Η αρχηγική κίνηση του Κουρμπέλη που δεν πρόσεξε κανείς…

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Η απόφαση του Τάσου Χατζηγιοβάνη να εκτελέσει «α λα Πανένκα» το πέναλτι του Παναθηναϊκού στις καθυστερήσεις του αγώνα με τον Άρη στο «Κλεάνθης Βικελίδης» ήθελε πολλά… κότσια και εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε. Όμως, δεν θα σταθώ ούτε στην απόφαση καταλογισμού, ούτε στον τρόπο εκτέλεσης. Έχουν ειπωθεί και γραφτεί πολλά από το βράδυ της Κυριακής. Και επειδή οι… οπτικές διαφέρουν, δεν θα καταλήξουμε πουθενά. Ή μάλλον θα καταλήξουμε, ανάλογα με το χρώμα των γυαλιών που φοράει ο καθένας.

Προσωπικά, θα ήθελα να εστιάσω σε μια στιγμή κατά τη διάρκεια των πανηγυρισμών των «πράσινων», που πέρασε απαρατήρητη. Αν παρακολουθήσει κάποιος το βίντεο με προσοχή, θα δει ότι ο Κουρμπέλης τρέχει αρχικά να συγχαρεί τον συμπαίκτη του, αλλά βλέποντάς τον να πανηγυρίζει με πάθος (προφανώς και λόγω ηλικίας), μπροστά στους οπαδούς του Άρη, τον… σπρώχνει, σαν να του λέει: «φτάνει, τελείωσε».

Είναι μια κίνηση που δείχνει ποδοσφαιριστή με ωριμότητα και άνθρωπο που γνωρίζει στο 100% τι θα πει να είσαι αρχηγός. Γιατί μπορεί να είναι μόλις 25 χρονών, ωστόσο, κατάλαβε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα ότι ο έντονος πανηγυρισμός του νεαρότερου συμπαίκτη του, θα μπορούσε να προκαλέσει αντιδράσεις από την εξέδρα. Και μη με πει κανείς υπερβολικό. Στα ελληνικά γήπεδα έχουν γίνει πράματα και θάματα χωρίς ιδιαίτερη αφορμή. Ωστόσο, κάτι τέτοιο απετράπη, χάρη στην αρχηγική παρέμβαση του Δημήτρη Κουρμπέλη. Κι ας μην το πρόσεξαν πολλοί…

Υ.Γ.: Η νοοτροπία που χτίζει ο Παναθηναϊκός και το μότο «αρνούμαι να χάσω», που… εμφανίστηκε και στο παιχνίδι με τον Άρη, είναι πολύ σημαντικά για τη συγκεκριμένη version της ομάδας και φυσικά έχουν φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Γιώργου Δώνη, του Νίκου Νταμπίζα και των συνεργατών τους. Και είναι εξίσου σημαντικό ότι σε αυτή τη μεταβατική σεζόν, ή αν θέλετε, σε αυτό το restart που επιχειρείται, οι παίκτες να μάθουν τα σωστά πράγματα και αυτά που πρέπει να έχουν ως οδηγό. Να σφυρηλατηθούν, ρε αδερφέ, με αυτό που πρεσβεύει ο Παναθηναϊκός.

Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλα αυτά τα περί νοοτροπίας, προσπάθειας μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και πάθους-«λύσσας» για τη νίκη, υπήρχαν και παλιότερα, αλλά για διάφορους λόγους είχαν… χαθεί. Μιλάμε για έναν σύλλογο με τεράστιο βεληνεκές, έναν σύλλογο με βαριά φανέλα, που αρχίζει σιγά-σιγά να ξαναβρίσκει τα στοιχεία της ταυτότητάς του, που είχε χάσει. Άλλωστε, το σύνθημα «Παναθηναϊκός θα πει, μαχητική ψυχή» δεν βγήκε φέτος και δεν εκφράζει μόνο τη φετινή ομάδα.