Η Εθνική δεν «παίζει» την πρόκριση, αλλά την υπόσχεση!

Αυτή η Εθνική, η Εθνική του Μίκαελ Σκίμπε δηλαδή για να βάλουμε και μια χρονική "ταυτότητα" και όχι ασφαλώς προσωποκεντρική, είχε δώσει μία και μόνη υπόσχεση. Καθόλου συμπτωματικά την είχαν δώσει οι ίδιοι άνθρωποι στους οποίους έπεφταν οι κάμερες στη διάρκεια του αγώνα με την Εσθονία. Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος και ο Βασίλης Τοροσίδης...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Αλλωστε, εκείνοι περισσότερο από τους άλλους, έχουν λόγο να δίνουν το στίγμα σε αυτή την Εθνική. Το είχαν κάνει, λοιπόν στο ξεκίνημα αυτής της νέας κατάστασης, στην προσπάθεια που έκανε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να τινάξει από πάνω του εκείνη την προκριματική φάση του πρηγούμενου Euro. Είχαν πει, λοιπόν, ότι αυτή η Εθνική προτού καταφέρει να παίρνει προκρίσεις, πρέπει πρώτα να καταφέρει να ξαναγίνει ομάδα.

Αυτό ζήτησαν από τους εαυτούς τους, αυτό υποσχέθηκαν σε όλους εμάς. Δεν είπαν μια καλή ομάδα. Δεν είπαν μια εντυπωσιακή ομάδα. Δεν είπαν μια ανίκητη ομάδα. Είπαν ομάδα. Για αρχή. Αυτό ήταν το δύσκολο, ήξεραν ότι αν το έβρισκαν, τα υπόλοιπα για τα μέτρα μιας ελληνικής ομάδας, θα μπορούσαν να τα πετύχουν.

Τη βραδιά του αγώνα με την Εσθονία, λοιπόν, η Εθνική δεν ήταν μια καλή ομάδα. Δεν έπαιξε καλά, δεν κέρδισε, δεν έκανε φάσεις, πιθανότατα και ο ίδιος ο Γερμανός τεχνικός έκανε τα λάθη του. Αλλά η Εθνική που μας υποσχέθηκαν τα μέλη της, υπήρχε. Ηταν στην εξέδρα. Ηταν τα βλέμματα του Τοροσίδη και του Παπασταθόπουλου, οι φωνές τους, η απογοήτευσή της, η προσπάθεια να αλλάξουν κάτι από όσα συνέβαιναν μέσα στον αγωνιστικό χώρο, χωρίς στην πραγματικότητα εκείνοι να μπορούν να επέμβουν.

Αυτή η Εθνική που προσπαθεί να ξαναγίνει ομάδα, υπήρχε στον αγώνα κόντρα στην Εσθονία. Ακόμη και αν αυτό δεν φάνηκε με την απόδοσή της ή με μια νίκη ή με φάσεις και γκολ. Ούτε το κριτήριο για το αν η Εθνική θα τηρήσει την υπόσχεσή της θα είναι η πρόκριση. Μακάρι, θα είναι σπουδαίο, ίσως και αναγκαίο, αλλά δεν θα αλλάξει η πρόκριση τη διαδρομή της Εθνικής μας. Το άλλο θα την αλλάξει, η πεποίθηση καταρχάς των ίδιων των μελών της και στη συνέχεια όλων μας, ότι αυτός ο οργανισμός έχει ξαναγίνει αυτό που ήταν.

Τώρα, λοιπόν, ήρθε η ώρα αυτή η προσπάθεια να δοκιμαστεί. Ασφαλώς και την ομάδα την κάνουν τα αποτελέσματα, τέτοια πήρε η Εθνική του ΣΚίμπε και της έγινε πιο εύκολο να διώξει σε μεγάλο βαθμό τα τραγικά σε όλα τα επίπεδα βιώματα της προηγούμενης προκριματικής φάσης. Αλλά την ομάδα με την έννοια που η Εθνική μας έχει ανάγκη να ξανακερδίσει, με το πνεύμα και τη νοοτροπία που έφερε τις επιτυχίες, την κάνουν και τα κακά αποτελέσματα. Οι κακές βραδιές, της έντονης και ακατάπαυστης κριτικής. Του εύκολου στόχου, που πάντα ήταν η Εθνική. Της αποσυμπίεησς να πούμε και να διαδόσουμε όσα δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε για τις ομάδες μας.

Τώρα, λοιπόν, η Εθνική θα δοκιμάσει αν έχει επιστρέψει στο χρυσό παρελθόν της. Οχι αγωνιστικά, τουλάχιστον όχι μόνο, αλλά ως κοινωνία. Ως ομάδα, δεν υπάρχει στο ποδόσφαιρο καλύτερη λέξη από αυτή κι ας χρειάζεται να την επαναλαμβάνουμε.

Οσο για το τι συνέβη μέσα στο γρασίδι, η ομάδα που παρουσιάστηκε κόντρα στην Εσθονία θύμισε λίγο αυτό που γινόταν το καλοκαίρι του 2014. Μετά το Μουντιάλ της Βραζιλίας. Τότε που έγιναν τα τραγικά λάθη. Δεν θύμισε αυτά, θύμισε όμως πόσο μεγάλη σημασία έχει να υπάρχουν μέσα στον αγωνιστικό χώρο οι παίκτες που είναι σημεία αναφοράς. Τότε η Εθνική έχασε Καραγκούνη, κατσουράνη, Γκέκα και πάει λέγοντας. Ξαφνικά τώρα, λοιπόν, βρέθηκε να παίζει χωρίς Παπασταθόπουλο, Τοροσίδη, Μήτρογλου. Αυτό, όπως και τότε, ήταν αξεπέραστο.

Και κάτι ακόμη. Η πρόκριση δεν χάθηκε. Γιατί λέγε - λέγε, κόντεψα να το πιστέψω...