Για το καλό του Ρανιέρι...

Για την ήττα της εθνικής μας από τη Ρουμανία και το κακό ξεκίνημα της στην προκριματική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος υπάρχουν ελαφρυντικά, αλλά και ευθύνες. Τα ελαφρυντικά τα γνωρίζαμε πριν απο το παιχνίδι, για αυτό και θεωρούσαμε ότι θα ήταν πολύ δύσκολο. Μετά την λήξη ψάχνουμε όλοι για τις ευθύνες κι όπως γίνεται πάντοτε στο ποδόσφαιρο, αυτός που στοχοποιείται πρώτος είναι ο προπονητής. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πρόκειται για τον Ρανιέρι, ένα μεγάλο και καταξιωμένο τεχνικό, που ωστόσο δεν μπορεί να είναι αλάθητος. Ας δούμε λοιπόν τι του καταλογίζεται. Ως προς την επιλογή της ενδεκάδας, εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι το πρόβλημα της έλλειψης αγώνων ήταν πολύ πιο σοβαρό για τον Μήτρογλου και τον Σαμαρά.

Ο βαθμός της ανετοιμότητάς του ήταν απαγορευτικός για να ξεκινήσουν το παιχνίδι. Ο Ρανιέρι όφειλε να το είχε διαπιστώσει αυτό έστω και στον λίγο χρόνο που τους είχε κοντά του. Οταν το διαπίστωσε, στη διάρκεια του αγώνα, απέσυρε - σωστά - τον Σαμαρά, αλλά άφησε τον Μήτρογλου να ταλαιπωρείται. Το αποτέλεσμα ήταν να παρουσιαστεί το, σπάνιο στα ποδοσφαιρικά χρονικά, φαινόμενο ο σέντερ φορ της ομάδας που είχε πάνω από 60% ποσοστό κατοχής της μπάλας, να μην έρθει σε επαφή με αυτή περισσότερες από δέξα φορές.
Ο Ρανιέρι δικαιούται να έχει κι αυτός ελαφρυντικά για τα λάθη του, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση η αντίδραση του είναι ανεξήγητη. Οπως κι αν έχει το πράγμα δεν έχω πρόθεση να απαξιώσω τον - οποιονδήποτε - προπονητή, πολύ περισσότερο έναν από τους κορυφαίους στην Ευρώπη, επειδή ατύχησε στο πρώτο του ειδικών συνθηκών μάλιστα, παιχνίδι. Η εθνική μας με τον Ρανιέρι θα βρει τον καλό της εαυτό και θα είναι από τα φαβορί για την πρόκριση στους τελικούς του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 2016.
Θεωρώ όμως ότι και το ξεκίνημα της θα ήταν καλύτερο αν μετά την αποχώρηση του Κατσουράνη και κυρίως του Καραγκούνη, είχαν γίνει κάποια πράγματα ώστε η μετάβαση στη νέα εποχή, γινόταν με πιο ομαλό τρόπο, κι όχι με εξοστρακισμό από την εθνική όλων όσων είχαν ρόλο και συμμετοχή στις επιτυχίες του παρελθόντος.

Αυτό είναι κάτι που θα βοηθούσε τον Ρανιέρι κι αν ο ίδιος δεν το αντιλαμβανόταν θα έπρεπε να του εξηγηθεί και να απαιτηθεί από αυτόν να το αποδεχθεί για το δικό του καλό.