Γι’ αυτό είσαι King ρε Ρότζερ…

Η επιστροφή του Ρότζερ Φέντερερ στους τίτλους σε grand slam, μετά από σχεδόν πέντε χρόνια, αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη ότι όταν κάποιος λατρεύει αυτό που κάνει και έχει πίστη, τότε όλα μπορούν να συμβούν. Και η περίπτωση του 35χρονου Ελβετού τενίστα είναι από αυτές, στις οποίες βρίσκει εφαρμογή η ‘πολυφορεμένη’ φράση του Πάολο Κοέλιο ότι «όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις». Βέβαια, δεν μπορείς να τα περιμένεις όλα από το… σύμπαν. Πρέπει να βάλεις κι εσύ το χεράκι σου. Και το έκανε, όταν σχεδόν όλο το σύμπαν τον είχε ξοφλημένο! Ήταν σίγουρος ότι μπορούσε να επιστρέψει στο κορυφαίο επίπεδο και το πέτυχε με εμφατικό τρόπο, κατακτώντας στο Australian Open της Μελβούρνης το 18ο grand slam της καριέρας του.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Δεν ήταν καθόλου μικρό πράγμα αυτό που έκανε. Πέρυσι το καλοκαίρι υποβλήθηκε επέμβαση στο γόνατο, χάνοντας το υπόλοιπο της σεζόν και στο πρώτο μεγάλο τουρνουά μετά την αποθεραπεία του, κατάφερε να φτάσει στην κορυφή, έχοντας νικήσει μεταξύ άλλων τους Τόμας Μπέρντιχ, Κέι Νισικόρι, Σταν Βαβρίνκα και στον τελικό τον μεγάλο, Ράφαελ Ναδάλ. Ένα ιστορικό από κάθε άποψη παιχνίδι, που καθήλωσε το κοινό και τα εκατομμύρια των τηλεθεατών, που το παρακολούθησαν.

Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός μέχρι το τέλος και τα δάκρυα που κύλησαν από τα μάτια του, μετά τον τελευταίο πόντο, με τον οποίο έφτασε στο 3-2 και τη νίκη, είναι «όλα τα λεφτά». Εκείνη την ώρα πιθανότατα να πέρασε μπροστά από τα μάτια του σαν ταινία μικρού μήκους η καριέρα του, αλλά κυρίως όσα πέρασε το τελευταίο διάστημα. Είναι από τις στιγμές, που μένουν χαραγμένες στην καριέρα ενός αθλητή. Άλλωστε, ο αθλητισμός είναι και συναισθήματα. Και η συγκεκριμένη στιγμή ήταν απλώς συγκλονιστική.

Είμαι από αυτούς που γουστάρω τρελά τον Ρότζερ Φέντερερ. Θεωρώ ότι είναι ο μεγαλύτερος τενίστας όλων των εποχών και νοιώθω ευλογημένος γιατί είχα την τύχη να δω ΚΑΙ αυτόν. Ανήκω στη γενιά των 40+, που έζησα τους Τζον ΜακΕνρό, Μπόρις Μπέκερ, Ιβάν Λέντλ, αργότερα τον Αντρέ Αγκάσι και τον Πιτ Σάμπρας και φτάνοντας στο σήμερα τον King Ρότζερ, μαζί με τους Ράφα Ναδάλ και Νόβακ Τζόκοβιτς. Μιλάμε για τεράστιους αθλητές, όπως και αθλήτριες, ξεκινώντας από την Μαρτίνα Ναβρατίλοβα και την Κρις Έβερτ, συνεχίζοντας με Στέφι Γκραφ και Μόνικα Σέλες και καταλήγοντας στις Σερένα και Βίνους Γουίλιαμς. Μιλάμε για την αφρόκρεμα του παγκοσμίου τένις. Τι να λέμε…

Πέρα κι απ’ όλα, όμως, το τένις μου αρέσει και σαν άθλημα. Αν και είναι μοναχικό και σκληρό, είναι ταυτόχρονα τόσο συναρπαστικό και καθηλωτικό, που ώρες-ώρες σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Όπως έγινε στους δύο τελικούς ανδρών και γυναικών στο Australian Open. Μολονότι οι τρεις από τους τέσσερις φιναλίστ έχουν κλείσει τα 35. Παρακολουθώντας δε, την απονομή και τις δηλώσεις των φιναλίστ, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά το υψηλό επίπεδο. Τεράστιο RESPECT σε όλους, γιατί ξεκίνησαν τις δηλώσεις τους μιλώντας με τα καλύτερα λόγια για τους αντιπάλους τους και στη συνέχεια αναφέρθηκαν στους εαυτούς τους. Ανεξάρτητα με το αν έχασαν ή κέρδισαν. Θαρρείς και δεν υπήρχε αντιπαλότητα, παρά μόνο ειλικρινής αναγνώριση. Ασφαλώς και στο τέλος της ημέρας μένουν οι τίτλοι, αλλά δεν είναι το πάν. Γιατί, όπως λέει και ο ποιητής: «Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός».