηρή- και άλλο μηδενισμός!

Στην Ολλανδία, προτίμησαν αντί να κάνουν σπασμωδικές κινήσεις, να δημιουργήσουν ένα μακροπρόθεσμο πλάνο, να θεωρήσουν ότι αυτή η γενιά δεν είναι και από τις καλύτερές τους και να χτίσουν από τώρα την επόμενη! Με στόχο όχι τόσο το Μουντιάλ του 2018, αλλά τη δημιουργία μιας ικανότατης ομάδας για το 2020. Όχι βέβαια ότι αν δεν προκριθούν στα τελικά της Ρωσίας, δεν θα στεναχωρηθούν ή ότι δεν θα θορυβηθούν, αλλά δεν το θεωρούν και καταστροφή με γνώμονα ότι αυτοσκοπός τους είναι οι μελλοντικές μεγάλες διοργανώσεις.

Αναφερόμαστε σε μια από τις κραταιές δυνάμεις του παγκοσμίου ποδοσφαίρου και για το ενδεχόμενο να μην δώσει το «παρών» στα τελικά δύο σερί διοργανώσεων. Αναλογιστείτε τι θα συμβεί στη χώρα μας σε αντίστοιχη περίπτωση. Εδώ σε μία δεν πήγαμε (αν και ομολογουμένως είχαμε εύκολο έργο σε έναν «ονειρεμένο» όμιλο) και αυτομάτως ήρθε η πλήρης απαξίωση.

Φτάσαμε στο σημείο να αγωνίζεται η Εθνική και να μην το γνωρίζουν, παρά ελάχιστοι. Απλά, τα πάντα εδώ στην Ελλάδα τα παρατηρούμε επιφανειακά και ασχολούμαστε μόνο με το αποτέλεσμα και όχι πώς θα έρθει αυτό. Απαιτούμε να έχουμε αξιόλογο σύνολο, με συνεχείς επιτυχίες (και να παίζουμε ωραία μπάλα, αυτό που το πάτε;), αλλά τις συνθήκες δεν τις εξετάζουμε! Πώς γίνεται να έχουμε εξαιρετική Εθνική όταν τουλάχιστον οι μισοί διεθνείς μας δεν αγωνίζονται στις ομάδες τους;

Δείτε πόσοι Έλληνες διεθνείς συμπεριλαμβάνονται στις ενδεκάδες του Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ και βγάλτε συμπεράσματα…

Αντίθετα στην Ολλανδία, ακόμα και η νέα φουρνιά που ετοιμάζεται τώρα να αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Εθνική, ήδη τα μέλη της αγωνίζονται ως βασικοί στις ομάδες τους. Και μάλιστα όχι στις ομάδες χαμηλής δυναμικότητας του πρωταθλήματος, αλλά σε Άγιαξ, PSV, Φέγενορντ!

Γιατί γράφονται τώρα όλα αυτά; Μα επειδή στις δύσκολες καταστάσεις φαίνεται ποιοι δουλεύουν σωστά και ποιοι όχι, ποιοι είναι ικανοί να διαχειριστούν σωστά τις αποτυχίες και ποιοι όχι. Βέβαια, εμείς δεν καταφέραμε να διαχειριστούμε σωστά την επιτυχία, στις αποτυχίες θα το κάναμε;

Όμως η κακή γενιά των Ολλανδών, αντικαθίσταται άμεσα από την –ανέτοιμη ίσως- επόμενη, ενώ αντίθετα σε μας, δεν υπάρχει καν επόμενη γενιά, γιατί σχεδόν κανείς παίκτης κάτω των 23 ετών δεν έχει κερδίσει χρόνο συμμετοχής σε ομάδα πρώτης γραμμής. Φυσικά αυτό καθόλου δεν μας προβληματίζει και όταν ξαφνικά θα θυμηθούμε αυτά τα παιδιά και θα τους παρουσιαστεί η ευκαιρία να δείξουν τι μπορούν να κάνουν, θα είμαστε τόσο απαιτητικοί από αυτούς, σαν να τους έχουμε στηρίξει και προετοιμάσει κατάλληλα για να είναι πανέτοιμοι όταν θα τους προσφέρουμε την… καυτή πατάτα και θα ζητήσουμε άμεσα αποτελέσματα!

Οπότε να μην απορούμε γιατί δεν εκμεταλλευτήκαμε σωστά την επιτυχία του EURO 2004, ούτε γιατί δεν κάνουμε βήματα προς τα μπρος και μόνο συγκυριακά συμβαίνει ό,τι καλό έχουμε βιώσει. Το παραπάνω παράδειγμα αποδεικνύει τους λόγους. Πρόκειται ξεκάθαρα για διαφορά ποδοσφαιρικής νοοτροπίας.