Η Εθνική βρήκε την εικόνα της!

Δεν ήταν καταπληκτική. Δεν ήταν εμφάνιση με την οποία τρίβεις τα μάτια σου. Ούτε, βέβαια, η Εθνική προκρίθηκε. Ούτε ασφαλώς πήρε κανένα προβάδισμα, αφού από την έδρα του Λιχτενστάιν μάλλον θα περάσουν και οι άλλοι.

Δεν ήταν καν μια Εθνική που σε αγωνιστικό επίπεδο "έβγαλε" καμιά απόδειξη ότι μπήκε σε άλλη διάσταση. Χρειάζεται χρόνος, κόπος, αποτελέσματα (στην Ελλάδα κυρίως αυτά μετρούν), χρειάζεται και τύχη για να αλλάξει τη μοίρα της. Όχι για να προκριθεί, αυτό θα μπει στην κουβέντα αφού γίνει το πρώτο.

Αν η Εθνική δεν βελτιώσει κατά πολύ την αγωνιστική της εικόνα σε σχέση με αυτό που είδαμε στο Nations League πριν από λίγους μήνες, δεν μπορεί να σκέφτεται τα τελικά του Euro. Κανενός Euro και κανενός Μουντιάλ, ακόμη και εκείνου των 48 ομάδων. Με αυτή την έννοια, με αυτό που είχαμε ως προηγούμενη εικόνα από την Εθνική μας, η εμφάνιση στο Βαντούζ ήταν ένα βήμα.

Όπως επίσης βήμα σημαντικό ήταν ότι νίκησε κιόλας. Γιατί χωρίς νίκες, δεν μπορεί να γίνει τίποτα. Και αυτά τα παιδιά, που είναι η νέα γενιά της Εθνικής, πρέπει να μάθουν να ζουν με νίκες. Όσο εύκολος και αν ήταν ο αντίπαλος, το αποτέλεσμα πάντα μετράει.

Ωστόσο, για αυτή την Εθνική η πιο σημαντική στιγμή της κόντρα στο Λιχτενστάιν ήταν η εικόνα μετά το πρώτο γκολ. Η αγκαλιά ολόκληρης της ομάδας στον πάγκο, είναι κάτι που έχει λείψει πάρα πολύ. Δείχνει νοοτροπία, δείχνει αύρα, δείχνει πνεύμα. Αυτό κάνει καλύτερη ομάδα την Εθνική; Όχι.

Αλλά την κάνει πιο ομάδα. Και αυτό το χαρακτηριστικό ήταν στοιχείο που υπήρξε πολύτιμο στα χρόνια των επιτυχιών. Πιθανότατα ήταν και το πιο καθοριστικό, αφού σε επίπεδο αγωνιστικών χαρακτηριστικών ούτε οι ομάδες των προηγούμενων χρόνων που απέτυχαν ήταν δα τόσο κακές. Αλλά έμοιαζε τουλάχιστον να μην είναι ομάδες.

Να σκεφτεί κανείς ότι από την Εθνική του Λιχτενστάιν έλειπαν οι πιο παλιοί και άρα φυσικοί αρχηγοί, Παπασταθόπουλος, Τοροσίδης, Μανωλάς. Που σημαίνει ότι η νέα γενιά, τα παιδιά που ήταν στον αγωνιστικό χώρο, παρασύρθηκαν σε αυτό το ομαδικό πνεύμα αυθόρμητα. Σαν να είναι κάτι που μπαίνει σιγά - σιγά και στη δική τους φύση...

Μιλάμε για μια ομάδα που παρουσίασε 11άδα με μέσο όρο ηλικίας τα 27.5 έτη. Δεν είναι τόσο χαμηλός, αλλά οι μισοί που έπαιξαν στο αρχικό σχήμα ήταν σε ηλικία κάτω από τον μέσο όρο. Επίσης με τις αλλαγές ο μέσος όρος πέφτει κατά ένα έτος. Σημαίνει ότι αυτή η ομάδα έχει μπροστά της διοργανώσεις για να διαχειριστεί.

Το κυριότερο, έχει μπροστά της χρόνο για να αλλάξει μια νοοτροπία που το τελευταίο διάστημα την "πείραξε" πάρα πολύ και τελικά - βαριά η λέξη - την διέλυσε. Αν αυτά τα παιδιά κάνουν την εικόνα της αγκαλιάς στο Βαντούζ πράξη, τότε η Εθνική μπορεί να ελπίζει. Αλλά χρειάζεται συνέπεια και συνέχεια σε αυτό το πνεύμα. Ας ρωτήσουν και τους παλιούς πόσο πολύ κόπιασαν και πόσο χρόνο χρειάστηκαν για να το αποκτήσουν...