Η νοοτροπία που έχει χρέος να ξηλώσει από την ΑΕΚ ο Μάριος Ηλιόπουλος

Το βασικό σημείο τριβής μου με πολλούς ομοϊδεάτες μου εδώ και χρόνια ως προς την ΑΕΚ, είναι οι απίστευτα περιορισμένες απαιτήσεις που έχουν για την ομάδα, πολύ μεγάλο μέρος τους. Η αλήθεια όμως ή αν θέλετε η επανάληψη των γεγονότων αν υποπέσεις στις ίδιες ή άλλες απροσεξίες, όπως και να έχουν τα πράγματα, δεν μπορεί να εξοριστεί όπως άνθρωποι από γήπεδα.

Αυτό που είδαμε χθες είναι μια συνέχεια, αν θέλετε μια δεύτερη επαναλαμβανόμενη σύμπτωση που ακριβώς, όπως λέει το ρητό, λόγω της επανάληψής της, παύει να θεωρείται τέτοια. Η ΑΕΚ το 2018 είχε την ευκαιρία να απογειωθεί και δεν το έπραξε, για να ακολουθήσει μια πολύ άσχημη τετραετία. Με αποκλεισμό από την Βελέζ Μόσταρ τον Ιούλιο του 2021 και την αμέσως επόμενη σεζόν την απουσία της από τα Κύπελλα Ευρώπης.

Το 2023 ήρθε το νταμπλ, δεν επαναλήφθηκαν κάποια από τα σημαντικά λάθη του παρελθόντος με την μεγάλη διαφορά πως η ΑΕΚ είχε πλέον νέο γήπεδο, υπήρξαν ενισχύσεις, αλλά έγινε και κάτι στο οποίο η προηγούμενη διοικητική ηγεσία, δεν έδωσε έμφαση. Την ουσιαστική εξέλιξη ενός πρότζεκτ, το οποίο μόνον ο Αλμέιδα έχει στο μυαλό του, την παράδοση των κλειδιών στον Αργεντινό και διάφορες δυσαρμονίες, ακόμα και στην πίστη των παικτών στον προπονητή και τούμπαλιν, όσο περνούσε ο χρόνος της περασμένης σεζόν. Η ΑΕΚ μπορεί να ισχυρίζονται οι Ενωσίτες ότι έχασε ένα δικό της πρωτάθλημα, αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Όταν χρειάζεσαι τρία και τέσσερα γκολ, για να πάρεις ένα ματς, όταν δέχεσαι συνεχώς ανατροπές και η άμυνα σου, που γενικότερα ξεκινούσε από την επίθεση και αποτελούσε το μεγάλο σου όπλο, δέχεται την αμέσως επόμενη σεζόν υπερδιπλάσια γκολ από την προηγούμενη σεζόν σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.

Η ζυγαριάτων ευρωπαϊκών αποτυχιών με το νταμπλ, αρχίζει και βαραίνει προς την πλευρά της πρώτης μεριάς. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, από χθες βράδυ ξεκάθαρα, γέρνει προς τη μεριά των ευρωπαϊκών αποτυχιών. Διότι ούτε ο αποκλεισμός από την Βελέζ χωνεύεται, ούτε πολύ περισσότερο αυτός από μια ομάδα επτά-οκτώ ετών. Ειδικά την ώρα που ο περσινός πρωταθλητής έχει δύο παρουσίες στα προημιτελικά της διοργάνωσης, από την οποία η ΑΕΚ αποκλείστηκε για δεύτερη φορά καλοκαιριάτικα και ο άλλος βασικός ανταγωνιστής κατέκτησε το θεσμό, μέσα στο σπίτι της ομάδας.

Στο ποδόσφαιρο υπάρχει μια ισορροπία με βάση τις συνήθειες ή αν θέλετε και αυτά που κουβαλάει μια ομάδα με βάση την ιστορία της. Η ΑΕΚ όταν θα φλερτάρει με την γκέλα οι πιθανότητες να την υποστεί είναι μεγάλες. Για μένα το να κάθεται να αναλύει κανένας αν έλειπε ο Γκαρσία χθες και η Ένωση δεν μπόρεσε να το γυρίσει, δεν είναι μια κουβέντα που μπορώ να κάνω σοβαρά. Γιατί ακόμα και όπως πήγε το παιχνίδι χθες με μια μετριότατη εμφάνιση για την Ένωση θα μπορούσε να είχε πετύχει ένα 2-0. Όμως μπορεί κανείς να πει δεκάδες πράγματα και να μην βρει δικαιολογία, γιατί δεν υπήρχε στο ρόστερ ένας επιθετικός ακόμα και των 300.000 απλώς για να υπάρχει και να στείλει ίσως την μπάλα στα δίχτυα. Λίγο πιο κάτω θα προχωρήσω και στην απώλεια κάθε λογικής στην επιχειρηματολογία, σε πολλά πράγματα που ακούμε από τον προπονητή. Πριν όμως θα σταθώ σε ένα ακόμα μεγάλο σφάλμα που ανήκει στην προηγούμενη διοίκηση.

Η ΑΕΚ του Μελισσανίδη, δεν μπόρεσε σε καμία περίπτωση πλην του Μπάρκα, να πουλήσει, βγαίνοντας κερδισμένη. Άντε σε αυτή την περίπτωση να προσθέσω και την πώληση του Πόνσε, που προφανώς είχε δρομολογηθεί πριν αναλάβει τα ηνία ο νέος ιδιοκτήτης. Όμως η ΑΕΚ δεν βγήκε οικονομικά ωφελημένη από την πρώτη της χρονιά κιόλας στην Σούπερ Λίγκα, ενώ υπήρχαν οι προϋποθέσεις να το καταφέρει, σε πολλά deal, μη λαμβάνοντας από πωλήσεις λεφτά που απλά θα μπορούσε να εισπράξει, ρίχνοντας τα στη συνέχεια σε μεταγραφές. Μπορώ να ξεκινήσω από την απλούστερη περίπτωση του Αντρέ Σιμόες από το πρώτο κιόλας καλοκαίρι που ολοκλήρωσε ούσα ξανά στην μεγάλη κατηγορία, μέχρι την προσφορά που έγινε για τον Λιβάι Γκαρσία ακόμα και αν ήταν ακόμα χαμηλότερη από τα ποσά που κατά καιρούς ακούσαμε. Απλά, επειδή οι συμπεριφορές επαναλαμβάνονται, ήταν πάμπολλες οι περιπτώσεις που άνθρωποι οι οποίοι ακόμα βρίσκονται μέσα στην ΑΕΚ, έψηναν τον τέως ιδιοκτήτη, ότι ο τάδε είναι παικτάρα και θα τον πουλήσουμε Χ εκατομμύρια. Μπούρδες λέω εγώ, όπως αποδείχτηκε,πολλάκις, περίτρανα.

Η ΑΕΚ έμεινε πίσω από τις εξελίξεις λοιπόν σε δύο βασικότατους και καίριους τομείς που μεγαλώνουν τα club, πέραν τον εγχώριων τίτλων. Το να έχεις μια αξιοπρεπή πορεία στην Ευρώπη, γεγονός που αναδεικνύει την εξέλιξη ενός project και μεγαλώνει το πρεστίζ του brand name. Η Ένωση εκεί έχει να επιδείξει σε μια τριετία ημερολογιακά και τέσσερις σαν σεζόν, δύο σοκαριστικούς αποκλεισμούς και μια απουσία. Το άλλο είναι πως έμεινε μετεξεταστέα στο πότε είναι η σωστή στιγμή να πουλήσει παίκτες. Φτάνω λοιπόν στην κλασικότερη περίπτωση όλων που είναι ο Λιβάι. Ένας παίκτης στον οποίο στηρίχθηκε πάρα πολύ το πλάνο του Αλμέιδα, αλλά πέρσι έπαιξε μόλις 27 από τα 48 ματς στη σεζόν. Μόλις σε 12 από τα 26 της κανονικής διάρκειας του πρωταθλήματος και σε πέντε από τα δέκα των πλέι-οφ και ως αλλαγή στα ματς με ΠΑΟ και ΠΑΟΚ στην Τούμπα, όπου πέρασε αλλαγή και έγινε η μία από τις συμφορές. Κι εδώ έρχεται κατά τη γνώμη μου, η πρώτη σοβαρή ανησυχία, που μου προέκυψε για τον Αλμέιδα. Έχοντας δηλώσει ο ίδιος στον τέως ιδιοκτήτη, πως εκείνος με τα λεφτά που προσφέρθηκαν θα τον έδινε, γιατί ο ίδιος δεν επέμεινε ποτέ σε αυτό έντονα; Με τα λεφτά που θα έπαιρνε η ΑΕΚ δεν θα είχε την πολυτέλεια, ο ίδιος να κινηθεί εντελώς διαφορετικά στο παζάρι. Από τότε άρχισαν να μου γεννιούνται αρκετές αμφιβολίες για τον τρόπο σκέψης του Αργεντινού τεχνικού.

Οι επιλογές ή οι μη αλλαγές σε παιχνίδια, ή το πότε γίνονται είναι ένα κομμάτι σημαντικό. Αλλά αυτό το κρίνουμε εμείς απέξω πολύ εύκολα θα πει κανείς. Αυτό που μετράει περισσότερο και σταδιακά άρχισε να χάνεται ολοένα και περισσότερο είναι η επιθυμία των παικτών, όπως ομολόγησε εξοργιστικά αφοπλιστικά ο Αθανασιάδης σε συνέντευξή του, μετά την απώλεια του πρωταθλήματος. Αυτό είναι πέρα από κάθε κουβέντα, δουλειά του προπονητή. Αν πάψει οποιοσδήποτε που είναι στην κεφαλή όχι μόνον ομάδας ή σε οτιδήποτε να εμπνέει, από εκεί υπάρχει πρόβλημα. Κι υπάρχει το επιπλέον πρόβλημα, πως οι ίδιοι οι οπαδοί, δίχως να χρειάζεται να βρίσκονται στην καθημερινότητα της ομάδας, άρχισαν ν’ αμφισβητούν και το δίκαιο ή το ορθό των αποφάσεων του. Κι αυτό φανερώνεται από την αγωνιστική συμπεριφορά των παικτών. Απλά αποδεικνύεται από το πώς συμπεριφέρονταν εκείνοι που έρχονταν από τον πάγκο τη σεζόν του νταμπλ και πόσο σταδιακά δεν βοηθάνε αυτοί που έρχονται από τον πάγκο, όσο περνά ο χρόνος. Όπως συνέβη στην Τούμπα για παράδειγμα, όταν μπήκαν ο Τσούμπερ και ο Γκαρσία όταν αγωνίστηκαν, για να φτάσουμε στο χθεσινό αποκορύφωμα, με τους παίκτες που μπήκαν και όχι απλά δεν έδωσαν ώθηση, αλλά με την παρουσία τους στο ματς η ΑΕΚ ήταν χειρότερη στο δεύτερο μέρος απ’ όσο στο πρώτο με μοναδική εξαίρεση ίσως τον Φερνάντες που το πάλεψε.

Ο Αλμέιδα όμως έχει αρχίσει και αποστασιοποιείται από την λογική στις εξηγήσεις που δίνει. Κι αυτό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα όλων. Δεν μπορείς να ισχυρίζεσαι πως κανένας από περισσότερους από 30 παίκτες σε οποιαδήποτε θέση σου έχουν δείξει, δεν σου κάνει. Τότε ή εσύ ο ίδιος έχεις πρόβλημα, ή αυτοί που σου παρουσιάζουν αυτές τις επιλογές ή μεταξύ σας υπάρχει απόλυτη ασυνεννοησία. Δεν με νοιάζει το ποιος είναι το πρόβλημα, αλλά ότι υπάρχει τέτοιο. Επίσης ακόμα δεν μπορώ να κατανοήσω την δήλωση πριν τη λήξη του πρωταθλήματος, πως ήθελε όλους τους παίκτες στην προετοιμασία, ενώ ο ίδιος γνώριζε πως αυτό δεν ήταν δυνατό, λόγω EURO, αλλά και των υποχρεώσεων του Πινέδα. Κι αυτό το στοιχείο έπρεπε να το κάνει και πιο αποφασιστικό και πιο απαιτητικό ως προς τις επιλογές του για τα κενά του φετινού ρόστερ.

Aγωνιστικά η κάμψη της ΑΕΚ εδώ και οκτώ μήνες, έχει μια σχετικά απλή ερμηνεία. Ο Λιβάι πέρσι και φέτος συνεχίζει να ταλαιπωρείται, Αραούχο δεν υφίσταται πλέον και δεν μπόρεσε να προσφέρει ουσιαστικά, ούτε την περασμένη σεζόν, ο Πινέδα είναι ολοφάνερα αλλού, ο Γκατσίνοβιτς που ήταν βασικότατος πυλώνας τη χρονιά του νταμπλ βυθίζεται στην μετριότητα και ο Τσούμπερ είναι μακριά από τον εαυτό του φινάλε της σεζόν του νταμπλ. Αν συνυπολογίσει κανείς τα δύο κάκιστα ματς του Ελίασον με τους Αρμένιους, την επιβάρυνση και το πόσο βαρύς μοιάζει πλέον ο Βίντα αλλά και την ανεπάρκεια που είναι προφανής του Σιμάνσκι που δεν μπορεί καλά καλά πλέον όχι να προωθήσει την μπάλα, αλλά να είναι αμυντικά σε χώρους ευθύνης του, τότε έχεις το αποτέλεσμα της εικόνας. Αλλά αυτά είναι και συνέπεια των παραπάνω, που είναι πέρα από τα αγωνιστικά.

Πλέον η διαχείριση είναι δύσκολη για ευνόητους λόγους, μεγάλο ρόστερ, ακριβά συμβόλαια, μεγάλος μέσος όρος ηλικίας και φυσικά και βάζω στην παράμετρο ότι Έλληνες παίκτες δεν επιλέγονται. Ουσιαστικά από το νέο διοικητικό ηγέτη της ΑΕΚ, δεν μπορώ να έχω κανένα παράπονο για την ώρα, διότι διάθεση δείχνει, αλλά δυστυχώς με την πάροδο του χρόνου, αντιλαμβάνεται πως έχει πολλές και όχι μία, καυτές πατάτες να κρατήσει στα χέρια του. Στο δικό του μυαλό δεν είμαι και ουδείς μπορεί να του υποδείξει τι θα κάνει ως προς τις επιλογές, ειδικά στο θέμα του προπονητή.

Όμως θα πρέπει, για χάρη δική του και της ομάδας πάνω απ’ όλα να πάρει μέτρα, για να μην αντικρίσει ξανά, στοιχεία όπως αυτά που ανέδειξε στην ομιλία του μετά την πρώτη προπόνηση της ομάδας, ύστερα από το κάζο στην Αρμενία. Για να δει μια ΑΕΚ όπως είμαι βέβαιος ότι ονειρεύεται, είναι να αποδείξει έμπρακτα, πως δεν συμβιβάζεται με την αποτυχία και να δώσει να το καταλάβουν άπαντες όχι μόνο στην ομάδα, αλλά και στο προσωπικό που στελεχώνει την ΠΑΕ. Κι αυτή η νοοτροπία είναι πως η ΑΕΚ μπορεί να δέχεται αποτυχίες με «δεν πειράζει, ΑΕΚ είσαι» και άλλες τέτοιες κουταμάρες και νοοτροπίες που στέρησαν εδώ και πολλές δεκαετίες, χαρές στην ζωή των Ενωσιτών.