Για την προστασία της ομάδας. Της κοινωνίας;

Από όσους πάνε στα γήπεδα, για να το εξειδικεύσουμε, από όσους πάνε στα γήπεδα των "μεγάλων", πόσοι δεν δημιουργούν επεισόδια γιατί απλώς και μόνο δεν θέλουν να έχουν βίαιες συμπεριφορές; Δεν τους αρέσει, δεν γουστάρουν τέτοιες καταστάσεις. Και πόσοι τελικά, δεν το κάνουν μόνο και μόνο για να μην τιμωρηθεί η ομάδα τους;

Του Θοδωρή Τσούτσου

Από όσους πήγαν στην Τούμπα ρε παιδί, ή από όσους έχουν φέτος πάει στο Καραϊσκάκη, στο ΟΑΚΑ, στη Λεωφόρο, πόσοι στα αλήθεια έχουν αποφασίσει να "διώξουν" τη βία από τα γήπεδα; Ελάχιστοι. Αν είναι οι περισσότεροι, για την ακρίβεια η συντριπτική πλειοψηφία εκείνοι που δεν θέλουν τέτοιες συμπεριφορές, δεν είναι γιατί δεν σκέφτονται έτσι. Είναι γιατί ένα αντικείμενο, ακόμη και ένα ρολό χαρτί ταμειακής, μπορεί τελικά να αποδειχθεί καταστροφικό για την ομάδα τους.

Κάπως έτσι, λοιπόν, η προστασία της ομάδας έγινε πιο σημαντική από την προστασία της κοινωνίας. Η βία στα ελληνικά γήπεδα, στην πραγματικότητα δεν έχει καταπολεμηθεί. Την έχουμε ξεγελάσει. Με τερτίπια. Είπαμε σε εκείνον που την εκφράζει, μην το κάνεις, όχι γιατί είναι κάτι κακό και επικίνδυνο, αλλά γιατί αν το κάνεις, θα χάσεις το πρωτάθλημα. Τους βαθμούς. Δεν θα κάνει το καλοκαίρι μεταγραφές ο πρόεδρος. Και κάτι τέτοια...

Ως κοινωνικό πρόβλημα, όμως, παραμένει. Και περιμένει. Τη στιγμή που πια δεν θα ξεγελιέται και θα ξεσπάσει ακόμη χειρότερα. Αφού, λοιπόν, υπάρχει η βία, θα υπάρχει πάντα κι εκείνος που θα πετάξει το κουτάκι μπύρας. Κι ας είναι ένας στους χιλιάδες. Ή που θα πετάξει το ρολό. Πάλι ένας στους χιλιάδες. Ή εκείνοι που θα μπουκάρουν στο γήπεδο. Και πάλι, είναι ελάχιστοι μπροστά στους χιλιάδες.

Όσο το ζήτημα της βίας θα είναι αν ο ΠΑΟΚ θα χάσει ή θα πάρει τους βαθμούς. Ή ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και όχι η πραγματική της διάσταση, η Τούμπα και αντίστοιχα το Καραϊσκάκη, δεν θα είναι ποτέ ασφαλή γήπεδα. Για τις ομάδες θα πει κανείς. Για το αν τα παιχνίδια τους θα διακόπτονται, αν θα έχουν αφαίρεση βαθμών, αν οι αντίπαλοι θα φεύγουν άρον - άρον...

Όχι βέβαια. Αλλά για την ελληνική κοινωνία. Για τα παιδιά μας. Αυτό τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι η κατεύθυνση. Αλλά δεν είναι. Όχι απλώς δεν είναι, αλλά δεν υπάρχει πια καν στην κεντρική ιδέα των όσων οι φορείς αποφασίζουν, πράττουν ή σχεδιάζουν. Η καταπολέμηση της βίας δεν είναι ο στόχος, η μη τιμωρία των ομάδων, για να περιοριστεί, είναι. Αλλά αυτό μοιάζει πολύ λίγο..

Το να μην χάνουν τζάμπα βαθμούς οι "μεγάλοι", ναι, αυτός είναι ο στόχος. Ο πραγματικός στόχος. Όχι να μην χτυπήσει ο Γκαρθία ή ο Ίβιτς ή όποιος άλλος. Αλλά πώς το χτύπημα θα επηρεάσει την εξέλιξη του αγώνα, άρα του πρωταθλήματος, άρα των εκατομμυρίων του Champions League. Ή και της πολιτικής ανέλιξης, αν θέλετε.

Με λίγα λόγια, την βία δεν την έχουμε βγάλει από τα γήπεδά μας. Δεν προσπαθήσαμε να το κάνουμε και ποτέ. Την έχουμε εκεί, μέσα σε αυτά και δεν είναι η Τούμπα που το δείχνει αυτό, αλλά όλα τα ελληνικά γήπεδα. Διότι τα ίδια μυαλά με πριν έχουν όσοι πάνε σε αυτά. Και σε χειρότερη μορφή άλλωστε, διότι με μια σειρά από λειτουργίες το ελληνικό ποδόσφαιρο καταφέρνει να μεγαλώνει το μίσος. Ναι είναι κυρίως μίσος, παρά ποδόσφαιρο. Αν δεν ήταν έτσι, θα μας προβλημάτιζε για παράδειγμα ότι το ματς της Λεωφόρου πέρυσι δεν έγινε. Της Τούμπας δεν έγινε. Αλλό ο τελικός, στον οποίο είδαμε αίμα με τα μάτια μας, έγινε κανονικά!

Αλλά το ζήτημα και τότε δεν ήταν το αίμα, που χύθηκε. Αλλά οι τιμωρίες...