Η ΑΕΚ απαντούσε με ποδόσφαιρο, ο ΠΑΟΚ έχανε την μπάλα!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Καταρχάς η παταγώδης αποτυχία του ΠΑΟΚ, πέρα από μια ήττα κόντρα στην ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ που είναι μια φυσιολογική εξέλιξη, φαίνεται στο γεγονός ότι ξεκίνησε στο ντέρμπι από το 7' να παίζει με παίκτη περισσότερο και κατέληξε στο τελικό σφύριγμα να είναι εκείνος με λιγότερους παίκτες στον αγωνιστικό χώρο. Δηλαδή, όχι μόνο χαμένος του αγώνα, αλλά γενικά χαμένος στο διάστημα.

Ήταν τέτοια η διαχείριση που έκανε στη διάρκεια της αναμέτρησης, που επιβεβαιώνει σε απόλυτο βαθμό πόσο πνευματικά - αφήστε το αγωνιστικά - ανέτοιμος και ανώριμος είναι για τέτοια παιχνίδια. Φάνηκε και από το ξύλο που έριξε στη διάρκεια του ματς. Πραγματικά αν το αντίθετο του "άνευρος", για το οποίο έχει κατηγορηθεί εδώ και χρόνια όταν αγωνίζεται στην Αθήνα είναι αυτό που έκανε στο ΟΑΚΑ, τότε καλύτερα άνευρος. Για να μην κινδυνέψει και κανείς, δηλαδή...

Το θέμα είναι, σε αυτό το ματς των Δικεφάλων τελικά τι από τα δύο συνέβη; Η ΑΕΚ πήρε μία μεγάλη νίκη; Ή ο ΠΑΟΚ γνώρισε μία "συντριβή" ακόμη; Και τα δύο, θα πει κανείς. Σωστό. Αλλά το ζήτημα ενός τέτοιου αγώνα δεν είναι μόνο το 90λεπτο που παίχτηκε. Είναι και τι θα "παιχτεί" από εδώ και πέρα στους δύο αντιπάλους. Με αυτή την έννοια, περισσότερο θα επηρεαστεί ο ΠΑΟΚ, που έτσι κι αλλιώς έκανε περισσότερα κακά στον αγωνιστικό χώρο από όσα καλά έκανε η ΑΕΚ μέσα σε αυτόν για να τον κερδίσει.

Η αποτυχία πάντα αφήνει περισσότερα κατάλοιπα από την επιτυχία και ο ΠΑΟΚ πια είναι σε αυτή τη διαδικασία. Χωρίς να του φταίει κανείς άλλος, παρά μόνο ο εαυτός του. Σίγουρα μέσα σε αυτόν κάποιοι περισσότερο, ο Ραζβάν Λουτσέσκου που παρουσίασε μία εντελώς απροετοίμαστη ομάδα πνευματικά και τελικά αγωνιστικά, ο Ζαμπράνο για την δεύτερη κίτρινη κάρτα που την έψαχνε από τότε που αποβλήθηκε ο Αραούχο, λες και ήθελε να πει στον Αρετόπουλο... "έπρεπε να με έχεις βγάλει κι εμένα τότε". Πιθανότατα και μερικοί ακόμα. Αλλά πάντως σίγουρα ο εαυτός του είναι εκείνος που κυρίως ευθύνεται για τον ΠΑΟΚ.

Αν, όμως, μιλήσουμε για ποδόσφαιρο και όχι για όλα όσα αυτό προκαλεί σε εξωαγωνιστικό επίπεδο, τότε σίγουρα θα πρέπει να σταθούμε στην ΑΕΚ. Αυτά τα "νίκη τίτλου" και "τους τελειώσαμε από το πρωτάθλημα" που ακούγονται δεν είναι απλώς πρόωρα. Είναι και επικίνδυνα για την ίδια την Ένωση. Αλλά σίγουρα αυτό που έκαναν οι κιτρινόμαυροι ήταν μια νίκη του ποδοσφαίρου.

Διότι με ποδόσφαιρο απάντησαν στο αριθμητικό πλεονέκτημα του αντιπάλου, που τελικά αποκαταστάθηκε αρκετά καθυστερημένα σε σχέση με αυτό που έπρεπε να έχει κάνει ο Αρετόπουλος. Με ποδόσφαιρο απάντησαν στην κούραση από τους σερί αγώνες κι έναν τόσο απαιτητικά μόλις τρεις ημέρες πριν κόντρα στην Μίλαν. Με ποδόσφαιρο κάλυψαν την απουσία της τελευταίας στιγμής του Τσόσιτς. Με ποδόσφαιρο απάντησαν στο τόσο σκληρό παιχνίδι των παικτών του ΠΑΟΚ. Με ποδόσφαιρο προστάτεψαν την εστία του τραυματία τερματοφύλακά τους. Με ποδόσφαιρο ανταπεξήλθαν και στην απουσία του αρχηγού τους.

Με ποδόσφαιρο, τελικά, πήραν αυτή τη νίκη κόντρα στη λογική του ίδιου του ποδοσφαίρου. Αυτό, λοιπόν, για την ΑΕΚ δεν σημαίνει τρεις βαθμούς, τους πήραμε και πάμε να ξεκουραστούμε με τη διακοπή που έρχεται. Σημαίνει πολλά περισσότερα για τη συνέχειά της στη σεζόν. Και για το πόσο δυναμώνει τα αποδυτήριά της, την εμπιστοσύνη στον εαυτό της και την επιθυμία της για τον τελικό στόχο. Τον τίτλο.

Διότι, όταν έχεις κερδίσει τον έναν ανταγωνιστεί με ανατροπή από 0-2. Και τον άλλον παίζοντας από το 7' με παίκτη λιγότερο και σκοράροντας με 10 εναντίον 11, σημαίνει ότι αυτό που κυνηγάς το θέλεις πολύ. Αυτό, το να θέλεις αυτό που έχεις βάλει ως στόχο, είναι η πιο στέρεη βάση για να το κατακτήσεις κιόλας...