Η κούπα του «3D» και το μετάλλιο του Αργύρη…

Η φετινή σεζόν, δέκατη με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, δεν ήταν η καλύτερη του Δημήτρη Διαμαντίδη. Ο ίδιος το ξέρει και το παραδέχθηκε, αλλά ήταν η πρώτη φορά που αρκετοί φίλαθλοι της ομάδας - ας κοιταχτούν καλύτερα στον καθρέφτη όσοι διαφωνούν - γκρίνιαξαν και ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με την ηλικία του. Στο τέλος, όμως, αυτός ο… τελειωμένος τους έκανε να πανηγυρίσουν πάλι και να τον αποθεώσουν, όπως έκαναν τόσες και τόσες φορές όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Και το έκανε στο τέλος μιας κουραστικής χρονιάς (κυρίως για τον ίδιο και όλοι ξέρουμε τους λόγους) «βγάζοντας» στο παρκέ τον καλύτερό του εαυτό. Η σειρά των τελικών με τον Ολυμπιακό, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ήταν από τις πιο μεστές της λαμπρής καριέρας του και άλλη μια απόδειξη ότι χωρίς αυτόν, ο Παναθηναϊκός της μετά-Ομπράντοβιτς εποχής, δεν θα βάδιζε στα ίδια μονοπάτια. Σίγουρα μιλάμε για ομαδικό άθλημα, σαφώς και οι σύλλογοι είναι πάνω από τα πρόσωπα, αλλά ο «3D» είναι μια κατηγορία μόνος του, πώς να το κάνουμε…

Αυτό γίνεται πιο κατανοητό αν δει κανείς τα νούμερα στα πέντε παιχνίδια με τον Ολυμπιακό. Στη συγκεκριμένη σειρά, λοιπόν, είχε μέσο όρο 12,6 πόντους, 2,4 ριμπάουντ, 5,6 ασίστ, 1,2 κλεψίματα και 3,6 λάθη με ποσοστά για όσκαρ: 66,6% δίποντα, 38,8% τρίποντα, 95,6% βολές. Αντίστοιχα, στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος τα νούμερα ήταν 7,6 πόντοι, 2,04 ριμπάουντ, 4,56 ασίστ, 0,92 κλεψίματα και 2 λάθη με ποσοστά 58,93% δίποντα 35,8 τρίποντα και 80,43 βολές. Θέλετε και τους μέσους όρους του στη φετινή Ευρωλίγκα; 8,9 πόντοι, 2,4 ριμπάουντ, 6,2 ασίστ, 1,4 κλεψίματα και 3 λάθη, με μέσο όρο 42,2% δίποντα, 28,3% τρίποντα και 76,3% βολές.

Ένας πραγματικός ηγέτης, που πήρε από το χέρι την ομάδα και την οδήγησε δικαιότατα στην κατάκτηση του 34ου πρωταθλήματος στην ιστορία της. Και ένας ηγέτης δεν φαίνεται μόνο από τις επιδόσεις του στο παρκέ, αλλά και από την εν γένει συμπεριφορά του. Έχει σηκώσει 20 κούπες με το «τριφύλλι», αλλά παραμένει το ίδιο σεμνός και ταπεινός όπως το 2004. Πιο τρανή απόδειξη δεν υπάρχει από τις δηλώσεις που έκανε μετά το τέλος του αγώνα στο ΟΑΚΑ. «Ξέρω πως τα αθλητικά μου προσόντα λιγοστεύουν. Ούτε ο πιο γρήγορος παίκτης είμαι, ούτε πηδάω τόσο πολύ, αλλά προσπαθώ μέσα από την εμπειρία να τα καταφέρνω. Σαφώς και έχω εκτεθεί αλλά προσπαθώ σε κάθε αγώνα», δήλωσε με περισσή ειλικρίνεια ο αρχηγός του «τριφυλλιού» και τα σχόλια επ’ αυτού είναι περιττά. Απλά respect…

«Υπεύθυνοι» για την κατάκτηση του φετινού πρωταθλήματος είναι οι… παρόντες, αλλά υπάρχει και ένας που μπορεί να αποχώρησε από την οικογένεια του Παναθηναϊκού, αλλά έχει μεγάλο μερίδιο και αξίζει να πάρει και αυτός μετάλλιο. Ναι, καλά καταλάβατε, είναι ο Αργύρης Πεδουλάκης. Μπορεί να έκανε λάθη (μόνο όποιος δεν δουλεύει δεν κάνει), μπορεί να «χρεώθηκε» ότι επί των ημερών του (κυρίως τη δεύτερη χρονιά) ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε ελκυστικό μπάσκετ, ότι δεν χρησιμοποίησε όσο έπρεπε τους Παππά και Γιάνκοβιτς, ότι δεν άνοιξε όσο έπρεπε το rotation και ενδεχομένως πολλά ακόμη… Ακόμη κι έτσι, όμως, οι «πράσινοι» με αυτόν στο τιμόνι κατέκτησαν ένα πρωτάθλημα και δύο κύπελλα, συνεχίζοντας στον γνωστό δρόμο των επιτυχιών. Και όλοι γνωρίζουν πόσο σημαντικό ήταν αυτό για τον σύλλογο σε μια εξόχως δύσκολη στιγμή.

Φεύγοντας, εκτός από αυτά, άφησε ως παρακαταθήκη και τον τρόπο αντιμετώπισης του Ολυμπιακού και πιο συγκεκριμένα του Βασίλη Σπανούλη. Με αυτόν τον τρόπο πήρε σημαντικές νίκες και τρεις τίτλους και μέχρι ώρας δεν έχει βρεθεί το αντίδοτο από τον αντίπαλο. Στα τρία πρώτα παιχνίδια της φετινής σειράς, που ο Παναθηναϊκός άλλαξε… ρότα, ήταν υποφερτός στον πρώτο τελικό, μέτριος έως κακός στον δεύτερο και τον τρίτο. Ο Ολυμπιακός πήρε προβάδισμα με 2-1 στις νίκες και έδειχνε να έχει το μομέντουμ για να φτάσει στην κατάκτηση του τίτλου. Σε εκείνο το σημείο, ο φέρελπις και εξίσου καθοριστικός με τον προκάτοχό του, Φραγκίσκος Αλβέρτης και οι συνεργάτες του, αποφάσισαν να πάνε στην… πεπατημένη. Επέστρεψαν στη γνωστή συνταγή και έγινε η ολική ανατροπή. Ο Παναθηναϊκός έκανε ίσως δύο από τα καλύτερα φετινά του παιχνίδια και χάρη ΚΑΙ στη συνταγή του κόουτς Πεδουλάκη (σαφώς και υπήρξαν και άλλοι λόγοι), έφτασε στην κατάκτηση του τροπαίου. Όποιος δεν θέλει να το παραδεχθεί, απλά έχει εμμονές με τον προηγούμενο προπονητή.

Το μετάλλιο (ως αντικείμενο) που αξίζει και δεν πήρε ο Αργύρης Πεδουλάκης, του το έδωσαν με τον δικό τους τρόπο και απλόχερα κάποιοι μετά το τέλος του πέμπτου τελικού. Δημήτρης Γιαννακόπουλος, Φραγκίσκος Αλβέρτης και Δημήτρης Διαμαντίδης στις δηλώσεις που έκαναν δεν τον λησμόνησαν, αναγνωρίζοντας ως όφειλαν και τη δική του συμβολή στο φετινό νταμπλ. Κι αυτός είναι ένας από τους λόγους που η ομάδα μπάσκετ του Παναθηναϊκού έχει χτίσει αυτή την αυτοκρατορία την τελευταία 20ετία. Γιατί ξέρει να σέβεται και να τιμάει την ιστορία της και τους ανθρώπους που έχουν βοηθήσει, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Γι’ αυτό και το μότο «my pride» εκφράζει κάθε φίλαθλο του συλλόγου…