Η μοναδική φορά που έπεσε ο «Μεγαλέξανδρος»…

Κυρίως όμως, μ' ένα χαμόγελο χαράς γιατί όσοι τον πρόλαβαν να αγωνίζεται, θα μπορούσαν να κομπάζουν πως είχαν δει με τα μάτια τους τον μεγαλύτερο παλαιστή όλων των εποχών. Έναν αθλητή για τον οποίο ο χαρακτηρισμός «θαύμα της φύσης», δεν αποτέλεσε ποτέ υπερβολή, αλλά μάλλον υπήρξε μικρότερος του μεγέθους του.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Εκείνη την ημέρα στον τελικό των 130 κιλών Ελληνορωμαϊκής πάλης γράφτηκε ένας αναπάντεχος επίλογος μιας διαδρομής που όμοιά της δεν έχει να επιδείξει κανείς. Έχοντας κατακτήσει ΑΗΤΤΗΤΟΣ 9 παγκόσμια πρωταθλήματα, 12 ευρωπαϊκά και 3 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια, ο Καρέλιν έμοιαζε το απόλυτο φαβορί απέναντι στον Αμερικανό Γκάρντνερ. Η ήττα, η μοναδική στα 13 χρόνια πορείας στο άθλημα, ήρθε σαν σοκ. Ακόμη και σήμερα αμφισβητείται από πολλούς ειδήμονες του αθλήματος, αλλά κοιτώντας κανείς με την άνεση και την ασφάλεια που προσφέρει ο χρόνος, μάλλον πρόσθεσε στο μύθο του «Μεγαλέξανδρου», όπως ήταν ένα από τα ταιριαστά προσωνύμιά του.



Ένα άλλο, το οποίο ο ίδιος το μισούσε, ήταν «Το Πείραμα», καθώς πολλοί δυτικοί θεώρησαν πως η εξωπραγματική δύναμη του Καρέλιν οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό σε σοβιετικού τύπου μαγειρέματα αφήνοντας σαφείς αιχμές για χρήση αγνώστων στον υπόλοιπο κόσμο ουσιών.

«Είναι ο εύκολος τρόπος για κάποιον που δεν έχει προπονηθεί ούτε μια μέρα στη ζωή του να εξηγήσει όσα έχω πετύχει εγώ που γυμνάζομαι από τη μέρα που γεννήθηκα», είχε απαντήσει κάποτε μάλλον αποστομωτικά η «Ρώσικη Αρκούδα». (Να ένα ακόμη παρατσούκλι που το ακούμε συχνά, αλλά μόνο σ’ εκείνον ταιριάζει τόσο εφαρμοστά)



Ακόμη κι αν η επιστήμη –ποιος ξέρει- είχε βάλει το χεράκι της, θα ήταν αδύνατο ο Καρέλιν να αποτελεί ένα κατασκεύασμα, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς ορισμένα στοιχεία που τον συνόδευαν από την ώρα που ακούστηκε το πρώτο του κλάμα.
Όταν γεννήθηκε, ζύγιζε σχεδόν 7 κιλά (μάλλον ένα βραβείο θα ‘πρεπε να δοθεί και στη μάνα του!) και πέρασε ολόκληρη την παιδική του ηλικία κυνηγώντας και κάνοντας σκι στις τούνδρες της Σιβηρίας. Ασχολήθηκε με την πάλη στα 13 του και μόλις δύο χρόνια αργότερα παρέδωσε τα διαπιστευτήριά του όταν -σύμφωνα με τον αστικό μύθο- υπέστη κάταγμα κατά τη διάρκεια ενός αγώνα και αντί να τα παρατήσει, συνέχισε (!) και φυσικά νίκησε…

Ακόμη κι αν η παραπάνω ιστορία δεν αποτελεί γεγονός, αλλά ένα παραμύθι που αναγκάστηκε να πλάσει ανθρώπινος νους για να χωρέσει το μέγεθος του Καρέλιν, τα βίντεο από τους αγώνες του μένουν εκεί, αδιάψευστοι μάρτυρες του μεγαλείου του σπουδαιότερου παλαιστή όλων των εποχών…

Κι εκείνη η ήττα στις 27 Σεπτεμβρίου 2000 ήρθε μάλλον σαν ευλογία για εκείνον, ως μια απόδειξη πως ήταν άνθρωπος, όπως όλοι μας, φτιαγμένος από σάρκα και οστά, αλλά και με κάτι ακόμα. Κάτι που μόνο αυτός που οι θνητοί αρέσκονται -ή έχουν την ανάγκη καλύτερα- να αποκαλούν «Θεό» θα μπορούσε να το έχει προσθέσει στα υλικά που χρησιμοποίησε για να τον πλάσει…