Η ΑΕΚ παίρνει πια αυτό που θέλει, όχι μόνο αυτό που αξίζει

Γράφει ο Θοδωρής Τσούτσος

Στο τέλος του πρωταθλήματος η νίκη στη Λιβαδειά δεν θα είναι εκείνη που θα έχει κρίνει τον τίτλο για την ΑΕΚ. Ακόμη και αν τον κατακτήσει, δεν θα τον έχει πάρει επειδή νίκησε τον Λεβαδειακό. Ούτε θα μνημονεύεται, ούτε θα αποτελεί σημείο αναφοράς. Κι ας ήταν η πρώτη της μακριά από την πόλη της στο πρωτάθλημα. Είχε εκτός έδρας νίκες, αλλά στο Περιστέρι με τη Λαμία και στη Νέα Σμύρνη με τον Πανιώνιο.

Μακριά από το Λεκανοπέδιο δεν τα είχε καταφέρει σε τρεις απόπειρες. Στα Γιάννενα, στην Τρίπολη, στην Ξάνθη. Τα κατάφερε στη Λιβαδειά. Οταν, δηλαδή, ήταν πραγματικά καλή στην αγωνιστική της συμπεριφορά. Στη διαδρομή της, όμως, στο φετινό πρωτάθλημα αυτή η νίκη δεν θα είναι πιο σημαντική από τις υπόλοιπες. Ενόψει του αγώνα της Πέμπτης (7/12), όμως, στη Βιέννη, καταρχάς ενόψει αυτού του αγώνα και από εκεί και πέρα για τη συνέχειά της, μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική.

Διότι μπορεί να μην αποτελεί σημείο αναφοράς στην πορεία πρωταθλητισμού του συλλόγου, αλλά μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς για αρκετούς καθοριστικούς ποδοσφαιριστές από αυτούς που σε αυτό το ματς είχε μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Ξεκινώντας ασφαλώς από το δίδυμο που τελικά έδωσε και τη νίκη. Οσο περισσότερο αντιλαμβάνονται Λιβάγια και Αραούχο τι μπορούν μαζί να κάνουν μέσα στο γήπεδο, τόσο θα κερδίζει η ΑΕΚ από τους δυο τους. Και η αλήθεια είναι ότι έχει συμβεί αρκετές φορές, για διάφορους λόγους, να μην είναι μαζί στον αγωνιστικό χώρο. Αυτό που έκαναν στη Λιβαδειά θα χρειαστεί πολύ στην ΑΕΚ κόντρα στην Αούστρια και βέβαια, θα της χρειαστεί στη συνέχειά της. Διότι όσο περισσότερο θα παίζουν μαζί, τόσα περισσότερα θα κάνουν.

Σημείο αναφοράς μπορεί να γίνει το ματς αυτό και για τον Τσιντώτα. Δεν είναι η ασίστ, σαν τέτοια μάζι, στο δεύτερο γκολ. Είναι η αίσθηση που μπορεί να αποκτήσει μέσα από αγώνες με επιτυχία ότι δεν αγωνίστηκε γιατί ξαφνικά ο Ανέστης έμεινε εκτός. Αλλά γιατί είναι καλός τερματοφύλακας και ως τέτοιον τον αντιμετωπίζει η ομάδα του. Επίσης η παρουσία του στη Λιβαδειά θα τού είναι πολύτιμη για το ματς πρόκρισης στο Europa League. Κι ας μην χρειάστηκε να κάνει τίποτα.

Επίσης για τον Τσιγκρίνσκι, που όσο αγωνίζεται, όσο παίρνει ρυθμό, τόσο περισσότερο... Τσιγκρίνσκι θα νιώθει ο ίδιος. Καταρχάς ο ίδιος και όχι μόνο η ομάδα του. Τα αγγίγματά του στην μπάλα και οι τοποθετήσεις του σε σχέση με το πρώτο ματς της επιστροφής του, με την Ριέκα εντός, δεν είχαν καμία σχέση. Αλλο παιχνίδι, άλλος αντίπαλος, άλλη ένταση του αγώνα. Σύμφωνοι. Αλλά ο έτοιμος ποδοσφαιριστής ξεχωρίζει από τον ανέτοιμο σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Υπάρχουν κι άλλοι, ο Μπακάκης που πια αλλάζει τις θέσεις μέσα στο γήπεδο σαν τα πουκάμισα. Ο Κονέ, που παίρνει λεπτά. Παίκτες που πια θα πάνε στη Βιέννη έχοντας ένα μεγάλο εφόδιο στο μυαλό τους.

Οτι έχουν "ψηθεί" στην ανάγκη να φεύγουν από το γήπεδο έχοντας πάρει πια όχι αυτό που αξίζουν. Αλλά αυτό που θέλουν. Το παιχνίδι της Πέμπτης είναι τέτοιο παιχνίδι. Η Ενωση ξέρει ακριβώς τι θέλει, ξέρει ακριβώς με ποιον παίζει, ξέρει πια εντελώς ξεκάθαρα τι μπορεί η ίδια να κάνει μέσα στον αγωνιστικό χώρο, ξέρει και ποιοι μπορούν να κάνουν τι. Οπως ξέρουν και οι ίδιοι οι παίκτες της.

Μένει να το δείξουν στη Βιέννη. Ο αγώνας στη Λιβαδειά, κυρίως ο τρόπος με τον οποίο η ΑΕΚ τον έπαιξε και τελικά τον κέρδισε, θα βοηθήσει πολύ στο ευρωπαϊκό ματς της μιας ευκαιρίας. Περισσότερο κρίσιμο είναι αυτό, να δώσει η νίκη στην έδρα του Λεβαδειακού αυτό που πρέπει για να έρθει η πρόκριση, παρά το ότι έδωσε τρεις βαθμούς στη μάχη τoυ τίτλου. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται τώρα, που η ΑΕΚ έχει μπροστά της τέτοια πρόκληση...