Η κόντρα Ρονάλντο και Μέσι τους έκανε καλύτερους

Oι εφημερίδες, τα σάιτ, τα κανάλια ζουν (και) από την υπερβολή. Και στον αθλητισμό μέσα από την κόντρα που βγάζουν οι συγκρίσεις. Η ανάγκη για νέους Πελέ και Μαραντόνα, νέους Τζόρνταν και Γκάληδες, νέους Σπιτς και Φελπς, νέους Μποργκ και Φέντερερ, νέους Λιούις και Μπολτ. Αυτή είναι η τροφή των αναγνωστών. Το χθες και το σήμερα, με το αύριο να πιέζει ασφυκτικά να έρθει η ώρα του.

Οι νέες γενιές πάντα θέλουν κάποιον που οι ίδιοι βλέπουν να αποδεικνύεται ο καλύτερος. Συνήθως τα σχόλια που συνοδεύουν όποια σύγκριση είναι πάντα ακολουθούμενα από την αιώνια ατάκα πως τα πράγματα σήμερα είναι πολύ πιο διαφορετικά από τότε. Με τη λέξη «διαφορετικά» να συνοδεύεται από εκείνο το ελαφρό χαμόγελο που υπονοεί πως τότε τα πάντα ήταν πιο εύκολα. Ενώ σήμερα ο βαθμός δυσκολίας, ξέρετε, νιώθουμε πάντα πως είναι μεγαλύτερος. Φυσικά και δεν ισχύει, επειδή το δύσκολο είναι μία έννοια που ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται διαφορετικά, ανάλογα με τα ερεθίσματα και τη δεδομένη στιγμή.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε την αδυσώπητη μάχη Μέσι-Ρονάλντο. Με φανατικούς οπαδούς του ενός ή του άλλου. Τα χρόνια που μεσουρανούν είναι μία πανδαισία για όποιον απολαμβάνει την έννοια της καλής μπάλας, αλλά δυστυχώς οι νεαρής ηλικίας κυρίως ποδοσφαιρόφιλοι δεν μπορούν να αντιληφθούν πόσο ευλογημένοι είναι που ταυτόχρονα μπορούν να απολαύσουν δύο σούπερ σταρ σε όλο τους το μεγαλείο! Ισως ποτέ στην ιστορία του ποδοσφαίρου δύο τόσο μεγάλα αστέρια να μην βρέθηκαν μαζί στα καλύτερά τους, την ίδια χρονική περίοδο! Και αυτό αντί να το απολαμβάνουν, αρκετοί ψάχνουν να δουν τι ελάττωμα υπάρχει στον ένα ή τον άλλο για να κατεβάσουν την αξία του!

Λοιπόν, για να είμαστε ξεκάθαροι όσον αφορά την επιλογή του Ρονάλντο για τη «Χρυσή Μπάλα», ήταν δίκαιη. Ναι, αν το έπαιρνε ο Νόιερ θα το άξιζε και σε αυτή τη στήλη είχα γράψει πριν από καιρό πως αν δεν το πάρει τώρα ένας γκολκίπερ τότε ίσως να μη συμβεί ποτέ στο μέλλον, αλλά δεν σημαίνει πως αυτά που πέτυχε ο Πορτογάλος μέσα στο 2014 περνούν απαρατήρητα! Διευκρινίζω πως δεν υπήρξα ποτέ μεγάλος φαν του Ρονάλντο, αλλά όποιος δεν αντιλαμβάνεται πως από το 2009 που κόστισε το ποσό-ρεκόρ στη Ρεάλ των 80 εκατομμυρίων ευρώ για να αφήσει τη Γιουνάιτεντ, μέχρι σήμερα συνεχώς βελτιώνεται, τότε μάλλον παρακολουθεί άλλο άθλημα! Και μη νομίσετε πως αυτό είναι σύνηθες. Προσωπικά δεν θυμάμαι σε αυτές τις τέσσερις δεκαετίες που παρακολουθώ ενδελεχώς μπάλα, κάποιον που πήρε τη «Χρυσή Μπάλα» και κόστισε απίθανα λεφτά στα 26 του χρόνια που να βελτιώνεται διαρκώς χρόνο με τον χρόνο! Τώρα πια ο Ρονάλντο είναι ένας άλλος, πολύ πιο πλήρης παίκτης από τον εξαιρετικό επιθετικό που αγόρασε η Ρεάλ το 2009. Και αυτό δεν μπορεί παρά να αποτελέσει ένα τεράστιο εύσημο για τον Κριστιάνο που πραγματικά έχει εκτοξευτεί σε ένα άλλο επίπεδο, με πολλή δουλειά, γιατί το ταλέντο είναι μία αφετηρία αλλά στον τερματισμό φτάνεις μόνο με πολλή προσπάθεια και κόπο! Και η κόντρα Μέσι-Ρονάλντο βοήθησε και τους δυο τους αυτά τα χρόνια, όσο και αν δεν θα το παραδεχτούν ποτέ, όσο παίζουν! Ισως κάποια μέρα στο μέλλον ως παλαίμαχοι πια αναγκαστούν να ρίξουν τον εγωισμό τους και να παραδεχτούν πως αυτή η κόντρα τούς έκανε να βελτιώνονται διαρκώς, βάζοντας ολοένα και πιο ψηλά τον πήχη.

Ο Ρονάλντο πάντα θα χρωστά στον σερ Αλεξ Φέργκιουσον αυτή τη διαδρομή του, με το χέρι της ιστορίας να τον ακουμπά μόνιμα και να τον καθοδηγεί. Για πολλά χρόνια, ο σερ Αλεξ τον προστάτευσε στην Αγγλία από τα αδηφάγα Μέσα που βάζουν μόνιμα ταμπέλες, όπως είχε γίνει και με τον Γκιγκς που μέχρι το 1998, για ολόκληρη τη δεκαετία του '90, έζησε με τη σκιά του Τζορτζ Μπεστ από πάνω του. Ευτυχώς για τον ίδιο, ήρθε στο προσκήνιο ο Ντέιβιντ Μπέκαμ και τα media ασχολήθηκαν με το νέο τους είδωλο, αφήνοντας τον Ουαλό στην ησυχία του. Ωρίμασε και πρόσφερε τόσα πολλά, που θα ήταν άδικο αν έμπαινε οποιαδήποτε σύγκριση της προσφοράς του με άλλον. Γιατί τελικά στην ιστορία της Γιουνάιτεντ ο Γκιγκς τους ξεπέρασε όλους σε μετάλλια, διακρίσεις, τίτλους, προσφορά. Όμως ο Ρονάλντο είχε αυτό που έλειπε από οποιονδήποτε άλλο για να συγκριθεί με τον Μπεστ: μπορούσε να κάνει το απρόβλεπτο και το εξωπραγματικό. Και ο χειρισμός που του έκανε ο Φέργκιουσον τον οδήγησε στο κλαμπ των λίγων αληθινά μεγάλων και ξεχωριστών, επειδή έμαθε να χειρίζεται την πίεση.

Στη Ρεάλ ωστόσο αυτό που τον εκτόξευσε ήταν το πείσμα του για να φτάσει και να ξεπεράσει τον Μέσι. Αν δεν μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε σε δεκάδες μεταδόσεις και με πάμπολλες κάμερες σε HD την κόντρα δύο αληθινά τεράστιων παικτών, τότε ειλικρινά δεν μας αξίζει αυτή η πανδαισία.