Γι’ αυτό γουστάρουμε το Champions League…

Η αλήθεια είναι ότι μετά το 2-2 στο Τορίνο, ουδείς εκτιμούσε ότι ο επαναληπτικός στο Μόναχο θα είχε τέτοια εξέλιξη. Θέλετε η ποιότητα της Μπάγερν, θέλετε οι απουσίες της Γιουβέντους, οι περισσότεροι για να μην πω όλοι, πίστευαν ότι οι Βαυαροί θα έπαιρναν την πρόκριση σχετικά εύκολα. Η πρόκριση ήρθε μεν, αλλά με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Γιατί στον γερμανικό νότο «έσπασαν καρδιές»…

Του Τάσου Νικολόπουλου

Θεέ μου, τι είδαμε στο Μόναχο. Η λέξη ματσάρα μάλλον είναι λίγη για να περιγράψει αυτό που συνέβη στα 120 λεπτά αγώνα. Είναι βασικό άδικο για αυτά τα δύο μεγαθήρια του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, που πρόσφεραν απλόχερα θέαμα στους περίπου 70.000 φιλάθλους που βρέθηκαν στις εξέδρες της «Allianz Arena» και στα εκατομμύρια αυτών που παρακολούθησαν το παιχνίδι από τους τηλεοπτικούς δέκτες τους. Η συγκεκριμένη αναμέτρηση θα μνημονεύεται για πολλά χρόνια. Δεδομένα είναι η καλύτερη μέχρι τώρα στη φετινή διοργάνωση και μια από τις καλύτερες στην ιστορία.

Είδαμε τη Γιουβέντους να προηγείται 0-2 στο 28’ και να χάνει απίστευτες ευκαιρίες για τρίτο γκολ, που επί της ουσίας θα την έστελνε στα προημιτελικά. Στο 0-3, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να επιστρέψει η Μπάγερν. Όμως, αυτό δεν έγινε και έτσι είδαμε τους Βαυαρούς να γυρίζουν από την κόλαση, να ισοφαρίζουν στο πρώτο λεπτό των καθυστερήσεων και τελικά να φτάνει στην ολική ανατροπή και την επική πρόκριση με 4-2, πετυχαίνοντας άλλα δύο γκολ στην παράταση.

Είναι από τα παιχνίδια που οι λέξεις μοιάζουν φτωχές για να το περιγράψεις και από αυτά, που μπορεί να πει κάποιος ότι δεν χορταίνει να το βλέπει. Όποιος πραγματικός φίλος του… κανονικού ποδοσφαίρου δεν το έχει δει, ας το ψάξει και ας το κάνει. Πραγματικά αξίζει ο κόπος. Και είναι κρίμα, που έπρεπε μια από τις δύο ομάδες να μείνει εκτός συνέχειας. Αυτή, ήταν τελικά η Γιουβέντους, που, όμως, δικαιούται να «φωνάζει» για το ακυρωθέν γκολ του Μοράτα στο 21’ και για το φάουλ στον Πογκμπά στο ξεκίνημα της φάσης του τέταρτου γκολ της Μπάγερν. Όμως, συμβαίνουν και αυτά και αποτελούν μέρος του παιχνιδιού…

Για τους δύο προπονητές, το πώς έστησαν τις ομάδες τους και πως διαχειρίστηκαν το παιχνίδι, μπορούν να ειπωθούν πολλά, αλλά δεν ξέρω αν έχει νόημα. Δύο κουβέντες μόνο: Ο μεν Μασιμιλιάνο Αλέγκρι έδωσε ρεσιτάλ τακτικής και ο Πεπ Γκουαρντιόλα ρεσιτάλ κοουτσαρίσματος, αφού οι δύο από τις τρεις αλλαγές του, σκόραραν και έδωσαν την πρόκριση στην ομάδα του. Αν αρχίσουμε την ανάλυση, θα χρειαστεί ένα ολόκληρο άρθρο για να γραφτούν όλα όσα έκαναν, παρότι δεν βρίσκονταν εντός των τεσσάρων γραμμών.

Αντίθετα, μπορώ να σταθώ σε δύο ποδοσφαιριστές. Ο ένας είναι ο Πολ Πογκμπά, που έκανε εμβληματική εμφάνιση και κάποιες φορές έμοιαζε να προσπαθεί να πάρει μόνος του την πρόκριση για τη Γιουβέντους. Απέδειξε ότι αυτή την στιγμή βρίσκεται στην πεντάδα των κορυφαίων ποδοσφαιριστών του πλανήτη. Ο άλλος είναι ο Κίνγκσλεϊ Κομάν, ο οποίος αγωνίζεται στη Μπάγερν με τη μορφή δανεισμού από τους «μπιανκονέρι» και με την είσοδό του στο 60’, άλλαξε τον ρου της ιστορίας του αγώνα. Όχι τόσο με την συνολική παρουσία του, αλλά όταν έχεις ένα γκολ και μια ασίστ, τα υπόλοιπα περιττεύουν. Αναμφισβήτητα, το μέλλον ανήκει και στους δύο και είναι δεδομένο ότι θα αποτελέσουν τις μελλοντικές «κολώνες» της εθνικής Γαλλίας.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, με το ποια ομάδα πήρε την πρόκριση, η ουσία είναι ότι βραδιές σαν κι αυτήν, μας θυμίζουν ποιο είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο και γιατί γουστάρουμε τα βράδια της Τρίτης και της Τετάρτης να καθόμαστε μπροστά στην τηλεόραση. Όταν κουνιέται το σεντόνι δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Για μια ακόμη φορά αποδείχθηκε ότι το Champions League είναι η κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση του πλανήτη. Τελεία και παύλα!