Η έλλειψη ψυχραιμίας, αποδεικνύει την απώλεια του DNA του νικητή

Για το παιχνίδι με τη Ντνιέπρ, είχαν ρωτήσει την άποψη μου, αν ο Ολυμπιακός, μπορεί να γυρίσει το 2-0. Είχα απαντήσει πως οι «ερυθρόλευκοι» θα μπορούσαν να πετύχουν τα γκολ που χρειάζονταν, αλλά πως θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, με βάση την εικόνα των τελευταίων αγώνων, να μην δεχτεί γκολ. Αυτό που με εξέπληξε δυσάρεστα, είναι πως ενώ ο Ολυμπιακός προηγήθηκε γρήγορα, έκανε δηλαδή το πρώτο βήμα, για να πετύχει την αποστολή της και να παλέψει την ανατροπή, γύρισε πίσω περιμένοντας το μοιραίο.

Οι «ερυθρόλευκοι» που στην έδρα τους, ήταν πάντα ορμητικοί και ασυγκράτητοι όταν έβαζαν νωρίς το πρώτο γκολ, γύρισαν πίσω μετά το 1-0, για να περιμένουν στωικά να δεχτούν την ισοφάριση. Μου φαινόταν, απίστευτο, πως ο Ολυμπιακός που όταν έμπαινε μπροστά στο σκορ στην έδρα του, γύρισε μετά το 1-0 απέναντι σε μια ομάδα που την είχε λιώσει για ένα τέταρτο και αν την πίεζε, ακόμα και αυτός ο Ολυμπιακός για δέκα λεπτά, θα μπορούσε να έχει φάει άλλα δύο εύκολα. Αυτή είναι η πρώτη παρατήρηση αλλοίωσης του ποδοσφαιρικού DNA του Ολυμπιακού. Πιο κάτω καταγράφω και τις υπόλοιπες.

Ο Ολυμπιακός για πολλά χρόνια, είχε την φήμη –και δικαίως- της ομάδας που όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, αντιδρά. Αυτό που παρατηρεί κανείς, μετά από κρίσιμα γκολ που δέχονται οι «ερυθρόλευκοι» είναι η κατάρρευση. Για να είμαι δίκαιος, αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρείται μόνο τον τελευταίο καιρό με τον Περέιρα. Για παράδειγμα υπήρξαν παιχνίδια και στον πρώτο γύρο ή και στο Τσάμπιονς Λιγκ ακόμα, όπου η αντίδραση δεν ήταν αυτή που έπρεπε ή ήταν ακόμα και αναιμική (βλέπε ματς εντός με ΠΑΟΚ, εκτός με Ατρόμητο, εκτός με Ατλέτικο, ενώ δεν μπόρεσε να διαχειριστεί προβάδισμα με ανατροπή απέναντι στον ΠΑΣ Γιάννενα). Ακόμα και σε ματς που έφερε ισοπαλίες στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος ο Ολυμπιακός ήταν φανερό πως δεν είχε καθαρό μυαλό να «ξεκλειδώσει» το ματς.

Το πρόσφατο δίμηνο αυτό το φαινόμενο έχει αρχίσει να γίνεται μόνιμο, σε μια κρίσιμη καμπή της σεζόν. Ανήμπορος ν’ αντιδράσει με Ντνίπρο και στα δύο ματς, αδύναμος να επιστρέψει με Παναθηναϊκό, προβληματικός παρότι ισοφάρισε με ΑΕΚ, βρέθηκε πιο κοντά στην ήττα. Μη ικανός ακόμα και να πάρει ένα ματς που θα έπρεπε να έχει «καθαρίσει» με συνοπτικές διαδικασίες, ενώ μπορούσε, απέναντι στον ΠΑΟΚ που τη δεδομένη στιγμή ήταν σχεδόν καταρρακωμένος. Κανένας φίλος, ακόμα και οι άνθρωποι του Ολυμπιακού μέσα τους, δεν πιστεύει πλέον, πως όταν ένα ματς στραβώσει, υπάρχει δυνατότητα να γυρίσει. Αυτό το γεγονός αποτελεί μια ακόμα παραμόρφωση του χαρακτήρα μιας ομάδας, που ξέραμε πως γίνεται πολύ πιο δυνατή, όταν βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο.

Άφησα τελευταίο, μα για μένα όχι και λιγότερο σημαντικό ένα ακόμα γεγονός. Ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια, είχε ποδοσφαιριστές που από την πρώτη στιγμή ή και στην πορεία όσοι δεν ήξεραν, μάθαιναν, τις απαιτήσεις και την υποχρέωση να δίνουν πάντα το 100% των δυνατοτήτων τους, αλλά και το βάρος της φανέλας που φορούν. Πλέον αυτό έχει χαθεί, ακόμα και σε πολλούς από τους Έλληνες παίκτες του.

Την ώρα που Παναθηναϊκός και ΑΕΚ, παίρνουν ποδοσφαιριστές, που πονάνε πάνω απ’ όλα τη φανέλα και είναι οπαδοί της ομάδας που αγωνίζονται, ο χαρακτήρας της ομάδας του Ολυμπιακού, έχει αλλοιωθεί από μισθοφόρους αμφιβόλου ποιότητας, αλλά και από Έλληνες παίκτες που δεν είμαι διόλου βέβαιος, για το αν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της φανέλας. Το τελευταίο είναι ίσως και αυτό που πρέπει ν’ απασχολήσει περισσότερο, την «ερυθρόλευκη» διοίκηση.