Η Εθνική θέλει αφοσίωση, όχι διεκπεραιωτές στον πάγκο και στον αγωνιστικό χώρο

Αυτή η Εθνική δεν θα μπορούσε να έχει τύχη, ούτε για την πρωτιά σε έναν όμιλο απέναντι σε ομάδες που θεωρητικά είναι του χεριού της.

Μια Εθνική δίχως έμπνευση, με περιορισμένο κέφι από τους διεθνείς μας και με έναν τεχνικό που απλώς κάνει διεκπεραίωση των καθηκόντων του, ήταν αναμενόμενο να μην πάμε πουθενά, ούτε αυτή τη φορά, σε μια διοργάνωση που κληθήκαμε να μετρηθούμε με ισοδύναμους αντιπάλους.

Δεν θα ισχυριστώ πως όλα ήταν υπέρ του Γερμανού σε αυτό το διάστημα. Μια αρρωστημένη ατμόσφαιρα γύρω από την Εθνική ομάδα, με την κόντρα και την καχυποψία που υπάρχει στο ελληνικό πρωτάθλημα, ποδοσφαιριστές που ειδικά σήμερα, έμοιαζαν να κάνουν αγγαρεία.

Ωστόσο οι δικές του ευθύνες μετά το συμμάζεμα στο χάλι της Εθνικής που παρέλαβε από την εποχή Ρανιέρι, είναι πολλές. Μπορεί το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να παρουσίασε μια συμπαθητική εικόνα στα προκριματικά του Μουντιάλ, ωστόσο όσο περνάει ο καιρός, δεν φαίνεται να υπάρχει πουθενά η φλόγα και η έμπνευση.

Μια ομάδα που παίζει ανορθόδοξα, εξαιτίας της πίεσης να παίξουν όλα τα δεκάρια και να τα κάνουμε εξτρέμ, ώστε να κρατήσουμε τις ισορροπίες ανάμεσα στις τρεις δυνάμεις που αυτή τη στιγμή διαφεντεύουν το ελληνικό ποδόσφαιρο. Μια ομάδα χωρίς χαφ που να μπορούν να δημιουργήσουν, με τον Μήτρογλου να περιμένει μια μπαλιά σαν την καλαμιά στον κάμπο. Μια Εθνική με αποκρουστικό τρόπο παιχνιδιού, μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος που πλέον έχει κλονιστεί και η μοναδική σταθερά της όλα αυτά τα χρόνια που ήταν η αμυντική λειτουργία.

Για την Εθνική όλα κύλησαν όπως είχε σχεδιαστεί το πρώτο μέρος, με τη διαφορά πως δεν μπορείς να καταστρώνεις ένα ματς Εθνικών ομάδων χωρίς ένα πλάνο για το πώς θα βάλεις γκολ. Για ένα ακόμα παιχνίδι παίξαμε για να μην δεχτούμε το γκολ, από παραγωγή παιχνιδιού ήμασταν απελπιστικοί.

Για να μιλήσουμε όμως αληθινά, κανείς απ’ αυτούς τους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται τώρα, δεν βγάζει προσωπικότητα. Μπορεί σαν ποδόσφαιρο, να μοιάζουν πως διαθέτουν περισσότερα εφόδια ακόμα και από παίκτες που έπαιζαν στην εποχή του Euro, όμως κανένα απ’ αυτά τα παιδιά δεν βγάζει προσωπικότητα. Δεν μοιάζει πως μπορεί να πάρει πάνω του την κατάσταση.

Η επιλογή ξένου προπονητή δεν είναι μια προοπτική που αυτή τη στιγμή με συγκινεί ιδιαίτερα. Θα πρέπει να βρεθεί ένα πρόσωπο που πρώτον να καλεί τους ποδοσφαιριστές με βάση το τι μπορούν να κάνουν και όχι με βάση το πώς θα κρατήσει ισορροπίες ανάμεσα στις ομάδες.

Το δεύτερο απαραίτητο συστατικό που θα πρέπει να έχει, είναι να πείσει αυτούς τους ποδοσφαιριστές να παίξουν για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Θα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο στους ποδοσφαιριστές, πως θα παίξουν αυτοί που θέλουν πραγματικά για ένα κοινό καλό και δεν θα ξαναπαίξουν παίκτες που είτε είναι αδιάφοροι, είτε παίζουν για πάρτι τους.

Μπράβο στους Φιλανδούς γιατί με παίκτες όχι τίποτε το τρομερό, έχουν φτιάξει μια αξιοζήλευτη ομάδα που παίζει ποδόσφαιρο. Ο Λουντ δικαιώνει την εκτίμηση που του είχα ως ποδοσφαιριστή, από τότε που ήρθε στον Παναθηναϊκό. Όποιος δουλεύει και εξελίσσεται, αυτό είναι ολοφάνερο. Στο δεύτερο μέρος έκανε πάρτι απέναντι σε κάτι… κουρασμένα παλικάρια που θεωρούνταν καλύτεροι παίκτες από εκείνον.