Γιατί ρε γαμώτο, αφού είναι τόσο λιγότεροι...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Το κείμενο θα "μιλούσε" για τον αγώνα του ΠΑΟΚ. Κανονικά. Αλλά τίποτα δεν είναι κανονικό στη ζωή μας τις τελευταίες ημέρες. Ακόμη και αν η καθημερινότητα είναι η ίδια, κανονικότητα δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να υπάρχει. Θα υπάρξει και πάλι και αυτό δεν είναι για να το κατακρίνεις, είναι η νομοτέλεια της ζωής.

Μέχρι τότε, όμως, ας μετρηθούμε γιατί η ελληνική κοινωνία τις επόμενες ημέρες μέσα στον πόνο της και στα ψέματά της, θα βιώσει και μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να ανατρέψει αυτή την καθημερινότητά της που τόσο πολύ έχει κοστίσει.

Αυτό που έχει συμβεί τις τελευταίες ώρες στη χώρα μας πρέπει να γίνει αξιοποιήσιμο μέγεθος. Οι άνθρωποι που με τόσο άσχημο τρόπο έφυγαν από κοντά μας, δεν θα γυρίσουν πίσω. Ούτε οι περιουσίες τους. Ούτε η καμένη γη. Ούτε βέβαια η ψυχή όσων έζησαν αυτόν τον εφιάλτη θα ηρεμήσει. Επέστρεψε, όμως, ξαφνικά λίγη από την ανθρωπιά μας.

Το διακρίνεις σε όλους εκείνους που έσπευσαν να βοηθήσουν με όποιο τρόπο ο καθένας μπορούσε τον συνάνθρωπο. Δεν είναι, αλλά ας το πούμε αυτονόητο για να προχωρήσουμε την κουβέντα. Φορείς, σύλλογοι, ομάδες, οργανωμένοι οπαδοί, εταιρίες, οργανισμοί, επιχειρηματίες, απλοί συνάνθρωποι με κάθε τρόπο έχουν σταθεί στο πλευρό των πληγέντων. Οικονομικά, υλικά, συναισθηματικά, ηθικά, όπως μπορούσε ο καθένας.

Το έκαναν όλοι; Όχι, αλλά ολότητα δεν υπάρχει σε αυτά τα πράγματα. Το έκαναν, όμως, οι περισσότεροι. Η συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί, λοιπόν, να υπάρχει τέτοια κατάπτωση σε αυτήν, όταν ρε γαμώτο είναι λιγότεροι εκείνοι που την κατευθύνουν σε τόσο κακές και τελικά επώδυνες συμπεριφορές;

Για κάθε Αμβρόσιο, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι σωστοί και ηθικοί άνθρωποι της εκκλησίας. Για κάθε έναν από εκείνους που καβαλούσαν την ΛΕΑ την ώρα που ήθελαν να περάσουν τα πυροσβεστικά οχήματα υπήρχαν πολλοί περισσότεροι που έκαναν στην άκρη για να ανοίξουν το δρόμο. Για τον έναν πυροσβέστη, αν ποτέ υπήρξε τέτοιος, που έπαιζε τάβλι, υπάρχουν τόσοι και τόσοι συνάδελφοί του που ρίχνονται στις φωτιές για να σώσουν ζωές. Κι ας χάσουν τη δική τους...

Για τόσους και τόσους πολιτικούς και μην περιμένετε κατεύθυνση σε αυτό το κείμενο, οι οποίοι δεν δίνουν μία (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για όσα συμβαίνουν στον τόπο μας, υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που όλες αυτές τις ώρες έβλεπαν τριγύρω τους ανθρώπους να κλαίνε για το χαμό ανθρώπων που δεν είχαν γνωρίσει ποτέ. Μετά, κοίταζαν τον καθρέφτη τους και έβλεπαν το ίδιο, κλάματα. Κι ας μην είχαν... την πλειοψηφία του λαού.

Για κάθε αδιάφορο, υπήρχαν πολλοί περισσότεροι που ενδιαφέρθηκαν. Που ενδιαφέρονται και που πρέπει με κάθε τρόπο να συνεχίσουν να ενδιαφέρονται. Όχι μόνο για αυτή τη φρίκη των τελευταίων ημερών, αλλά συνολικά για την ελληνική κοινωνία, δηλαδή για την ίδια τη ζωή τους. Αφού, λοιπόν, το είδαμε στις ουρές των νοσοκομείων για αιμοδοσία, όλοι αυτοί είναι οι περισσότεροι, γιατί θα πρέπει να αφήσουν(με) τους λίγους να κάνουν το κουμάντο;

Να αποφασίζουν για την πορεία της. Για την κατάντια της. Αφού είναι, ρε γαμώτο, πολύ λιγότεροί μας. Είναι, για την ακρίβεια, πολλοί λίγοι αριθμητικά και ηθικά, για να έχουν λόγο. Όσο τους τον αφήνουμε, θα πολλαπλασιάζονται, αλλά ακόμη κι έτσι, έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους για να μας φτάσουν. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να τους αφαιρέσουμε την όποια δύναμή τους. Τους την δώσαμε με την αδιαφορία μας, ας την πάρουμε πίσω τώρα που μάθαμε ξανά να ενδιαφερόμαστε.

Μέσα στις στάχτες της, η ελληνική κοινωνία πρέπει να βρει ζωή. Είναι η μεγάλη ευκαιρία της. Πόσο τραγικό, να παρουσιάζεται σε μια τέτοια συγκυρία. Μοιάζει, όμως, να είναι η εντολή που μάς άφησαν όσοι χάθηκαν στα αποκαΐδια όχι απλώς της πυρκαγιάς, αλλά της ίδιας της διαδρομής της χώρας μας. Ας την "ξαναφυτέψουμε", λοιπόν, μέσα μας!