Η ΑΕΚ που αγάπησαν…

Οι φίλοι της δεν κουράστηκαν ποτέ να το λένε. Οι «εχθροί» της κουράστηκαν ενδεχομένως να το ακούν. Αλλά και να το επιβεβαιώνουν.

Γιατί αν αυτό που έγινε τη Δευτέρα στα Σπάτα δεν αποτελεί απόδειξη του «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ», τότε πώς αλλιώς να περιγραφεί… διαφορετικά;

Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός

Μόνο «τρέλα». Ίσως «παράνοια». Πιθανότατα «λαχτάρα». Και σίγουρα «ανακούφιση»! Όχι μόνο που «ήρθε ο Μελισσανίδης και θα φτιάξει ομαδάρα και γήπεδο». Άλλωστε μέχρι να γίνουν αυτά θα μεσολαβήσουν δυο χρόνια δύσκολα.

Αλλά κυρίως ανακούφιση για τους ΑΕΚτζήδες που μπορούν να… ξαναγνωρίσουν την ομάδα που αγάπησαν!

Μια ομάδα με «δικά της παιδιά» στον πάγκο και το ποδοσφαιρικό τμήμα. Με παίκτες που τη γουστάρουν -είτε μένοντας, είτε κάνοντας τα πάντα για να έρθουν. Με πετυχημένους κι αναγνωρισμένους ανθρώπους στη διοίκηση. Και φυσικά με έναν ηγέτη δυνατό. Και ικανό να εγγυηθεί πως κανείς δεν θα μπορεί να της φερθεί όπως (ελάχιστο) καιρό πριν.

Γι’ αυτή την ΑΕΚ έφτασαν με αυτοκίνητα, μηχανάκια και ταξί στην πρώτη προπόνηση της χρονιάς. Γι’ αυτήν νέοι, γέροι, γυναίκες, ακόμα και… μωρά κατέκλυσαν ντάλα καλοκαίρι τα μαγευτικά Σπάτα. Ναι, την ΑΕΚ που πριν τρεις (3) μήνες ήπιε το «φαρμάκι» του υποβιβασμού. Και μπορεί να «πέθανε» εταιρικά, αλλά ξαναγεννιέται στην καρδιά των φίλων της.

Με τον Δέλλα να ξεκαθαρίζει πως το παρελθόν θα μείνει πίσω, αλλά δεν θα ξεχαστεί. Τον κόσμο στα Σπάτα να μην περιμένει πια αποτελέσματα Γενικών Συνελεύσεων ή επενδυτές-φαντάσματα, αλλά μια ωραία ντρίμπλα του Μούργκα ή του Ράμα (ναι, έκαναν αρκετές) κι ένα «φυντανάκι» που θα ξεπεταχτεί από τις ακαδημίες. Με τον Γεωργέα να χαμογελάει πονηρά στο γνωστό σύνθημα για τη… γενέτειρα.

Και -το κυριότερο- με παιδιά σαν αυτό που περίμενε υπομονετικά με τον πατέρα του στο μποτιλιάρισμα έξω απ’ τις εγκαταστάσεις να ρωτούν: «Μπαμπά, θα με ξαναφέρεις στην ΑΕΚ»;