Η Εθνική επιτέλους έχει και πάλι προπονητή

Αγώνες όπως αυτός στην Εσθονία, είναι σκέτος μπελάς. Τον κερδίζεις και μέχρι να μπεις στο αεροπλάνο για την επιστροφή το έχεις ήδη ξεχάσεις. Τόσο αυτονόητη είναι η νίκη. Δεν τον κερδίζεις και σου δημιουργεί ιστορίες για μια ολόκληρη προκριματική φάση.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Η Εθνική μας, λοιπόν, τον κέρδισε αυτόν τον αγώνα. Ο οποίος στην πραγματικότητα ήταν το πιο ξεκάθαρο κριτήριο σε αυτή τη νέα της εποχή. Είχε πάρει τα φιλικά με Αυστραλία και Ολλανδία, αλλά με όλες τις δυσκολίες τους απλώς φιλικά ήταν. Είχε κερδίσει Γιβραλτάρ και Κύπρο, αλλά αυτά δεν είναι ματς που σου αλλάζουν το μέταλλο. Και πήγε στην Εσθονία, σε μία από αυτές τις "ξενέρωτες" έδρες που σε παρασύρει ο αντίπαλος περισσότερο από τον εαυτό σου, για να αποδείξει κάτι από το παρελθόν της. Και το έκανε...

Αυτή ήταν μία νίκη ταυτότητας. Για αυτό και είναι η πιο σημαντική της εποχής Σκίμπε, ακόμη και αν αντίπαλος ήταν μια Εσθονία. Διότι δείχνει θέληση, διάθεση, επιθυμία από τους παίκτες να αλλάξουν αυτό που έζησαν τα προηγούμενα δύο χρόνια. Ακόμη καλύτερα, δείχνει το πνέυμα!

Είχαμε καταλάβει μέσες άκρες ότι η Εθνική μας έχει και πάλι προπονητή στον πάγκο της. Στην Εσθονία το επιβεβαιώσαμε. Και αυτό δεν είναι κάτι που το δείχνουν η νίκη, η αγωνιστική εικόνα, τα συστήματα και όλα αυτά. Το δείχνει η φάση με την εκτέλεση φάουλ στο δεύτερο γκολ. Ο Μήτρογλου φώναζε "εγώ - εγώ" και με πολύ επιτακτικό τρόπο, αλλά η οδηγία από τον πάγκο έλεγε Σταφυλίδης. Αυτό και έγινε...

Το θέμα δεν είνα ότι ο Γερμανός δικαιώθηκε, γιατί ο Σταφυλίδης σκόραρε. Το θέμα είναι ότι έγινε αυτό που ήθελε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Γιατί αν δεν γινόταν, ο Γερμανός δεν θα "μασούσε" για το αυτονόητο σε μια ομάδα. Το θυμόμαστε και από τον Οτο Ρεχάγκελ.

Τέτοιες στιγμές είναι που πείθουν τους ποδοσφαιριστές να σέβονται τον προπονητή τους. Ο Σκίμπε κέρδισε πολύ σε αυτό το ταξίδι στην Εσθονία. Ασφαλώς και αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθοριστικό θα λέγαμε για τη συνέχεια του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος.

Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πώς θα καταλήξει ο προκριματικός όμιλος για την Εθνική μας. Αλλά για ό,τι και αν γίνει θα έχει αποφασίσει ο προπονητής. Η Εθνική μας είτε θα πετύχει με τις ιδέες του Σκίμπε, είτε θα αποτύχει με αυτές. Αλλά πάντως, θα είναι ξεκάθαρα δικές του. Και αυτό μόνο καλή υπηρεσία μπορεί να προσφέρει στην ομάδα μας.

Ο Σκίμπε εμπιστεύεται το δικό του ποδόσφαιρο. Και πολύ καλά κάνει, οτιδήποτε άλλο που δεν θα ήταν δικό του, δεν θα ήταν και αληθινό. Εκείνος, λοιπόν, βάζει τον Μάνταλο δεξιά και τον Μπακασέτα στον άξονα, τώρα που έλειπε ο Φορτούνης. Εκείνος αφήνει εκτός τον Χολέμπας και ας λένε όλοι οι άλλοι. Εκείνος βάζει τον Σταφυλίδη στο κέντρο (με Κύπρο), εκείνος δεν διστάζει να αλλάξει στον Κυριάκο Παπαδόπουλο τρεις θέσεις σε δέκα λεπτά, κάνοντάς τον ακόμη και δεξί μπακ, γιατί θεωρεί ότι πρέπει να μπει ο Οικονόμου.

Σωστό ή λάθος, σωστό όπως φάνηκε. ήταν δικό του. Η ποδοσφαιρική σκέψη του. Ενός ανθρώπου μάλιστα, που κλήθηκε να αντιμετωπίσει τέσσερις τραυματισμούς βασικών και καίριων ποδοσφαιριστών του, σε δύο αγώνες. Και δύο μόλις στο πρώτο 20λεπτο του αγώνα στην Εσθονία. Και τα έβγαλε πέρα...