Τα όνειρα μιας 16χρονης αθλήτριας που μόλις είχε συμμετάσχει σε Ολυμπιακούς Αγώνες «τσακίστηκαν» μέσα σε μια μέρα.
Η αποχώρηση ήρθε επώδυνα και απροσδόκητα, στην καλύτερη φάση μιας αναδυόμενης καριέρας. Επώδυνα μα και πρόσκαιρα, διότι όταν ο αθλητισμός είναι η ζωή σου, δεν μπορείς να τα παρατήσεις τόσο εύκολα.
Η Βασιλική Μιλλούση τόλμησε το παράτολμο, έκανε το «restart» κόντρα σε κάθε εγκατεστημένη λογική και παράδοση του αθλήματος της γυμναστικής και πέτυχε να επιβιώσει. Και όταν η φάση της επιβίωσης σιγά σιγά ξεθώριασε μέσα στην πορεία των επιτυχιών που ακολούθησαν, η Βασιλική πήρε την απόφαση να της δώσει ξανά σχήμα, στην καμουφλαρισμένη εκδοχή ενός τηλεοπτικού «ριάλιτι σόου», λέγοντας το «ναι» σε μια ακόμα πρόκληση, την πιο εύκολη και ασήμαντη για τα δεδομένα των βιωμάτων της μα ταυτόχρονα την πιο χαρακτηριστική στα μάτια του κόσμου. Των τηλεθεατών που έμαθαν την ιστορία της μόνο όταν αυτή εξιστορήθηκε στο «γυαλί», πολύ αργότερα από την πρώτη, διαρκή συμμετοχή της στο «ριάλιτι» της ίδιας της ζωής.
Η Βασιλική Μιλλούση πάτησε πρώτη φορά γυμναστήριο στην τρυφερή ηλικία των τεσσάρων, τότε που «καλά καλά δεν ξέρεις τι είσαι, αν είσαι άνθρωπος ή… ζωάκι», έχοντας πάει απλά για να παίξει, χωρίς να συνειδητοποιούσε πως η γυμναστική επρόκειτο να γίνει συνώνυμο του χαρακτήρα και της ζωής της.
« Ήταν κάτι που μου έδειξαν οι γονείς μου αλλά από την πρώτη στιγμή ήταν κάτι σαν «έρωτας με την πρώτη ματιά». Μου άρεσε πάρα πολύ και ήθελα να το ακολουθήσω. Για να φτάσω όμως σε σημείο να δω τι κάνω κι αν μ' αρέσει αυτό που κάνω, έπρεπε να περάσουν χρόνια, να περάσουν οι πρώτοι αγώνες, μη σου πω ότι κοντά στα 15 μου, στην πρώτη Ολυμπιάδα το κατάλαβα πλήρως».
Από την ημέρα που ξεκίνησε να αθλείται, το όνειρο της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν σταμάτησε να την συντροφεύει δευτερόλεπτο. Για να πλησιάσει στο μεγάλο της στόχο, ομολογουμένως, χρειάστηκε να θυσιάσει μέρος της παιδικής της αθωότητας στο βωμό της πειθαρχίας και της πίεσης, συνθήκη αντιφατική για ένα μικρό παιδί, που με τα χρόνια όμως έγινε έφηβη και είδε τους κόπους των παιδικών της χρόνων να ανταμείβονται με την πιο γλυκιά επιβράβευση. Η Ολυμπιάδα του Σίδνεϋ το 2000 ήταν το όνειρο που έγινε πραγματικότητα για την 16χρονη τότε Βασιλική, έχοντας όμως να διαχειριστεί μια κατάσταση πολύ ανώτερη από αυτό που πρόσταζε το νεαρό της ηλικίας της.
«Το πριν και το μετά έχουν μεγάλη διαφορά. Η προετοιμασία πριν τους Ολυμπιακούς είναι η προετοιμασία μιας ζωής. Όλες οι προπονήσεις, οι ώρες, η υπομονή, η πειθαρχία, η κούραση, η στενοχώρια, η χαρά όλα είναι για έναν στόχο. Όταν λοιπόν, φτάνεις σε αυτόν τον στόχο δεν χρειάζεται να προετοιμαστείς, απλά να το απολαύσεις. Δυστυχώς, σε αυτήν την ηλικία εγώ δεν το απόλαυσα ιδιαίτερα γιατί είχα πάρα πολύ άγχος οπότε η διαχείριση του μετά χρειαζόταν μεγαλύτερη βοήθεια και κυρίως ψυχολογική από την οικογένεια και τους φίλους μου, να αντιμετωπίσω ότι πήγα στους Ολυμπιακούς Αγώνες αλλά δεν έφερα το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κι έπρεπε να μου δώσουν να καταλάβω ότι το πιο σημαντικό ήταν πως κατάφερα να πετύχω τον στόχο μου, διότι ο στόχος με τον στόχο διαφέρουν. Όσο βλέπεις ότι τον φτάνεις, βάζεις όλο και μεγαλύτερους, θέλεις και λίγο παραπάνω, ποτέ δεν αρκεί. Ήθελα να μπω σε έναν τελικό, να πάρω ένα μετάλλιο. Όνειρα… Αλλά όταν έπεσα και δεν μπόρεσα να φτάσω στον μεγαλύτερο στόχο, λίγο απογοητεύτηκα αλλά ευτυχώς οι γονείς μου με επανέφεραν στην πραγματικότητα και μου υπενθύμισαν ότι πρέπει να είμαι ευγνώμων για την προσπάθεια.
Δεν νομίζω, πάντως, ότι στην Ελλάδα αξιολογούμε τόσο πολύ τι σημαίνουν Ολυμπιακοί Αγώνες αν δεν πάρεις μετάλλιο. Δυστυχώς, στην Ελλάδα θα αντιμετωπίσουμε και θα δώσουμε αξία μόνο στον Ολυμπιονίκη και όχι στον «Olympian», σε αυτόν που θα συμμετάσχει δηλαδή οπότε δεν είχα να αντιμετωπίσω κάτι ιδιαίτερο εκτός από την χαρά των υπολοίπων συμμαθητών μου, από την επιβράβευση, σε μικρό βαθμό μη φανταστείς. Δεν ξέρω ποια θα ήταν η αντιμετώπιση στα 16 μου αν επέστρεφα μεταλλιούχος, εικάζω θα ήταν πολύ διαφορετική».
Αυτό που δεν κατάφερε στο Σίδνεϋ το έθεσε ως τον απόλυτο στόχο στην απόλυτη διοργάνωση, τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Μερικές φορές, όμως, οι άνθρωποι βρίσκονται προ εκπλήξεως όταν κάνουν σχέδια και η Βασιλική Μιλλούση έζησε την ανάλογα απόλυτη ανατροπή στη ζωή της, στο «peak» μάλιστα της καριέρας για μια αθλήτρια της ενόργανης γυμναστικής, στα 19 της χρόνια, μένοντας ξαφνικά εκτός Εθνικής Ομάδας μετά από απόφαση της Ομοσπονδίας. Η ίδια, χαρακτήρισε την ιστορία αυτή ως τα μαύρα χρόνια της ζωής και της καριέρας της:
«Η γυμναστική είχε ένα όριο ηλικίας -και χαίρομαι που λέω «είχε»- maximum 21-22 και χαίρομαι που είμαι ανάμεσα στις αθλήτριες που το ανέτρεψαν παγκοσμίως. Ήμουν 19, μέχρι τότε η καλύτερη αθλήτρια στην Ελλάδα, είχα πάει ήδη στην πρώτη μου Ολυμπιάδα στο Σίδνεϊ.
Με είχαν στείλει Θεσσαλονίκη για να κάνω προπόνηση γιατί δεν τους άρεσε το αποτέλεσμα που έφερα μετά το Σίδνεϊ και θεώρησαν σωστό ότι έπρεπε να πάω στη Θεσσαλονίκη, με κάποιους άλλους προπονητές, να δώσουν στις νέες αθλήτριες προβάδισμα αλλά αυτό είχε αποτέλεσμα να μου κόψουν το δικό μου όνειρο πριν την Ολυμπιάδα της Αθήνας, γιατί εγώ στα 16 μου που πήγα στην πρώτη μου Ολυμπιάδα, ήμουν πολύ μικρή και άπειρη, σαν το ψάρι έξω από το νερό. Οπότε θα σκεφτεί κανείς ότι στη δεύτερη Ολυμπιάδα θα έπρεπε να είμαι στο peak της καριέρας μου.
Βέβαια οι γυναίκες, τα κορίτσια, έχουμε ένα «ντεσαβαντάζ» σε σχέση με τους άντρες, την κρίσιμη ηλικία της εφηβείας, γιατί μεγαλώνουμε, παχαίνουμε και είναι λίγο δύσκολα για την γυμναστική. Αν μετά ξεπεράσεις αυτό το στάδιο είναι πολύ πιο εύκολο να μπορέσεις, έχεις μια ροή. Στη δύσκολη αυτή ηλικία σε εμένα, η τότε διοίκηση της Ομοσπονδίας μου είπε «σε ευχαριστούμε πολύ» αλλά πρέπει να αποχαρακτηριστείς. Αποχαρακτηρισμός σημαίνει «ξεκληρισμός» για εμένα. Αποχαρακτηρισμός για την Ομοσπονδία μου σημαίνει ότι δεν μπορείς να προσφέρεις άλλο, «σε ευχαριστούμε πολύ για αυτά που προσέφερες αλλά πρέπει να σταματήσεις» κι αυτό έγινε πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ενώ δεν με άφησαν καν να συμμετάσχω στην πρόκριση, που ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Και σταμάτησα. Έφυγα.
«Επειδή ξεκίνησα από 4 χρονών να κάνω γυμναστική, όταν κάνεις από πολύ μικρή ηλικία κάτι και πόσο μάλλον αθλητισμό που χρειάζεται αφοσίωση, νομίζεις ότι είναι η ζωή σου όλη. Για μένα ήταν πραγματικά η ζωή μου όλη. Όταν σταμάτησα και έπρεπε να φύγω από τη Θεσσαλονίκη, να γυρίσω στην Αθήνα, στο σπίτι μου, ήταν σαν να ξεκινούσα τη ζωή μου από το μηδέν. Δυστυχώς. Αλλά δόξα τω Θεώ, επιβίωσα».
Για δύο χρόνια δεν ήθελα να περνάω ούτε απ’ έξω από το γυμναστήριο, δεν ήθελα να έχω καμία σχέση, δεν ενημερωνόμουν καν. Μόνο στην Ολυμπιάδα της Αθήνας, με κάλεσαν τιμής ένεκεν να συμμετάσχω στο Γκαλά, στην επίδειξη που έγινε μετά τους αγώνες και με πολύ πόνο ψυχής συμμετείχα με κάποιους άλλους αθλητές, με τους αθλητές που θα έπρεπε κανονικά να είμαι αντίπαλος κι όχι απλά να πάω να κάνω ένα «σόου».
Πριν καν, καλά καλά, συνειδητοποιήσει πως μια σπουδαία καριέρα βρίσκεται, μόλις, στην αρχή της, η Βασιλική είδε με τον πιο σκληρό τρόπο το μέλλον να καταρρέει μπροστά από τα μάτια της σε μια στιγμή, σαν «πύργος από τραπουλόχαρτα» που βρισκόταν ακόμα στη βάση του όμως είχε τις προδιαγραφές για να «τρυπήσει» το… ταβάνι της ενόργανης γυμναστικής. Το κυνήγι του «νούμερο ένα» έδωσε τη θέση του βίαια, χωρίς επιλογή και προγραμματισμό στην επιστροφή στο σημείο μηδέν.
Το πιο πιθανό είναι πως στη θέση της, οι περισσότεροι αθλητές θα πετούσαν «λευκή πετσέτα», παραδομένοι στις συγκυρίες, την ατυχία και τις μαζεμένες αναποδιές, αυτό όμως δεν ίσχυσε στην περίπτωση της Βασιλικής. Το «comeback» της ήρθε να ταράξει την καθεστηκυία τάξη ολόκληρου του αθλήματος, σε μια κίνηση που χαρακτηρίστηκε από την κοινή γνώμη ως «απονενοημένο διάβημα». Η ίδια, ωστόσο, άφησε όλους τους δύσπιστους με το στόμα ορθάνοιχτο, αδιαφορώντας για τις εντυπώσεις που δημιουργήθηκαν από το, τω όντι, μεγάλο ρίσκο που αποφάσισε να πάρει. Το ποιος δικαιώθηκε δε χρειάζεται ερώτημα.
Επέστρεψα το 2006, ήμουν στο Πανεπιστήμιο, δεύτερο έτος, έκανα την ειδικότητα μου και η προπονήτρια μου έτυχε να είναι καθηγήτρια και στην ειδικότητα. Είδε ότι ήμουν καλά, είχε αλλάξει και η διοίκηση τότε και με παρότρυνε να ξεκινήσω. Εγώ δεν ήθελα καθόλου γιατί το είχα βγάλει τελείως από το μυαλό μου, είχα ακολουθήσει τελείως άλλη πορεία, με το πανεπιστήμιο, δούλευα, αλλά δεν είχε τελειώσει ποτέ μέσα μου η γυμναστική, ότι έχω δώσει αυτά που μπορώ, πάντα με «έτρωγε». Λες ότι «μα αφού μπορούσα να το κάνω, γιατί;» και το τόλμησα. Ευτυχώς που το τόλμησα.
Υπήρχε μεγάλος ρατσισμός όταν επέστρεψα, επέστρεψα 22 χρονών που αυτό ήταν κάτι τρελό για τα ελληνικά δεδομένα και για τα παγκόσμια, δηλαδή να ξανα ξεκινήσεις μετά από τρία χρόνια να κάνεις ενόργανη γυμναστική στα 22 σου. Οπότε όταν ξανάρχισα να κάνω γυμναστική με την προπονήτρια μου, όλοι με κοιτάζανε κάπως και έλεγαν «ας προσπαθήσεις αλλά θα… δούμε». Όταν λοιπόν, κατάφερα μέσα σε έξι μήνες, με πολύ πείσμα και πολλή δουλειά και θέληση να περάσω τις αθλήτριες με τις οποίες με αποχαρακτήρισαν και να φτάσω να μπω στην ομάδα του Παγκοσμίου, που ήταν μετά από έξι μήνες, αυτό και μόνο ήταν η μεγαλύτερη επιβράβευση, ηθική και η πιο σωστή «απάντηση» στο ότι κάναν λάθος αυτοί που με αποχαρακτήρισαν τότε.
«Οι επιτυχίες μου ήρθαν από τη στιγμή που επέστρεψα και μετά. Οι στόχοι μου ολοένα και μεγάλωναν. Αν με ρωτάς αν είμαι γεμάτη από αυτά που έχω καταφέρει, πραγματικά είμαι πολύ γεμάτη για όσα έχω καταφέρει σαν αθλήτρια και δεν το λέω με έπαρση, το λέω δεδομένων των συνθηκών που υπάρχουν στη χώρα».
Η επιστροφή της Βασιλικής Μιλλούση ήταν «ηχηρή» στον κόσμο της γυμναστικής, σηματοδοτώντας την κατάρριψη των ηλικιακών στερεοτύπων που καλούνταν να συντηρούν οι γυναίκες αθλήτριες στην ενόργανη. Ήταν η αφορμή για να πάψει να επικοινωνείται η απαρχαιωμένη αντίληψη της Ομοσπονδίας περί «συνταξιοδότησης» των αθλητριών από τα 22 τους, το πολύ, χρόνια. Η ίδια κατάργησε τα όρια του χρόνου, λαμβάνοντας μέρος σε δύο συναπτές Ολυμπιάδες, πολύ αργότερα από την παρθενική της συμμετοχή ως νεαρή αθλήτρια, με το «κοντέρ» της ηλικίας να γράφει 32 στο προφίλ της ως διαγωνιζόμενη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο.
Εκεί που όλα έδειχναν να έχουν πάρει το δρόμο τους, εκεί που η καριέρα της Βασιλικής είχε αγγίξει το απόγειο μέσα από την πολυπόθητη σταθερότητα που έψαχνε πάντα, χωρίς να δηλώνει απόσυρση αποδέχθηκε την τηλεοπτική πρόκληση της συμμετοχής σε «ριάλιτι» επιβίωσης. Τι είναι, άραγε, αυτό που ώθησε μια αυστηρά προσηλωμένη αθλήτρια στο να πάρει συμμετοχή σε τέτοιου είδους «σόου» γνωρίζοντας τον κίνδυνο που ελλόχευε να καταπονήσει το σώμα της και να δώσει διαφορετική εικόνα μέσα στο κάδρο της δημοσιότητας από αυτήν που προσπαθούσε όλα εκείνα τα χρόνια μέσα από την αγωνιστική της δράση;
«Πολλοί με έχουν ρωτήσει «γιατί το έκανες», όντας εν ενεργεία αθλήτρια ακόμα. Εκτός από το ότι οι συγκυρίες της ζωής μου τότε με ώθησαν να το κάνω και ήταν κάτι που το είχα βάλει ως «challenge» με τον εαυτό μου αν μπορώ να αντεπεξέλθω, ο βασικότερος λόγος που με ώθησε να το κάνω είναι επειδή είχα εκνευριστεί πάρα πολύ με τη δημοσιότητα που πήραν τα παιδιά του «Survivor», από ένα παιχνίδι επιβίωσης και εκνευρίστηκα όχι ματαιόδοξα, γιατί εμείς δεν έχουμε και αυτοί έχουν, αλλά για το πόσο άσχημα πρότυπα περνάμε στα παιδιά μας και στο πόσο δεν έχουμε δυστυχώς αθλητική παιδεία και φτιάχνουμε λάθος πρότυπα. Πρότυπα που φτιάχνουμε μέσα από τα «ριάλιτι» και τα οποία τα τιμάμε και τα αναδεικνύουμε με τιμές Ολυμπιονικών ή αρχηγών κράτους και τους αθλητές που πασχίζουν καθημερινά για να αναδείξουν αυτή τη χώρα δεν τους γνωρίζει κανείς. Οπότε ένας λόγος που πήγα σε αυτό το παιχνίδι ήταν για να τους δείξω ότι εγώ, που έχω πάει σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, που έχω μια πολύ δυνατή ιστορία από πίσω μου σαν παράδειγμα για να μην τα παρατάς και με τόσα μετάλλια δε με γνωρίζετε και με μάθατε μέσα από ένα «ριάλιτι». Αυτό είναι πραγματικά ένα ταρακούνημα για τη χώρα».
Το εγχείρημα πέτυχε εκ του αποτελέσματος, μιας και η Βασιλική «των νομάδων», όπως λέει η ίδια κατάφερε να προβληθεί, να προσελκύσει και να εμπνεύσει πολύ περισσότερους ανθρώπους από όσο είχε την ευκαιρία ως απλά η Βασιλική «η αθλήτρια». Η πικρία της συνειδητοποίησης ότι πριν το τηλεπαιχνίδι δεν λάμβανε αντίστοιχης αναγνώρισης μετατράπηκε εν τέλει σε επιβράβευση, με ουκ ολίγες νεαρές αθλήτριες να «αγκαλιάζουν» τη Βασιλική και να διδάσκονται από το παράδειγμα και το «successstory» της με την προοπτική να της μοιάσουν.
Όσο για το αν θα συμβούλευε τον Λευτέρη Πετρούνια να ακολουθήσει κι αυτός με τη σειρά του το τηλεοπτικό παράδειγμα της, η Βασιλική παρουσιάζεται μάλλον… αποφασισμένη:
«Του έχουν γίνει προφανώς τέτοιες προτάσεις, είμαι κάθετη, του έχω πει ότι «δεν πρόκειται να πας», κανείς μας δεν έχει λόγο να πάει αυτή τη στιγμή σε κάτι τέτοιο, οι λόγοι που το έκανα εγώ ήταν πολύ διαφορετικοί. Ο μόνος λόγος που θα του έλεγα να πάει κι αυτό εννοείται μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες και μετά το τελείωμα της καριέρας του, θα τον αφήσω να το κάνει όσο περνά από το χέρι μου όταν πλέον θα είναι στον απόηχο της καριέρας του και δεν θα μπορεί να φέρνει τα χρυσά που μας έχει συνηθίσει μέχρι τώρα, ώστε να μπορέσει να περάσει σωστά μηνύματα».
Έχοντας ανακοινώσει πριν από μερικούς μήνες την οριστική αποχώρηση της από την ενεργό δράση, το «μετά» είναι ένα κεφάλαιο που ακόμα προσπαθεί να συνηθίσει, όμως σίγουρα το γυμναστήριο είναι αδύνατον να εξαφανιστεί από την καθημερινότητα της. Φύσει δραστήρια, άλλωστε, φοβάται το σκεπτικό ότι πρόκειται να «ρουτινιάσει» τώρα που η καριέρα της έλαβε τέλος και γι’ αυτό συνεισφέρει στην Εθνική Ομάδα εθελοντικά ως προπονήτρια των μικρών κοριτσιών της ενόργανης γυμναστικής ενώ παράλληλα είναι και μέλος της Ολυμπιακής Επιτροπής, έχοντας την πρόθεση να αναδείξει και να βοηθήσει με κάθε τρόπο στο κομμάτι του αθλήματος. Όλα αυτά όμως προέκυψαν μετά την ολοκλήρωση μιας πορείας με πολλά «κάτω» και ακόμα περισσότερα «πάνω» που σημάδεψαν τη Βασιλική Μιλλούση ως προς την ταυτότητα και τον χαρακτήρα της κι ασφαλώς μια τέτοια εξέλιξη δεν ήταν απλή υπόθεση.
«Αρχικά, το να φτάσεις σε σημείο να το αποφασίσεις, να φτάσει ένας αθλητής σε σημείο που η καριέρα του τελειώνει εδώ, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Πλέον ήταν πολύ συνειδητή η απόφαση μου σε αντίθεση με παλαιότερα που έλεγα «σταματάω» και συνέχιζα. Έκανα έναν χρόνο, ή μάλλον έκανα πολλά χρόνια, γιατί μετά το Λονδίνο είπα σταματάω, μετά το Ρίο είπα σταματάω αλλά διαψεύσθηκα. Τώρα δεν το είχα ανακοινώσει οπότε το είπα μετά και όλοι ξαφνιάστηκαν γιατί είχα ένα χρόνο να το συνειδητοποιήσω και να το αποφασίσω και να είμαι πολύ σίγουρη γι’ αυτό. Είπα ότι «ό, τι κατάφερα, κατάφερα», είμαι πολύ ικανοποιημένη από το επίπεδο που έφτασα, από τους αγώνες που κατέκτησα και συμμετείχα απλά είναι η στιγμή αυτή που πρέπει να πάρω αυτήν την απόφαση και να πω ότι αυτός είναι ο αγώνας. Το θεώρησα κιόλας, λίγο απληστία να ζητούσα να ξαναπάω και σε άλλη μια Ολυμπιάδα, γιατί αν συμμετείχα πραγματικά θα μπορούσα να πάρω την πρόκριση αλλά εγώ είμαι γεμάτη από Ολυμπιακούς, οπότε έπρεπε να δώσω την ευκαιρία σε άλλες αθλήτριες να μπορέσουν να κυνηγήσουν αυτό το όνειρο».
Για την Βασιλική, βέβαια, η διαδρομή αλά «ρόλερ-κόουστερ» που ακολούθησε στην πορεία των χρόνων στο επίπεδο του αθλητισμού αλλά και της ζωής της σε σύνολο, άξιζε και με το παραπάνω. Και θα την ακολουθούσε ξανά και ξανά αν χρειαζόταν.
«Τη ζωή μου δεν θα την άλλαζα, ακόμα κι από την αρχή να ξεκινούσε θα έκανα τις ίδιες επιλογές. Μέσα σε αυτές τις επιλογές είναι η μεγαλύτερη επιλογή, ο αθλητισμός. Γιατί με έφτασε μέχρι εδώ. Είναι όμως κάτι πάρα πολύ δύσκολο και δεν εξαρτάται μόνο από σένα.
Πρέπει και οι γύρω σου να προσαρμοστούν γύρω από αυτό και να το υποστηρίξουν με όλη τους την ψυχή και το είναι γιατί όσο ήμουν μικρή δεν έτρεχα μόνο εγώ, έτρεχαν όλοι γύρω μου, η μαμά μου, ο μπαμπάς μου κι έφτιαχναν όλο τους το πρόγραμμα έτσι ούτως ώστε να βοηθήσουν εμένα και να αντεπεξέλθουν στο δικό μου πρόγραμμα που είναι πολύ δύσκολο. Η οικογένεια μου έπαιξε τον πιο σημαντικό ρόλο. Το να έχεις μια δυνατή οικογένεια από πίσω σου να σε στηρίζει και να σου υπενθυμίζει τις αξίες είναι το πιο σημαντικό κομμάτι, πρέπει να σε υποστηρίξουν, φυσικά και το να έχεις γαλουχηθεί σωστά είναι αυτό που σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή.
Αλλά πρέπει να σε στηρίζουν και να σε «σπρώχνουν» στα δύσκολα.Τώρα αν με ρωτάς αν θα βάλω το παιδί μου αύριο μεθαύριο να κάνει το ίδιο, δεν ξέρω».
Επιμέλεια: Κωνσταντίνος Κωλαΐτης ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
